Αποσήμερο της περασμένης Τετάρτης(30/08/2023) συγγενείς, γνωστοί και φίλοι αποχαιρετήσαμε έναν καλό φίλο από τα παλιά, τον αγαπητό Ν. Αντύπα , που έφευγε από τον Άη Νικόλα με δεμένες για πάντα τις εγκόσμιες αποσκευές του. …
Ωστόσο στο άγγελμα του θανάτου του την προηγουμένη, μεγάλη ήταν η θλίψη σε έναν μεγάλο κύκλο Αρτινών που τον γνώριζαν και πολλές οι αναμνήσεις των περισσότερων, που συνδέθηκαν στενά φιλικά μαζί του.
Προδιαγεγραμμένη, δυστυχώς, η γοργή επιδείνωση της υγείας του, όταν λίγες μέρες προτού επέλθει το μοιραίο μιλώντας μαζί του στο τηλέφωνο άκουγα έναν άλλο, διαφορετικό Νίκο… Και με έκαψαν τα σημάδια για το κακό που έρχονταν, όταν η αγαπημένη του σύζυγός Λίντα, άγρυπνος φρουρός στο προσκεφάλι του σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας του στο νοσοκομείο μας, μου παραπονιόνταν ότι οι θεράποντες γιατροί, παρά τις μεταγγίσεις με πέντε μπουκάλια αίμα… δεν την ενημέρωναν για την κατάστασή του. Άλλωστε τι να της έλεγαν…
Ωστόσο ο αγαπημένος με μια διαδρομή πολλών ετών στα πολλά και διαφορετικά τοπικά δρώμενα, ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε την Άρτα, αγαπούσε τους συμπατριώτες Αρτινούς, και εκείνοι του το ανταπέδιδαν ισότιμα με την αγάπη τους. Ο ίδιος όντας απίστευτα ευγενής, πρωτόγνωρα ήρεμος και ανεπιτήδευτα χαμογελαστός, αποτελούσε πρότυπο στωικότητας, ήθους και πηγή ανθρώπινης αλληλεγγύης..
Ο Ν. Αντύπας υπήρξε ένας αυθεντικός κοινωνικός άνθρωπος, που απέπνεε μια αύρα αισιοδοξίας και καλοσύνης, και ήταν πάντα έτοιμος να «δώσει», χωρίς ποτέ να περιμένει να «πάρει. Καθ’ υπερβολή απλοχέρης, ακόμη και στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε από τα πολλά σκαμπανεβάσματα της μακράς επαγγελματικής πορείας του , παρέμεινε παροιμιώδης δοτικός απέναντι στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Και δεν του έλλειψε ποτέ η γενναιότητα να ορθώνει ανάστημα και να αγωνίζεται για να σταθεί όρθιος.
Τον «Ν.Α» γνώρισα από τα μέσα της 10-ετίας του 60 και έκτοτε μας συνέδεσε μια στενή και ειλικρινής φιλία, που χωρίς διακυμάνσεις άντεξε στον χρόνο. Τον θυμάμαι καινοτόμο στις ιδέες έμπορο έτοιμων ενδυμάτων, που παρακολουθούσε από μεράκι τις εξελίξεις στο χώρο του γυναικείου ενδύματος. Μάλιστα οι εμπορικές διασυνδέσεις του με οίκους μόδας του εξωτερικού τον είχαν καθιερώσει πρωτοπόρο στη μόδα της prêt-à-porter γυναικείας ένδυσης.
Τότε και για ένα μεγάλο διάστημα μετά, σε εκείνη την εποχή των παχέων Αγελάδων, που όχι μόνο για τον αείμνηστο Νίκο, αλλά και για την υπόλοιπη παρέα το μέτρο ήταν είδος εν ανεπαρκεία, το προσοδοφόρο εμπορικό κατάστημά του υπέστη σοβαρό οικονομικό πλήγμα, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να τερματίσει την λειτουργία του και να αναζητήσει άλλου είδους επαγγελματικές ενασχολήσεις, όχι πάντα επιτυχείς.
Παρόλα αυτά ο ίδιος ουδέποτε το έβαλλε κάτω… Αντίθετα όντας συνεπής αγωνιστής, ιδιαίτερα πείσμων, πρωτόγνωρα αισιόδοξος(σ. σ, Αντώνη μου, εγώ βλέπω το ποτήρι πάντα μισό-γεμάτο και ποτέ μισό-άδειο συνήθιζε να μου λέει) αλλά και απίστευτα αξιοπρεπής, συνέχισε τον αγώνα της ζωής έντιμα και χωρίς εκπτώσεις στα πιστεύω του, στις αρχές και στις αξίες του . Στη δύσκολη πορεία του, καθοριστική και πολύτιμη για εκείνον ήταν η παρουσία της δεύτερης συζύγου του, της αγαπημένης του Ευαγγελίας(Λίντας), η οποία με αγάπη και αυταπάρνηση στάθηκε επάξια στο πλευρό του μέχρι το τέλος.
Όμως ο αείμνηστος Νίκος Αντύπας για εμάς τους μεγαλύτερους υπήρξε και εμβληματική προσωπικότητα ως μέλος της «παλαιο-αρτινής» παρέας που στα χρόνια της μετά-εφηβικής και ώριμης… αθωότητας… διέπρεψε σε υπερβολές και αταξίες(σ. σ, , κυρίως στη 10-ετία του 60). Πολλά τα περιστατικά, που με αφορμή την εκδημία του, ο υπογράφων αναπολεί με νοσταλγία και συγκίνηση.
Θυμάται εκείνες τις παραμονές Πρωτοχρονιάς, κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 60, όπου στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο, πίσω στο εμπορικό κατάστημά του, η παρέα έπαιζε άγριο «31» για το… καλό των ημερών. .Σε κάποιο από τα βραδινά χαρτοπαιχτικά ξενύχτια η τύχη δεν έλεγε να του χαμογελάσει με αποτέλεσμα ο Νίκος να χάνει μέχρι εξαντλήσεως…: «Νίκο μη στενοχωριέσαι αύριο θα αλλάξει η γκίνια», του έλεγα προσπαθώντας να τον παρηγορήσω. Και εκείνος από ιδιοσυγκρασία αυτό-παρηγορητικός, υπέρ-αισιόδοξος και με βαθιά πίστη στη φιλία, μου απαντούσε: «Αντώνη μου δεν με νοιάζει που χάνω αρκεί που μας βλέπω όλους μια παρέα… δεν βαριέσαι και αύριο μέρα είναι». Και ήταν ειλικρινής…
Ωστόσο λίγο μετά τις 2 το πρωί, μόλις βγήκαμε να φύγουμε, ο Χρήστος και ο Άγγελος της παρέας, έπεισαν και τους υπόλοιπους για μια μόνο ριξιά με τα… κόκαλα (σ. σ, τα ζάρια). Και για να μην γυρίσουμε πίσω στη… λέσχη αποφασίσαμε να τα ρίξουμε πάνω στο καπό της παρκαρισμένης«Volvo»,. έξω από το καφενείο «Κακαβά» Εκεί λοιπόν συνέβη το αναπάντεχο. Ο αείμνηστος Νίκος με τα δανεικά που του είχα δώσει κέρδισε την παρτίδα.. Τα κερδισμένα ήταν πολλά, που άρκεσαν να μου γυρίσει τα δανεικά και να βγάλει τα σπασμένα της προηγούμενης χασούρας. Και τι άλλο λέτε πως έκανε;. Μας… υποχρέωσε να χωρέσουμε στην γουρλίδικη «Volvo» μου και ντουγρού για ψητό και μπύρες στον Μπαρώνο, όπου φυσικά δεν μας άφησε να πληρώσουμε δραχμή.
Αυτός ήταν ο Νίκος Αντύπας, όπως ο υπογράφων τον γνώρισε και τον έζησε…
Όμως κακά τα ψέματα αλλά ο αείμνηστος φίλος από τα παλιά, δεν είναι πια μαζί μας… Από την περασμένη Τετάρτη είναι πλέον μετανάστης στην υπερκόσμια χώρα των αγγέλλων, κοντά στους αγαπημένους του γονείς και αδελφό του.
Στην αγαπημένη του σύζυγο, τα παιδιά του και τους λοιπούς συγγενείς τα θερμά και από καρδιάς συλλυπητήρια του υπογράφοντος, ακολουθούν την ωδίνη του για την απώλεια του αγαπημένου φίλου Νίκου.…
Είθε ο Θεός να αναπαύσει την ευγενική και γεμάτη τρυφερά αισθήματα ψυχή του.
Αντώνης Κ. Κολιάτσος