Το μεγαλύτερο πρόβλημα των επόμενων ημερών και μάλλον των επόμενων χρόνων, που θα σχετίζεται με την αγροτική παραγωγή της Άρτας, θα είναι σαφώς η έλλειψη εργατικών χεριών.
Ήδη τις ημέρες αυτές, ακόμη και τα μανταρίνια, που είναι μικρότερη η συγκομιδή αντιμετωπίζουν μια κατάσταση λειψανδρίας στον τομέα του εργατικού δυναμικού, που έχει φέρει σε απόγνωση τους καλλιεργητές – παραγωγούς.
Ακόμη ένα δεδομένο, που φαίνεται ότι κανείς δεν είχε προβλέψει το προηγούμενο διάστημα και μας κάνει πραγματικά εντύπωση, που υπάρχει ένα πολιτικό προσωπικό, που ασχολείται αναφορικά με το τι πρέπει να γίνει με τις καλλιέργειες, πως πρέπει να δοθούν οι επιδοτήσεις, τι πρέπει να γίνει για τους αναδασμούς, αλλά κανένας δεν σκέφτηκε το προφανές…
… ότι πρέπει στον προγραμματισμό μας να αντιληφθούμε τον μεγάλο παράγοντα που λέγεται εργάτης γης, τον οποίον κάποτε είχαμε εν αφθονεία και σε χαμηλές τιμές και σήμερα τον αναζητάμε με το φανάρι του Διογένη.
Και αν θέλουμε να μιλάμε και με όρους αλήθειας, καλά να πάθουμε, γιατί ως κοινωνία και ως οικονομία βασιστήκαμε σε μεγάλο βαθμό στην εκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών και τον εξευτελισμό τους, με μόνο σκοπό να κάνουμε με όσο το δυνατόν λιγότερα έξοδα την δουλειά μας.
Άνθρωποι που περπατούσαν ξυπόλυτοι στους δρόμους της Άρτας, που κοιμόντουσαν δεκάδες – δεκάδες αγκαλιά σε ενοικιαζόμενες αποθήκες, χωρίς θέρμανση, χωρίς νερό, που τους εκμεταλλεύονταν κάποιοι για να κερδίσουν παραπάνω χρήματα… Αυτοί ήταν για πολλά χρόνια η κινητήριος δύναμη της αγροτικής παραγωγής και συγκομιδής.
Κάποτε ήταν οι ρακένδυτοι ορεινοί, που έρχονταν στον κάμπο να βγάλουν ένα μεροκάματο, στην συνέχεια έγιναν οι Πολωνοί και οι Βούλγαροι με την κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος, ακολούθησαν οι Αλβανοί, που για πολλά χρόνια είναι η βάση του αγροτικού εισοδήματος της χώρας…
Ήρθαν τέλος οι μετανάστες της αστάθειας στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν, εργάτες που για δέκα περίπου χρόνια εργάστηκαν αντί πινακίου φακής, για να μπορέσουν να μαζέψουν λίγα χρήματα γι’αυτούς και τις οικογένειές τους.
Ο κομμουνιστής αγρότης, που κατηγορούσε τους Αμερικάνους για την διάλυση των κρατών της Μέσης Ανατολής, ήταν εκείνος που νεμόταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα του εγκλήματος αυτού, καθώς μπόρεσε και καλλιέργησε με φθηνά εργατικά χέρια το κτήμα του.
Αλλά, άλλο η πολιτική του χωραφιού και άλλο του καφενείου. Η πρώτη είναι σκληρή, η δεύτερη θεωρητική.
Και να φτάσουμε και στο τέλος: ποια η πολιτική της Αυτοδιοίκησης για την ενίσχυση και διατήρηση των εργατικών χεριών στην περιοχή; Πως θα μπορέσει να γίνει η μεγάλη ανατροπή, έτσι ώστε να συγκρατηθούν στην Άρτα άνθρωποι που θα μπορέσουν να εργαστούν σε όλους τους καλλιεργητικούς κύκλους της περιοχής…
Τα προβλήματα αυτά, φαίνεται ότι δεν ανεβαίνουν στα σκαλιά των εκπροσώπων των φορέων μας. Μένουν κρυφά, στα χαντάκια και στις αποθήκες.
Μόνο που δυστυχώς έφτασε η ώρα των αποφάσεων. Οι καρποί δεν μαζεύονται από τα δέντρα με επιστολές από τα γραφεία. Πρέπει κάποιος να πάει στο χωράφι και να κάνει δουλειές.
Ίσως έφτασε η ώρα να αναγνωρίσουμε την αληθινή προσφορά των ανθρώπων αυτών και γιατί όχι, να τους δώσουμε ένα κομμάτι της πίττας που ίσως την αξίζουν και με το παραπάνω από τους διάφορους… Επιστολόπουλους!
