Που πήγαν όλοι, έρημοι οι δρόμοι…» το τραγούδι αυτό του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, από τον δίσκο «σφεντόνα», όλοι το είχαμε κάποια στιγμή ψιλοτραγουδήσει σε μια παρέα ή και μόνοι μας. Την Τρίτη, με την μεγάλη στάση εργασίας των καταστημάτων εστίασης στην Άρτα (αλλά και πανελλήνια) το βιώσαμε έντονα στο πετσί μας, καθώς για πρώτη ίσως φορά αντιληφθήκαμε την δυναμική του κλάδου αυτού, δια της … απουσίας του.
Αυτό το δεδομένο, πρέπει να το αντιληφθούν όλοι: τόσο οι δημόσιοι φορείς της Αυτοδιοίκησης, όσο και ο εμπορικός και εν γένει οικονομικός κόσμος της Άρτας και της ευρύτερης περιοχής. Την αγορά την στηρίζουν, την ενισχύουν και σε κάθε περίπτωση την διαμορφώνουν τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, η εστίαση, τα μπαράκια, τα καφέ και τα μεζεδοπωλεία.
Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός αυτό και πρέπει να υπάρξει κεντρική πολιτική της Αυτοδιοίκησης για την ενίσχυσή τους, με κάθε δυνατό τρόπο, προκειμένου με την λειτουργία τους, να αλλάξουν τη νοοτροπία του μονήρη καταναλωτή, ο οποίος από την κενότητα του σπιτιού του, πιστεύει ότι εξ αποστάσεως μπορεί να ρυθμίζει τις κοινωνικές και καταναλωτικές του ανάγκες.
Όσο και αν μας φαίνεται αστεία για μια μικρή πόλη, όπως είναι η Άρτα, μπορεί κανείς με μια επίσκεψη από τις αποθήκες των τοπικών καταστημάτων courier να αντιληφθεί ιδίοις όμμασι την πραγματικότητα: εκατοντάδες πακέτα κάθε μέρα, με εμπορικά προϊόντα, όπως ηλεκτρονικά είδη, βιβλία, φαρμακευτικά είδη, ακόμη και προϊόντα μαγειρικής και καφέ. Η εξέλιξη του εμπορίου, τείνει να καθίσταται δυστοπική για τους επαγγελματίες, ιδίως όσους έχουν καταστήματα σε μικρές καταναλωτικές αγορές όπως είναι η δική μας.
Η εστίαση είναι ο τελευταίος πόλος έλξης, είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Έλληνας συνδυάζει την κοινωνικότητά του, με τον καταναλωτισμό. Αν βγει για έναν καφέ, θα δει και την αγορά, αλλά και περαιτέρω υφιστανται και άλλοι παράμετροι, όπως είναι η Δημοκρατία, ως πολίτευμα ανταλλαγής απόψεων, ιδεών και πεποιθήσεων. Και στην χώρα μας, αυτό πάντοτε γινόταν στα «πολιτικά καφενεία», που αν και σήμερα έχουν χάσει τον χρωματισμό τους, σε τίποτε δεν έχουν σε έλλειψη κάτι από τον διάλογο και την πολιτική τους διάσταση.
Ίσως τα καφενεία και η εστίαση, όπως λειτουργούν στην Ελλάδα, με τις «παρέες να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις» στην μέθεξη της καλής συζήτησης, μεταξύ τύρου και αχλαδίου, ίσως σε κάποιες άλλες κοινωνίες, να είναι κάτι το σπάνιο και το περίεργο. Για τον λόγο αυτόν και στην χώρα μας, η διαδικασία αυτή καθ’εαυτή είναι και τουριστικό προϊον, ήτοι ο ξένος δεν έρχεται μόνο για να φάει μουσακά, αλλά για να γευτεί και την ατμόσφαιρα της μεγάλης παρέας της «ελληνικής ταβέρνας».
Με αυτές τις σκέψεις η προηγούμενη εβδομάδα μας θύμισε ότι αυτήν την περίοδο, η εστίαση αντιμετώπισε, πολύ περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα μπορούσε να αντέξει. Ο εγκλεισμός και ο περιορισμός της κίνησης των καταναλωτών, είχε ως αποτέλεσμα να δεχθεί τεράστιο πλήγμα αυτή η αγορά, σε συνδυασμό με την αλλαγή των καταναλωτικών συμπεριφορών που την συνόδευσε.
Ο Έλληνας στέκει φοβισμένος στις κοινωνικές συναθροίσεις αυτήν την περίοδο και πλέον ο καφές και το ποτό μεταμορφώθηκαν σε τόπο ακουσίου ή εκκουσίου ελέγχου: η νομοθεσία του κράτους επέβαλε στους καταστηματάρχες και σκανάρουν τα πιστοποιητικά των πελατών και να ελέγχουν τα στοιχεία ταυτότητάς τους. Πρωτοφανής ενέργεια στα χρονικά και αντίθετη στο πνεύμα της ελευθερίας που είχαμε συνηθίσει στα καφέ της χώρας μας.
Η στάση αυτή εργασίας λοιπόν, είναι βέβαιο ότι θα στείλει ένα καλό μήνυμα! Τώρα ποιοι θα είναι οι αποδέκτες; Ας είμαστε τουλάχιστον εμείς, γιατί πολλές φορές είναι εξίσου σημαντικό να εκτιμάμε αυτό που έχουμε, όταν το έχουμε!
Το “ελληνικό καφενείο” έχει την πρόσθετη αξία του
