Γράφει ο Πέτρος Παπαδόπουλος*
Tο πρώτο προαπαιτούμενο του Πολιτισμού είναι η Δικαιοσύνη. Ο Δικηγόρος λοιπόν, ως κεντρικό πρόσωπο στην απονομή της, ως συλλειτουργός, έχει να επιτελέσει το ύψιστο λειτούργημα. Λειτούργημα που συνδέεται με την ανακάλυψη της αλήθειας και με την εφαρμογή των κανόνων του δικαίου. Και έχει να φέρει εις πέρας ένα έργο που στοχεύει στην υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών απέναντι σε αυθαιρεσίες κάθε είδους. Μπροστά στην πραγματικότητα της πολυνομίας, η ισότητα των ανύποπτων πολιτών θα ήταν δώρο- άδωρο αν δεν υπήρχε η βοήθεια του νομικού συμπαραστάτη.
Στις 28 του Νοέμβρη , 40 χιλιάδες περίπου δικηγόροι σε όλη την Χώρα θα κληθούν να επιλέξουν τους εκπροσώπους τους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Τους τελευταίους είκοσι περίπου μήνες, οι δικηγόροι επλήγησαν βαριά από τα μέτρα αναστολής λειτουργίας των δικαστηρίων, χωρίς την ελάχιστη κρατική αποζημίωση . Ο συνδικαλισμός του «καλού παιδιού» απέναντι στους κρατούντες και η παντελής απουσία των ‘’μεγάλων’’, κυρίως, Δικηγορικών Συλλόγων απέναντι στις αυθαιρεσίες και τις υπερβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας καθ’ όλη τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων έχουν δημιουργήσει προβληματισμό και περίσκεψη στο σώμα.
Είναι αδήριτη ανάγκη στην παρούσα συγκυρία να να εκφραστεί το ρεύμα των μαχόμενων νομικών και δικηγόρων: εκείνο το ρεύμα που ζητάει επιτακτικά αξιοπρεπείς όρους εργασίας και διαβίωσης και που υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Υπάρχει πλέον η εμπειρία στο δικηγορικό σώμα ώστε να καταλάβει ότι ο εκπρόσωπός τους που έχει καθίσει στα ίδια κομματικά έδρανα με τον εκάστοτε υπουργό δεν μπορεί να υψώσει ποτέ την φωνή του σε αυτόν αλλά, στον αντίποδα, ο ρόλος των αιρετών εκπροσώπων του σώματος (θα έπρεπε) να είναι αυτός του θεματοφύλακα αξιών και του εγγυητή ελευθεριών
Εκείνο το ρεύμα νομικών που μένουν πιστοί στον όρκο τους στο Σύνταγμα και στους Νόμους και τοποθετούνται απέναντι από τις εισπρακτικές εταιρίες λχ που λειτουργούν με το μανδύα του δικηγορικού γραφείου ή εταιρείας.
Ο συνήγορος του Λουδοβίκου 16ου, πρόεδρος του σώματος των Δικηγόρων του Παρισιού, που ορίστηκε από αυτούς να τον υπερασπισθεί στη Συνέλευση του Λαού, άρχισε την αγόρευση του ενώπιον της – εχθρικά προκατειλημμένης – για τον κατηγορούμενο Συνέλευσης με τη φράση: «Υποβάλλω στη Συνέλευση την αλήθεια και το κεφάλι μου. Μπορείτε να διαθέσετε το κεφάλι μου, αφού όμως ακούσετε την αλήθεια». Πρόκειται για μια υπέροχη εικόνα της αποστολής του Δικηγόρου. Επικαλείται και προσάγει την αλήθεια και γι’ αυτή θυσιάζει και το κεφάλι του. Ό,τι πολυτιμότερο δηλαδή διαθέτει σ΄ αυτή τη ζωή.
Το αίσθημα της Δικαιοσύνης είναι θεμελιώδες για κάθε κοινωνία. Είναι καιρός πλέον το δικηγορικό σώμα να αφήσει πίσω την απαισιοδοξία της νόησης και να κάνει το άλμα προς τα εμπρός με οδηγό την αισιοδοξία της βούλησης.
*ο Πέτρος Παπαδόπουλος είναι Δικηγόρος Άρτας, ειδικευθείς στις
Εργασιακές Σχέσεις και το Εμπορικό Δίκαιο και εκ νέου Υποψήφιος σύμβουλος για το διοικητικό συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου της Άρτας.