ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

Λένε ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.
Ο Ουμπέρτο Έκο, ο μεγάλος αυτός ιταλός ανθρωπιστής είχε δώσει την σωστή διάσταση, σημειώνοντας στο βιβλίο του για την σημειολογία (το σημαίνον και το σημαινόμενο στην Επικοινωνία) ότι τον Αύγουστο υπάρχουν ειδήσεις… Δημοσιογράφοι για να καταγράψουν τις ειδήσεις δεν υπάρχουν.
Την εποχή των social media και της μετατροπής της δημοσιογραφίας, σε live προσωπικής οπτικής δημοσιότητα είναι βέβαιο ότι ο Αύγουστος όχι μόνο δεν πάσχει ειδήσεων, αλλά επειδή ο πολίτης του Facebook δραστηριοποιείται περισσότερο (κάνει ταξίδια, μπάνια, εκδρομές), αλλά ταυτόχρονα βαριέται και θέλει να μπαίνει και να σχολιάζει την επικαιρότητα, εξίσου με το τι κάνουν οι φίλου του, έχουμε και αύξηση πλέον της ειδησεογραφικής δραστηριότητας.
Εμείς πάντως εδώ στην Ήπειρο έχουμε πολιτιστικό αναβρασμό. Αν σήμερα έπαιρνε κάποιος το φύλλο αυτό της ΑΠΟΨΗΣ, δεν θα έλεγε ότι είναι τοπική εφημερίδα, αλλά πολιτιστική επιθεώρηση.
Το μόνο που σπάει κάπως την πολιτιστική μας διάθεση, είναι οι εκδηλώσεις των τοπικών φορέων, που σχετίζονται με τις επενδύσεις στα ποτάμια και τα ρέματα της περιοχής μας.
Πάντοτε βέβαια, κοντά στον Δεκαπενταύγουστο μαζεύονται οι χωριανοί και υπάρχει και ένα κλίμα ενημέρωσης και εγρήγορσης για αυτά που έγιναν και για αυτά που θα γίνουν. Όμως τις ημέρες αυτές, οι άδειες εμφανίζονται και φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια μετά από βροχερή ημέρα και το σίγουρο είναι ότι οι ετεροδημότες που θα φύγουν στο τέλος του μήνα, αν δεν κάνουν ό,τι η συνείδησή τους θέλει, τον άλλο Δεκαπενταύγουστο δεν θα τα βρουν τα πράγματα όπως τα άφησαν.
Οι αλλαγές δεν έχουν να κάνουν μόνο με την αισθητική, έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό και την παράδοση. Δεν λέμε να μην γίνονται αλλαγές, ούτε να μην γίνονται επενδύσεις, αλλά… να υπάρχει ο στοιχειώδης σεβασμός στην ιδιαιτέρότητα του τόπου και των κατοίκων του.
Τέλος, όπως και να το κάνουμε, μιλάνε όλοι για κλιματική αλλαγή, για πλημμύρες και λειψυδρίες. Επειδή το μόνο θέμα μας δεν είναι το ενεργειακό, αλλά υπάρχουν και ζητήματα που σχετίζονται με την ανάδειξη του νερού σε ύψιστο αγαθό, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τους τρόπους της χρήσης των ρεμάτων και των ποταμιών;
Έλεγαν κάποτε σε μια ελληνική ταινία: «Στην Αραβία, μπορείς να τους πας ένα δεξαμενόπλοιο νερό, και να σου δώσουν ένα δεξαμενόπλοιο πετρέλαιο». Το έτος 1965 το πετρέλαιο ήταν το αγαθό για να πλουτίσει κάποιος. Σήμερα ένα δεξαμενόπλοιο νερό, μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξία στην αγορά από ένα δεξαμενόπλοιο πετρέλαιο.
Στο χρηματιστήριο αξιών, η ενέργεια πλέον δεν είναι πιο σημαντική από την αξία του νερού. Και μάλλον όσο περνάει ο χρόνος θα μεγαλώνει η αξία του δεύτερου έναντι του πρώτου…
Μήπως αυτό πρέπει να σκεφτούμε για τον δικό μας προγραμματισμό;