Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΛΙΑΤΣΟΣ
Μπορεί να διανύουμε την τελευταία εβδομάδα των Απόκρεω και το Άγιο Πάσχα να είναι πέντε περίπου εβδομάδες χρόνος, όμως το κακό φαντάζει συνεχιζόμενο και, δυστυχώς, οξυνόμενο Ο λόγος για την κόλαση των κροτίδων (σ.σ, τρακατρούκες, δυναμιτάκια βαρελότα, καπνογόνα κ.α), που η ασύδοτη χρήση τους και αυτές τις Απόκριες έχει καταστήσει τη ζωή της πόλης αφόρητη. Ειδικότερα το προηγούμενο «Παρασκευο-Σάββατο-Κύριακο», όπως και το ερχόμενο της δεύτερης Αποκριάς, οι πολυσύχναστες κεντρικές πλατείες της πόλης, τα γεμάτα παιδιά προαύλια των σχολείων και οι κεντρικοί πεζόδρομοι, για μια ακόμη φορά έδιναν- και θα δίνουν- την εικόνα βομβαρδιζόμενου τοπίου. Εκεί που είδαμε και θα δούμε μικρούς και μεγαλύτερους… βομβιστές να συναγωνίζονται ποιος θα ρίξει τις περισσότερες και πιο εκκωφαντικές κροτίδες. Βέβαια η μεγάλη ηχορύπανση , το ξαφνικό τρόμαγμα των περισσότερο ευαίσθητων πολιτών, ο κίνδυνος πρόκλησης ατυχήματος ιδίως μεταξύ μικρών παιδιών, αλλά και η ασχήμια που σκίαζε την αισθητική των σπουδαίων αποκριάτικων εκδηλώσεων, φαίνεται να μην απασχολεί κανέναν από τους τοπικά αρμοδίως υπεύθυνους. Από την άλλη υπήρξαν και υπάρχουν περιστατικά που η βλακεία φαίνεται να συναγωνίζεται την ανευθυνότητα… Αναφερόμαστε, γενικότερα, σε κάποιους ελαφρούς το «ψυχοδιανοητικό» δέμας, ακόμη και γονείς ανηλίκων, με την τάση μιας κακώς εννοούμενης προσωπικής προβολής και αφορμή την εορταστική ευφορία των ημερών, αυτουργούν ακόμη και ενεργητικά στη δημιουργία φαινομένων όχι μόνο από κάθε πλευρά απαράδεκτων αλλά και επικίνδυνων. Πως το κάνουν; Μα προτρέποντας, εν προκειμένω, τους κανακάρηδές τους για τη ρίψη… περισσότερων τρακατρούκων και καμαρώνοντας για τα… επιτεύγματά τους. Η εικόνα, ωστόσο, του… ευτυχούς μπαμπά, που έξω από κεντρικό ουζερί της πλατείας Μονοπωλίου μοίραζε στα παιδιά τα γνωστά «δυναμιτάκια», προτρέποντας την ομαδική ρίψη τους και τους συνδαιτυμόνες του μέσα από την τζαμαρία του κέντρου να παρακολουθούν περιχαρείς, το… σώου του εκκωφαντικού «τρακατρουκό-καταιγισμού», δεν αφορά μόνο στο προ 3-ετίας περίπου πραγματικό περιστατικό, αλλά και στα πολλά έκτοτε αναλογικά επαναλαμβανόμενα τέτοιες χρονιάρες μέρες. Αλλά και η έτερη εικόνα, της κεντρικής πλατείας Εθνικής Αντιστάσεως του περασμένου αποκριάτικου Σαββατοκύριακου, δεν ήταν απαλλαγμένη από τέτοιου είδους ανάλογες ασχήμιες. Εκεί, πραγματικά, οι πυκνές αναθυμιάσεις των καπνογόνων και τα εκκωφαντικά σκασίματα των κροτίδων που κατά ριπές έριχναν οι «παιδοπαρέες» έφτιαχναν σκηνικό πολέμου, που κάθε άλλο παρά ταίριαζε σε αποκριάτικο. Η δε παραμονή όλων όσοι είχαν την ατυχία να βρεθούν στο χώρο, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, κατέστη εφιαλτική.
Αλλά η πρόσθετη μελανή πινελιά, σε αυτή την εικόνα, της ηχορύπανσης, της αποπνικτικής ατμόσφαιρας και του ζόφου, ήταν η απάθεια των παριστάμενων γονέων-κηδεμόνων, για τα πεπραγμένα των κανακάρηδών τους και περισσότερο η αδιαφορία τους για το αν αυτό που συνέβαινε μπροστά στα μάτια τους, εκτός των άλλων, εγκυμονούσε και τον κίνδυνο προσβολής της σωματικής ακεραιότητας των παιδιών τους.
Βέβαια για κάποιους να είναι σεβαστή η ένσταση στα πιο πάνω, που ορισμένοι την υποστηρίζουν, αντιτείνοντας τα γνωστά: «…έ, απόκριες(ή Πάσχα) έχουμε… αφήστε τα παιδιά να γιορτάσουν με τον τρόπο τους», ή «…είναι αποκριάτικο(ή Πασχαλινό) έθιμο, δεν πρέπει να το καταργήσουμε» και άλλα παρεμφερή. Όμως, λέμε εμείς, το φαινόμενο πρέπει να έχει και μέτρο και έλεγχο ορίων…. Από το άλλο μέρος κάποιοι άλλοι, προκειμένου να προσθέσουν βάρος στο ζήτημα εύλογα θέτουν το ερώτημα: μήπως ο πόλεμος των κροτίδων, και τα παρεπόμενα της διεξαγωγής του, εκτός των άλλων κακών, φαλκιδεύει το νόημα και την ουσία αυτού του είδους των εορταστικών εκδηλώσεων αλλοιώνοντας την αισθητική τους;
Ωστόσο καμία, και από πουθενά προερχόμενη, αντίδραση στον «κροτίδο-πόλεμο» που διεξάγεται αυτές τις μέρες με ιδιαίτερη… σφοδρότητα καθιστώντας πραγματικά βασανιστική την καθημερινότητα στην πόλη μας. Δυστυχώς κανένας έλεγχος ή λήψη κάποιου προληπτικού μέτρου, που μπορεί να μην εξάλειφε το φαινόμενο, όμως τουλάχιστον θα το περιόριζε, και παράλληλα θα άμβλυνε όχι μόνο την έντασή του αλλά και τις ιδιαίτερα δυσάρεστες παρενέργειές του. Δηλαδή τι θα συνέβαινε, διερωτώνται πολλοί αν, κλιμάκιο της αστυνομίας εμφανιζόταν ξαφνικά σε κάποια από τις ανά την πόλη εστίες του διεξαγόμενου «κροτιδοπολέμου», για παράδειγμα, στην κατάμεστη πλατεία εθνικής αντιστάσεως που το προηγούμενο «Σάββατο-Κύριακο» πραγματικά πυρπολούνταν; Μήπως, απαντούν οι ίδιοι, οι νεαροί μπουρλοτιέρηδες στη θέα των αστυνομικών οργάνων και του ακολουθούντα ελέγχου της παράνομης ρίψης των… πυρομαχικών τους θα «μαζεύονταν»; Και όταν οι ελεγκτές αστυνομικοί, κοντά στα άλλα, τους υποχρέωναν να αποκαλύψουν και τον προμηθευτή τους, από πρόσθετο φόβο σταματούσαν τον… πόλεμο;
Ωστόσο ο νόμος για την απαγόρευση ρίψης κροτίδων υπάρχει, ασχέτως αν δύσκολα έως καθόλου εφαρμόζεται(σ. σ,……). Για αυτό θα ήταν ευχής έργο, και θα λέγαμε απολύτως χρήσιμο για την αντιμετώπιση του φαινομένου, αν η αυτεπάγγελτη- είτε με αίτημα κάποιου θεσμικού τοπικού φορέα- παρέμβαση της Εισαγγελική Αρχής έβαζε φρένο στην δημιουργία αυτής ασχήμιας. Η οποία ενεργούσα στα πλαίσια των καθηκόντων της, θα μπορούσε να ζητήσει από την Αστυνομική Δ/νση το αυτονόητο… Δηλαδή την κατά νόμο επέμβασή της για την πάταξη του φαινομένου. Ακόμη η αντιμετώπισή του θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί επιτυχώς μέσα από μεμονωμένη -ή συλλογική πρωτοβουλία- της Δημοτικής Αρχής, είτε της Περιφερειακής Ενότητας Ν. Άρτας , των φορέων της τοπικής εκπαιδευτικής κοινότητας(σ. σ, δασκάλων, καθηγητών επιτηρητών των σχολικών προαυλίων) κ.ά
Αλήθεια γιατί, αυτή η ανοχή, ή και αδιαφορία από τους θεσμικά επιφορτισμένους με την ευθύνη εφαρμογής του σχετικού νόμου: τις Εισαγγελικές και Αστυνομικές Αρχές, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, και δευτερευόντως από τους γονείς και κηδεμόνες, τους δάσκαλους και καθηγητές, τους δημοτικούς φύλακες των σχολικών μονάδων (υπάρχουν;), που κατά μία έννοια οφείλουν να παρακολουθούν την καθημερινή συμπεριφορά των παιδιών και μαθητών ιδίως κατά την παραμονή τους στα σχολικά προαύλια; Γνωρίζουν, άραγε, οι ανωτέρω, την κόλαση που βιώνουν οι πολίτες που έχουν την ατυχία να διαμένουν κοντά σε σχολικά προαύλια, σε πολυσύχναστες πλατείες ή πεζόδρομους από την ασύδοτη χρήση των λεγόμενων κροτίδων;
Εκεί όπου μικροί και μεγαλύτεροι συναγωνίζονται ποιος θα ρίξει τις περισσότερες τρακατρούκες, τα πιο πολλά «δυναμιτάκια» και βαρελότα, αδιαφορώντας αν με την εκκωφαντική ηχορύπανση και την αποπνικτική ατμόσφαιρα από τα νέφη των αναθυμιάσεων που προκαλεί η κατά ριπάς ρίψη αυτών των ιδιότυπων …αποκριάτικων πυρομαχικών, μετατρέπουν τους χώρους σε βομβαρδιζόμενα τοπία. Αλλά και παραβλέποντας τον ελλοχεύοντα κίνδυνο πρόκλησης ενός ατυχήματος.
Ωστόσο ο νόμος 456/1976 περί κατοχής και πώλησης απαγορευμένων κροτίδων, όπως ισχύει σήμερα(σ.σ, μετά τις τροποποιήσεις και προσθήκες των νεότερων νόμων 2168/1993 και 3944/2011), υπάρχει. Και η εφαρμογή των σχετικών άρθρων του: 5, παρ. 1(σ. σ, απαγορεύεται η κατοχή και χρήση κροτίδων), 4 α, παρ.1, ως και σχετικές αποφάσεις, ΤρΕφΠατρ: 469/1998 & 1607/1998(σ. σ, απαγορεύεται η κατασκευή και εμπορία κροτίδων) , 6 παρ 3 (σ.σ, «επιβάλλονται ποινές στους επιφορτισμένους με την επιμέλεια ανηλίκων οι οποίοι παραμελούντες την εποπτεία τούτων γίνονται παραίτιοι παραβάσεως υπ’ αυτών των διατάξεων του αρθρ. 5 παρ. 1 του παρόντος…»), είναι δέσμια αρμοδιότητα των προς τούτο εντεταλμένων οργάνων του.
Υπό την πιο πάνω πρόβλεψη του νόμου θα ήταν ευκταίο αν, τις υπολειπόμενες ημέρες των Απόκρεω, αλλά και τις επερχόμενες του Πάσχα, η Αστυνομία συγκροτήσει ολιγομελείς ομάδες εντελλόμενων οργάνων που θα περιπολούν σε χώρους και σε χρόνους αυξημένης παραβατικότητας (σ. σ, πολυσύχναστες κεντρικές πλατείες, κεντρικούς πεζόδρομους, προαύλια σχολείων κ.λ.π) και κυρίως σε ώρες κοινής ησυχίας. Θεωρούμε ότι η επανάληψη δύο τριών τέτοιου είδους «μπλόκων», που σε πρώτη φάση η… ποινή για τους «παραβάτες» θα εξαντλείται «στη σύσταση μη επανάληψης της κατοχής ή ρίψης κροτίδων, άλλως θα προσάγονται σε δίκη κ.λ.π», και παράλληλα «στην άντληση της πληροφορίας για τον προμηθευτή των κροτίδων», θα αποτελέσει ένα είδος προηγούμενου που κατά μία έννοια θα συμμόρφωνε τους λογής … «βροντάδες» και… «ομοβροντάδες.