Τα έντονα καιρικά φαινόμενα και η συνεχής βροχή είναι μια καθημερινότητα για την Άρτα μας, η οποία έχει «ευλογηθεί» από την φύση να είναι ένας από τους νομούς της Ευρώπης, όπου έχει την υψηλότερη βροχόπτωση, φυσικά σε συγκρίσιμα μέτρα.
Το σύστημα των Τζουμέρκων και των Ραβυζίων, ως τμήμα της Πύνδου, συγκρατούν τις αέριες μάζες με αποτέλεσμα να υπάρχει υγροποίηση αυτών, σε όλη σχεδόν την Δυτική Ελλάδα και εξ αυτού υψηλή βροχόπτωση…
Παρόλα αυτά, όπως είναι γνωστό, η κλιματική αλλαγή έχει ως αποτέλεσμα την μικρή, αλλά σημαντική αλλαγή των συστημάτων της οικολογικής ισορροπίας, με έμφαση στην μετάβαση σε τροπικές κυρίως θερμοκρασίες, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η βροχόπτωση μεν, αλλά να μην υπάρχει δε και ψύξη των υδρατμών και διατήρησή τους ως χιόνι στις ορεινές περιοχές.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι βροχές να μετατρέπονται σε χειμάρρους και να δημιουργούν προβλήματα πλημμυρών, καταστροφών δρόμων, ακόμη και διάβρωσης εδαφών, καλλιεργειών και κυρίως υποδομών.
Γι’αυτό το γεγονός βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια, οι παλιοί διαπιστώνουν ότι «δεν έπιασε χιόνι στην Στρογγούλα» και ότι αν δεν χιονίσει πριν το Νοέμβρη, δεν πιάνει χιόνι στα βουνά. Έτσι είναι… Το χιόνι που θα πέσει στις κρύες ημέρες της Άνοιξης δεν θα έχει υπόβαθρο παγωμένο για να διατηρηθεί και έτσι θα λιώσει αμέσως, με αποτέλεσμα από τον Μάϊο και μετά να μην υπάρχει νερό να λιώσει και τα ρέματα με τα ποτάμια θα είναι στεγνά. Μαζί δημιουργείται και μια συνολική αλλαγή του τοπικού κλίματος, αλλά και του μικροκλίματος (λιγότερη υγρασία στα δάση και τις κοιλάδες των ποταμών, αύξηση θερμοκρασίας κλπ) Αυτό είναι και η έννοια της ξηρασίας…
Παρατηρούμε λοιπόν, ότι θα υπάρχουν στην περιοχή μας τα δυο αυτά ακραία φαινόμενα: αφενός θα μας πνίγει η βροχή, η οποία θα δημιουργεί πλημμύρες και προβλήματα, αφετέρου δεν θα έχουμε νερό το καλοκαίρι, καθώς δεν θα κρατάνε χιόνι τα βουνά μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα που η κλιματική αλλαγή επιβάλλει και με αυτήν θα μάθουμε να ζούμε, καταβάλλοντας βέβαια και προσπάθεια να την ανατρέψουμε προς το καλύτερο ή τουλάχιστον να μην προχωρήσει σε ακόμη χειρότερες αλλαγές.
Σε αυτό, οφείλει το κράτος μας, όπως και όλα τα άλλα κράτη στον πολιτισμένο κόσμο, να δημιουργήσει τις υποδομές εκείνες και να τις συντηρήσει έτσι ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στη νέα πραγματικότητα.
Δεν πρέπει να μας φοβίζουν, ούτε να απελπιζόμαστε κάθε φορά που γίνεται μια πλημμύρα, αλλά πρέπει να αντιληφθεί το κράτος ότι πρέπει να δημιουργήσει ένα πρωτόκολλο διαχείρισης κρίσεων, να μην παραλύει κάθε φορά που παρουσιάζεται μια τέτοια κατάσταση.
Πλημμύρες, φωτιές, καταποντισμοί τείνουν να γίνουν η καθημερινότητά μας, ως αποτέλεσμα της αλλαγής της κλιματικής ισορροπίας. Και δεν αναφερόμαστε και στις ασθένειες, γιατί μας πονάει ιδιαίτερα αυτή η κατάσταση. Κανείς δεν είναι προστατευμένος, ούτε καν στο αστικό περιβάλλον, το οποίο θα δεχθεί παθογένειες του παρελθόντος.
Ας θέσουμε την προτεραιότητά μας να μπορέσουμε σε αυτήν την κατάσταση, να έχουμε τουλάχιστον ένα σχέδιο, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε, να εργαζόμαστε και να δημιουργούμε, με όρους σχετικής κανονικότητας, με ετοιμότητα και εγρήγορση. Υπάρχει ακόμη η δυνατότητα και ο χρόνος να κάνουμε μια σωστή προεργασία, με βάθος χρόνου, με συνέχεια και συνέπεια…
Όσο και αν σε κάποιους δεν αρέσει, έχουμε την δυνατότητα, ως κοινωνία, να το πετύχουμε
Μια πραγματικότητα που πρέπει να μάθουμε να ζούμε
