Το σχόλιο της εβδομάδας από τον Βασίλη Ιωάννου
ΜΕΡΟΣ 1ο.
Ρεκόρ αποχής: Μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία
Έγραφα πρόσφατα ότι ο μεγάλος νικητής των Ευρωεκλογών, δεν θα είναι άλλος παρά η αποχή, η οποία και θα σημειώσει νέο ρεκόρ.
Και αυτό δεν το πίστευα μόνο εγώ.
Γι’ αυτό και δεν μπορώ να κατανοήσω την έκπληξη και τη λύπη που εκφράζουν γι’ αυτό το φαινόμενο, διάφορα υπεύθυνα πολιτικά πρόσωπα, όταν αυτό έμοιαζε με αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Αρκούσε να ανατρέξει κανείς σε 5-6 παλαιότερες αναμετρήσεις Ευρωεκλογών, για να καταλήξει πολύ εύκολα στο συμπέρασμα ότι στις κάλπες της 9ης Ιουνίου θα είχαμε ιστορικά τη μικρότερη συμμετοχή.
Δίνω λοιπόν μερικά στατιστικά, ξεκινώντας από τις ευρωεκλογές του 1999, που το ποσοστά αποχής ήταν 29,8% .
Το 2004 αυξήθηκε σε 36,8% ( +7%) και το 2009 εκτοξεύτηκε στο 47,5% (+11%), καταγράφοντας ιστορικό ρεκόρ.
Εξαιρώ τις Ευρωεκλογές του 2014 & 2019 , καθώς αυτές έγιναν μαζί με Αυτοδιοικητικές και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που υπήρξε μεγαλύτερη συμμετοχή ψηφοφόρων στις κάλπες.
Φτάνουμε στις χθεσινές κάλπες, όπου η αποχή αυξήθηκε και πάλι κατά περίπου 11% , καταγράφοντας νέο ιστορικό ρεκόρ.
Η αποχή σε πανελλαδικό επίπεδο έφτασε το 59% , σε 25 εκλογικές περιφέρεις ξεπέρασε και το 60%, αγγίζοντας μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις και το 75%.
Κι αυτό συνέβη, παρά την θεσμοθέτηση της επιστολικής ψήφου, την οποία αξιοποίησαν περίπου 200.000 ψηφοφόροι.
Γιατί όμως οι πολίτες, για μια ακόμη φορά, γύρισαν την πλάτη στις Ευρωπαϊκές κάλπες;
Γιατί αγνόησαν τα κελεύσματα της Κυβέρνησης αλλά και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που καλούσαν σε συμμετοχή, τονίζοντας την κρισιμότητα των εκλογών, για την πορεία της Ευρώπης;
Έφταιξε άραγε η «κόπωση» από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν διεξαχθεί στη χώρα τον τελευταίο χρόνο (διπλές βουλευτικές εκλογές, διπλές αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές;
Μήπως φταίει η απογοήτευση των πολιτών από την πορεία και τις επιλογές της Ευρώπης των 27;
Μήπως δεν είναι ικανοποιημένοι από τις αποφάσεις των Ευρωπαϊκών θεσμών και τη λειτουργία των Ευρωβουλευτών;
Μήπως αυτή η μικρή συμμετοχή ήταν ένα ηχηρό μήνυμα προς την Κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, αλλά και το πολιτικό σύστημα γενικότερα;
Κατά τη γνώμη μου, ήταν όλα αυτά και πολλά ακόμη.
Γι’ αυτό θεωρώ ότι κόμματα και πολιτικό προσωπικό αντί να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, «για το κακό που μας βρήκε», ας επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν προσεκτικά αυτό το φαινόμενο και σύντομα να δώσουν τις δέουσες απαντήσεις.
Γιατί αν πράγματι επιθυμούν να σταματήσουν την πολιτική απαξίωση των Ευρωεκλογών, των Ευρωπαϊκών θεσμών και του εγχώριου πολιτικού συστήματος, τότε δεν έχουν παρά να καταλήξουν έγκαιρα τις σωστές αποφάσεις τους.
Διαφορετικά το 2029, αν υπάρχει ακόμη η ενωμένη Ευρώπη, τότε μπορώ από τώρα να προβλέψω ότι μόνο 3 στους 10 ψηφοφόροι θα πάνε στις κάλπες.
ΥΓ. Στο 2ο ΜΕΡΟΣ, θα αναφερθώ στους μεγάλους ηττημένους!