ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, το ΚΥΝΗΓΙ, την ΦΥΣΗ- Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Δεν ξέρω εσείς τι κάνετε αλλά εγώ νηστεύω κάθε χρόνο τις σαράντα ημέρες. «Μα εσύ είσαι άπιστος και βουτηγμένος στην αμαρτία, η νηστεία θα σε σώσει;», μου λένε όσοι ξέρουν την τρικυμία που έχω στα βάθη της ψυχής μου!
Φυσικά και δεν την κάνω για να σώσω την κολασμένη μου ψυχή. Μου αρέσει αυτή η αποχή από το κρέας, το γάλα, το τυρί, ακόμα και από τα θαλασσινά και τα ψάρια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος του κρέατος όπως το βλέπω στα τσιγκέλια με τις πράσινες και μπλε σφραγίδες να θαμπίζουν πάνω στα μπόλια. Αν εξαιρέσω το κρέας του κυνηγίου δύσκολα γεύομαι άλλα κρέατα, δεν αντιστέκομαι όμως στο πασχαλιάτικο αρνί που κι αυτό άγριο είναι -και αν δεν είναι, το κυνηγάω και αγριεύει!
Η νηστεία, η εγκράτεια του λόγου επίσης – ξύλινου ή πύρινου- διακρίνει την περίοδο που διανύουμε εκείνους που έχουν λόγο στα εθνικά θέματα και κατ’ επέκταση στα κυνηγετικά δρώμενα. Δεν είναι καθόλου περίεργη η σιωπή αυτή που θα λάβει τέλος λίγο μετά το Πάσχα. Επιβάλλεται από τις «άγιες ημέρες» που ζούμε.
Το Πάσχα με τα σουβλιστά ελέη, τις γαλατόπιτες της μάνας, τα απαγορευμένα κοκορέτσια και όλα όσα αποτελούν την ελληνική εκδοχή του. «Ο Απρίλιος στα λατινικά λέγεται «Αperio» και σημαίνει «ανοίγω», από εκεί και η άνοιξη, το άνοιγμα της φύσης, της ζωής». Αν και δεν είμαι ειδικός, φαντάζομαι πως και το Πάσχα σηματοδοτεί την αναζωογόνηση της φύσης – συγχωρήστε με αν κάνω λάθος.
Παραμονές της Μεγάλης Παρασκευής βρέθηκα σε λιβάδια καταπράσινα, σε ρυάκια παραφουσκωμένα από το χειμώνα που πέρασε, στα απίστευτα χρώματα που αρχίζουν να διαμορφώνουν την εικόνα του ματιού. Και την εικόνα που βλέπει το ανθρώπινο μάτι καμία τέχνη δεν καταφέρνει να την αποτυπώσει με ακρίβεια. Όλες οι τέχνες αντιγραφές είναι, που προσεγγίζουν το θέμα τους, δεν το τελειοποιούν. Και η εικόνα που έχει το ανθρώπινο μάτι διαφοροποιείται ανά δευτερόλεπτο από τα κέφια του αέρα, του ήλιου, από τη σκιά ενός δέντρου, από τη δύναμη του υγρού στοιχείου. Υπάρχει άραγε καλύτερος ευρυγώνιος φακός από το μάτι;
Και παρατηρώντας τα παιχνίδια με τα χρώματα, έφτασε και ο παράξενος ήχος. Δεν ξεγελάστηκα, εκεί κοντά σ’ ένα μικρό κοτέτσι η «θειά» έσφαξε αλανιάρη κόκορα- πιθανώς παραγγελία είχε πάρει από κάποιον που γνωρίζει να τρώει αγνές τροφές.
Προχώρησα ανηφορικά να χαζέψω τις αντανακλάσεις του ήλιου με το φρέσκο φως. Περπατώντας, το μονοπάτι διακλαδιζόταν και άκουσα ήχους από βελάσματα προβάτων. Συνέχισα την πορεία μου και είχα αμφιθεατρικά εικόνα του χώρου. Ένα μαχαίρι ( με βία; με βία;) πρόλαβα και το είδα να μπαίνει στο λαιμό υποψήφιου οβελία. Ο ήχος του θανάτου τράνταξε το φως. Στα οργανωμένα σφαγεία ο θάνατος δεν έχει ήχο κι έρχεται με επιστημονικούς , αθόρυβους τρόπους, πιστεύω.
Πλησίαζα στο χωριό μου ύστερα από μεγάλη περιπλάνηση. Συνάντησα στους αγρούς γυναίκες να κόβουν με τα χέρια αγριολούλουδα για να στολίσουν τον Επιτάφιο. Παρακεί μια συντοπίτισσα έκοβε τα χαμομήλια, που είχαν κιτρινίσει τον τόπο. Εκλεκτό ρόφημα στα κρύα γυρίσματα του χειμώνα, που ανασταίνει και νεκρούς. Και ευωδιαστή η γεύση του.
Έφτασα σπίτι και ήπια νεράκι. Έψησα το καφεδάκι μου και βγήκα στο μπαλκόνι. Η καμπάνα μας καλούσε στον Επιτάφιο.
Τα υπόλοιπα μετά το Πάσχα, που θα είμαι και πιο πολύ ενημερωμένος.
Εύχομαι ήρεμες όμορφες και χαρούμενες Πασχαλιάτικες μέρες, με υγεία και αγάπη!
Καλό Πάσχα!