Μήπως η υπόθεση αυτή με την κλιματική αλλαγή, πρέπει να μας οδηγήσει σε άλλα πρότυπα συμπεριφοράς ως πολίτες; Μήπως τελικά πρέπει να καταλάβουμε ότι η στάση μας και η θέση μας στο περιβάλλον που συνεχώς αλλάζει δεν πρέπει να είναι μόνο παθητική και λανθάνουσα επικριτική, αλλά να αντιληφθούμε την πραγματικότητα πιο ρεαλιστικά;
Υπάρχει μια αίσθηση τις τελευταίες ημέρες ότι οι πολίτες ήταν κυριολεκτικά αποκλεισμένοι στους υπολογιστές τους. Πόσοι και πόσες δεν σκέφθηκαν ότι υπάρχει μια θλιβερή κατάσταση γύρω μας και εμείς δεν γνωρίζουμε πως πρέπει να φερθούμε, πως πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Η αλήθεια είναι ότι στον Μεσογειακό κυρίως κόσμο, θεωρούμε ότι το κράτος όχι μόνο είναι παντοδύναμο, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει την δυνατότητα και την ευθύνη να επιλύει καταστάσεις.
Δεν κάνουμε αφορισμούς, ούτε απαλλάσσουμε από τις ευθύνες τους, τους κρατικούς παράγοντες και πόσο μάλλον το υπεύθυνο πολιτικό προσωπικό. Όμως το κράτος και η Πολιτεία σε μια χώρα, είναι πάνω απ’όλα οι πολίτες. Όλοι εμείς, που αισθανόμαστε μια πικρία, μια ανησυχία και το κυριότερο μια αίσθηση αδυναμίας απέναντι στο μέλλον που έρχεται.
Σε κάποια κράτη, εξίσου πυρόπληκτα, όπως π.χ. είναι η πολιτεία της Καλιφόρνια, υπάρχει ένα είδος αυτοοργάνωσης των πολιτών, οι οποίοι συνεχώς λαμβάνουν εκπαίδευση και κάνουν ασκήσεις σε συνεργασία με την Πυροσβεστική και την Δασική Υπηρεσία. Οι πολίτες πρέπει να είναι έτοιμοι, να εκπαιδευτούν και να μπορούν να αντιμετωπίσουν, οργανωμένα και βάσει σχεδίου μια πιθανή απειλή, όπως αυτή της πυρκαγιάς.
Και απ’ότι οι επιστήμονες αναφέρουν, η κλιματική αλλαγή δεν έχει μόνο πυρκαγιές, έχει και ανυδρίες, έχει και κατολισθήσεις, έχει και πλημμύρες έχει… τις κατάρες όλες του Φαραώ, με την κορυφαία τον λιμό. Αυτά δεν είναι υπόθεση μόνο του κράτους να τα αντιμετωπίσει. Αυτά πρέπει να γίνει ένας διάλογος και να οριστούν κατευθυντήριες για το πως οι πολίτες πρέπει να μπορέσουν να τις αντιμετωπίσουν.
Η φυγή και η εγκατάλειψη, δεν μπορεί να είναι η μόνη λύση. Εκτός από την προστασία της ζωής, έχει σημασία και η προστασία της περιουσίας και πάνω απ’όλα η προστασία του υγιούς τρόπου ζωής. Δεν μπορούμε όλα αυτά να τα αφήνουμε στο κράτος, χωρίς να έχουμε κάποια αυτοοργάνωση ή μια μορφή εκπαίδευσης με την οποία θα μπορέσουμε να γίνουμε αρωγοί στις κρατικές δυνάμεις και επικουρικά να ενισχύσουμε το έργο τους.
Δείξαμε άλλωστε ότι όλοι μας είμαστε γενναίοι πολεμιστές, καθώς τις ημέρες αυτές, κυριολεκτικά τα πληκτρολόγιά μας πήραν φωτιά από την οργή και την αγανάκτηση. Οι εναλλαγές στα stories των social media μεταξύ ξαπλωστρών στις παραλίες και μηνυμάτων οργής για την καταστροφή, ήταν μνημειώδεις. Πέρα όμως από το αστείο της υπόθεσης, αλήθεια πως θα φερόμασταν όλοι εμείς αν υπήρχε η περίπτωση της επιστράτευσης των πολιτών για την κατάσβεση των μεγάλων αυτών πυρκαγιών; Αν μας έλεγαν, άσε τις διακοπές και έλα να βοηθήσεις; Άσε το κινητό στην βαλίτσα και πιάσε την σκαπάνη…
Σε κάθε περίπτωση ένα τέτοιο σενάριο ας μην φανταστούμε ότι είναι ουτοπικό… Όπως ξαναείπαμε αυτή η κλιματική αλλαγή θα επιφέρει πολλές αλλαγές και η καθημερινότητά μας δεν πρόκειται να γλιτώσει.
Η καθημερινότητά μας δεν θα γλιτώσει τις αλλαγές
