Το καθεστώς, που μόνο στην παρακρατική και επικοινωνιακή του λειτουργία υπήρξε όντως «επιτελικό», καταρρέει. Ακόμη και τώρα, στις τελευταίες του εβδομάδες, εκπέμπει την απέραντη υποκρισία και αναλγησία των επικεφαλής του. Στην Ελλάδα της Novartis, οι πολίτες ακούν πως ψάχνουν μάταια φάρμακα, εξαιτίας των κακών γιατρών που τα συνταγογραφούν και του μικρού τους κόστος. Ακούν πως το ολιγοπώλιο που χάρισε στην ελληνική οικονομία τα θλιβερά πρωτεία στο κόστος ενέργειας πουλάει σχεδόν με «χασούρα». Πως όποιοι αρνούνται να συμβιβαστούν με τον παραλογισμό της κυβέρνησης είναι από κακομαθημένοι έως προδότες και πράκτορες ξένων συμφερόντων. Η επικοινωνιακή εικονική πραγματικότητα δεν μπορεί πλέον να σκεπάσει τη βαρβαρότητα που υφίσταται η συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών που τα εισοδήματά τους αρκούν μετά βίας να καλύψουν το πρώτο δεκαήμερο κάθε μήνα.
Κάποιοι θα πουν πως η πτώση οφείλεται στη βουλιμία των κάθε λογής «Πάτσηδων» και «Χειμάρηδων». Επιτέλους. Πότε θα αντιληφθούν πως αυτό το καθεστώς «στήθηκε» με μόνο σκοπό να εκκολάψει και να εκθρέψει αυτά τα φαινόμενα; Πως ενώ διευκρινισμένα και αδιευκρίνιστα ποσά περνούν με ασύλληπτο θράσος μπροστά από τα ορθάνοιχτα μάτια μιας κοινωνίας, μόνη έγνοια του είναι να κλείσει τους τελευταίους λογαριασμούς του, να σβήσει τα ίχνη του, να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του για τη νέα ρεβάνς σε βάρος της κοινωνίας;
Το 2023 λοιπόν θα συνεχίσει η Ελλάδα να πορεύεται με τον κ. Μητσοτάκη που φεύγει τρέχοντας από τη Βουλή αρνούμενος να απαντήσει για το αν παρακολουθεί η ΕΥΠ τους 5046c και 519c, τον Αρχηγό του ΓΕΕΘΑ και τον υπουργό και αντιπρόεδρο του κόμματός του κ. Χατζηδάκη; Ή με τον Αλέξη Τσίπρα και την Αριστερά, που δυναμώνει διεθνώς όπως στη Βραζιλία με τον Πρόεδρο Λούλα που διαδέχθηκε τον ακροδεξιό Μπολσονάρο, την καμπάνια του οποίου ξεπατικώνει με καρμπόν ο εδώ εγχώριος μιμητής του;
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και του Αλέξη Τσίπρα, των εμπνευστών της προοπτικής της Προοδευτικής Διακυβέρνησης γίνεται ολοένα και πιο ελκυστική, πιο ορατή. Οδηγός της είναι η σύγκριση μεταξύ των δύο υποδειγμάτων διακυβέρνησης: δημοκρατία, κοινωνικό κράτος, συλλογική ευημερία, δικαιοσύνη, απέναντι στον αυταρχισμό, τη διαπλοκή, το παρακράτος, την πτώχευση των μικρών και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Μοχλός της είναι το τολμηρό ρεαλιστικό πρόγραμμα που απαντά στις ανάγκες της κοινωνίας. Στόχος της: η στρατηγική νίκη της κοινωνίας.