Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο για την επίσκεψη των Τούρκων σπουδαστριών, οι οποίες ήθελαν να γνωρίσουν τον τρόπο με τον οποίο ετοιμάζονται τα φαγητά και τα ποτά, σε δυο κεντρικά καταστήματα εστίασης της πόλης μας…
Και εκεί που συζητούσαμε, η σκέψη μας πήγε στον αδικοχαμένο Φώτη Ζήση, ο οποίος ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του για την μικρή μας Άρτα και είχε συλλάβει το νόημα της αξίας και της υπεραξίας της μαγειρικής και για τον λόγο αυτόν, δούλευε με πείσμα, αλλά και μυστικότητα για να κάνει πραγματικότητα τον σκοπό του: μια σχολή μαγειρικής στο ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ.
Σκεφτείτε μόνο πόσα παιδιά από τους γύρω νομούς θα έρχονταν στην Άρτα, μόνο και μόνο για να πάρουν αυτές τις γνώσεις. Σκεφτείτε μόνο, πόσα παιδιά απ’όλο τον κόσμο, με τα προγράμματα ERASMUS θα μπορούσαν να επισκεφθούν την μικρή μας πόλη, για να ανταλλάξουν μαθητικές γνώσεις και εμπειρίες με την σχολή αυτή, καθώς η ελληνική κουζίνα, είναι ακόμη στο State of the Art των προτιμήσεων σε όλο τον κόσμο…
Το όνειρο του Φώτη Ζήση, δεν συνεχίστηκε και γι’αυτό γράφουμε σήμερα τα συγκεκριμένα σχόλια… επειδή τα όνειρα τα έχουν οι άνθρωποι και χωρίς αυτούς τίποτε δεν προχωράει από μόνο του.
Από την άλλη, να σημειώσω και το εξής: κάνοντας λίγο συνδυασμό θρησκευτικού τουρισμού και τροφοτουρισμού, επισκεφθήκαμε την Λευκάδα για την γιορτή του Αγίου Πνεύματος (της Αγίας Φανερωμένης) και μετά το συνηθισμένο μπανάκι μας, πήγαμε για φαγητό σε μια από τις λεγόμενες «τουριστικές ταβέρνες».
Η Λευκάδα δεν θυμίζει τίποτε την «γκρηκ μιουζάκα» κατάσταση των περασμένων εποχών… Τα πιάτα ήταν τουλάχιστον γκουρμέ και με πολλές τοπικές συνταγές. Προωθούσαν και τις φακές τους, και τα σαλάμια Λευκάδας και τα παξιμάδια τους από κριθάρι, το τυρί τους! Πραγματική ευχαρίστηση για τον επισκέπτη…
Δεν θα μιλήσω για την Άρτα, πρέπει όμως φαντάζομαι να κάνουμε ένα «ντου» και να βάλουμε στα μενού μας, τα δικά μας προϊόντα, τα τοπικά… Δεν διαφημίζουμε επιχειρήσεις, τον τόπο μας κάνουμε προϊόν «ετικέτας».
Αναφορικά με το θέατρο στο κάστρο, είχαμε προλάβει να σημειώσουμε ότι «πρέπει να το ξεχάσουμε ως ζωντανό κύτταρο»… Η κατάσταση εξελίχθηκε το επόμενο διάστημα και φθάσαμε να μιλάμε για την επικινδυνότητα της κατασκευής των καθισμάτων.
Να πούμε και μια αλήθεια: πάντα έτσι «άστα να πάν στο διάολο» ήταν η δουλειά. Οι παλιότεροι δήμαρχοι έστελναν τον … Φέκα να κάνει επιθεώρηση, να σφύξει κανά μπουλόνι ή να οξυγονοκολλήσει κανένα σίδερο.
Ο Θεός μας φύλαξε τόσα χρόνια…
Σωστή η απόφαση να γίνει επιτέλους κάτι ασφαλές, έχουμε και παιδιά που πηγαίνουν θέατρο.
Τώρα αναφορικά με το ότι ο Δήμος βιάστηκε για το θεατράκι, ε… θα το ξεπεράσει κι αυτό και ο Δήμος και εμείς. Αρκεί τελικά να γίνει κάτι σωστό, αν τελικά μπορεί να γίνει!
