Γράφει η
Χριστίνα
Μπίζα
Κοινωνικές ρωγμές εμφανίζονται σε ανησυχητικό βαθμό τόσο που όλοι να αναρωτιόμαστε για την πορεία μας την ίδια στιγμή που ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται με την προπαγάνδα να οργιάζει κρούοντας ακόμη περισσότερο τον κώδωνα του κινδύνου για γενικότερη ανάφλεξη.
Οι τρείς νεκρές αδερφούλες στην Πάτρα μας έκανε όλους να αναρωτηθούμε για το πόσο υγιείς είμαστε όλοι μας στους χειρισμούς μας και πόσο τα αντανακλαστικά μας είναι τέτοια σαν κοινωνία συνολικά ώστε να μπορέσουμε να αποτρέψουν παρόμοιες καταστάσεις…
Μας έκανε να αγανακτήσουμε, μας έκανε να αρρωστήσουμε από την απόκοσμη στάση γονιών αλλά και την βραδυπορούσα κίνηση των μηχανισμών όταν υπήρξαν δείγματα που προϊδέαζαν για τις εξελίξεις με κακοποιητικές συμπεριφορές στα παιδιά…
Οι κοινωνικές δομές αρκέστηκαν στο γραφειοκρατικό μέρος χωρίς ευαισθησίες έτσι που τώρα όλα αυτά να μοιάζουν μάταια για τα συγκεκριμένα αγγελούδια αλλά και πολύτιμα σαν εμπειρία ώστε να σωθούν άλλες ζωές…
Καταγγελίες κακοποίησης έρχονται στο φως με δομές να κινούνται σε μία σκυταλοδρομία που ο ένας δείχνει τον άλλο την ώρα που αβοήθητα πραγματάκια προσπαθούσαν να εκπέμψουν SOS μέσα από τις ζωγραφιές τους για την τραγικότητα της ζωής τους….
Εκτός από τα τρία παιδιά έρευνες διεξάγονται και για την σπιτονοικοκυρά μία μόνη γυναίκα που εναπόθεσε τις ελπίδες της σε λάθος ανθρώπους έτσι που να εξετάζονται τώρα τα αίτια του θανάτου της.. Αναζητούσε στηρίγματα και το «έγκλημά της» ήταν ότι βρέθηκε μόνη στη ζωή έχοντας όμως οικονομική επιφάνεια κάτι το οποίο την έθεσε σε κίνδυνο αντί να την προστατέψει…
Παιδιά και ηλικιωμένοι αβοήθητοι … βορά στις ορέξεις χειριστικών ανθρώπων που το χαμόγελο, τα αισθήματα και μια αγκαλιά είναι ψηλά γράμματα γι’ αυτούς αφού πάνω απ’ όλα έχουν θεοποιήσει την άνετη ζωή και το χρήμα επιζητώντας την δημοσιότητα και την προβολή.
Οικογένειες διαλυμένες χωρίς υγιή πρότυπα επέβαλαν χειραγωγώντας τους γύρω τους όλα αυτά που επιθυμούσαν σμιλεύοντας την δική τους αρρωστημένη πραγματικότητα, με ένα περίγυρο που αρκούνταν στους ψιθύρους οι οποίοι καταλάγιαζαν υπό το καθεστώς των απειλών που το θράσος εκτόξευε…
Που ήταν η πολιτεία όταν άρρωστοι γονείς σχεδίαζαν ανώριμους και ανεύθυνους δρόμους σε βάρος των παιδιών τους και των γύρω τους κάνοντας όλους να αναρωτιούνται;
Που ήταν όλοι αυτοί στις δημοτικές επιχειρήσεις, στις κοινωνικές δομές αλλά σε όλο τον κρατικό μηχανισμό που απλά έμαθαν να κουνούν το δάχτυλο προς τους πολίτες για την συνέπειά τους αδιαφορώντας για την κατάστασή τους και χωρίς να συνδράμουν στην βελτίωση των συνθηκών;
Που ήταν όλοι αυτοί οι εμπλεκόμενοι όταν έβλεπαν το ένα μετά το άλλο τα παιδιά να χάνονται; Που ήταν όταν αβοήθητοι μοναχικοί ηλικιωμένοι έφευγαν απ’ τη ζωή;
Όλα αυτά δίπλα μας τόσο κοντά που εάν απλώσουμε το χέρι μας μπορούμε να τα αγγίξουμε… Απλά αρκούμαστε να αποστρέψουμε το βλέμμα και κλείνουμε τα αυτιά μας σε κάθε έκλυση για βοήθεια….
Και έρχεται ο νόμος να απαγγείλει κατηγορίες για απόπειρα δολοφονίας από πρόθεση του μεγάλου παιδιού που χάθηκε πριν σχεδόν δύο μήνες και αυτό που όλοι ψιθυρίζαμε γίνεται ποτάμι και πνίγει τις ζωές μας και η αγανάκτηση γίνεται κραυγή κα τότε το πλήθος φωνάζει από οργή γι’ αυτό που είναι μπροστά του παίρνοντας το ρόλο του τιμωρού.
Μία εξέγερση που είναι ταυτόχρονα φωνή ντροπής για τις κινήσεις που δεν έγιναν αλλά και τρόμου και για τους ίδιους αφού σε ανάλογη περίπτωση δεν θα ήταν εκεί κάποιος να τους βοηθήσει….
Πως διαχειριζόμαστε τον δικό μας πόλεμο; Κοιτάζοντας τον πόλεμο στη γειτονιά μας;
Τα δικά μας παιδιά φεύγουν τρομαγμένα… Όσο ζούσαν γελώντας αναζητούσαν με πόνο βαθιά στα μάτια των γονιών τους να δουν αν υπήρξε κάπου εκεί ποτέ η αγάπη…
Αυτή την κοινωνία θέλουμε; Αυτές τις αξίες θέλουμε για τα παιδιά μας; Για όλα τα παιδιά; Πως τα προστατεύουμε; Πως θωρακίζουμε όλα αυτά έτσι που να μην ερχόμαστε σε αυτά τα αποτελέσματα που οι περισσότεροι κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους για να αφήσουν μόνο κροκοδείλια δάκρυα για να μετριάσουν το κόστος της απελπισίας, της ευθύνης και της τιμωρίας…
Μία κοινωνία σε σήψη… Παρόμοιες καταστάσεις άλλος λίγο και άλλος πολύ ζήσαμε όλοι… Εξαρτάται στο καθένα μας το σθένος ,η πάστα μας, η Πίστη μας και η δύναμη στην ψυχή μας για τους χειρισμούς μας για να φύγουμε προς τα πάνω και να μην καταβαραθρωθούμε…
Αλλά τί; Θα πρέπει όλοι να το πάρουμε απόφαση ότι είμαστε μόνοι μας και θα πρέπει να έρχεται το έγκλημα για να κουνήσει περιστασιακά και κάτω από τους προβολείς της δημοσιότητας τα γρανάζια των μηχανισμών; Μόνο τότε; Γιατί; Δεν χορτάσαμε τον ξεπεσμό;
Γύρω μας γίνονται όλα αυτά.. Μαζί μας είναι όλοι αυτοί που τώρα τους δείχνουμε με το δάκτυλο… Είμαστε όλοι αυτοί που σμιλεύουμε και καταπίνουμε αμάσητες τις αξίες που μας σερβίρουν… Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι…
Τρομάζει όλο αυτό και είναι τόσο εξόφθαλμα αποκρουστικό που το στομάχι μας σφίγγεται ,το κεφάλι μας πονά αφόρητα και μας προκαλεί εμετό …
Μια κοινωνία σε αγωνία.. με παιδιά που έχουν ανάγκη από πραγματικές αξίες για να ζήσουν και να προχωρήσουν τον κόσμο ένα βήμα παραπέρα, χωρίς χειριστικές συμπεριφορές, έμμονές και μπερδεμένες καταστάσεις… Το αναζητούν και το δικαιούνται από όλους μας… Έχουμε ευθύνη τώρα…..
Παιδιά, μόνοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν που θα έχουν ανάγκη από στήριξη… στήριξη τέτοια όμως που τους παρέχει αξιοπρέπεια στη ζωή τους ώστε να έχουν την δυνατότητα να αντιμετωπίζουν τις όποιες δυσκολίες με τις έμπειρες συμβουλές των ειδικών που ευτυχώς υπάρχουν..
Τώρα με την έκρηξη της προβολής του συγκεκριμένου θέματος διαπιστώσαμε ότι όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα και μακάρι πέρα από εγωισμούς να μπορέσουμε να χαράξουμε ένα νέο δρόμο…
Ο Μαρτυρικός Γολγοθάς της άδικης αποχώρησης για την άλλη ζωή ταλαιπωρημένων ψυχών, ας είναι το εφαλτήριο για σωστούς χειρισμούς για πολλές άλλες δύσκολες καταστάσεις που καθημερινά συμβαίνουν στους δύσκολους καιρούς που ζούμε…
Η συνδρομή ιδιαίτερα των αρμοδίων αλλά και του λαού είναι καθοριστική αφού στην αλυσίδα της κοινωνίας για να υπάρχει υγεία πρέπει να συμμετέχουμε όλοι στο βαθμό που μας αναλογεί ώστε να ζήσουμε Αναστάσιμες καταστάσεις με συναισθήματα πραγματικά και αγάπη…