Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΪΝΤΑΣΗΣ
Δεν μας έχει συνηθίσει η ΔΕΥΑΑ να χτυπάει χωρίς λόγο το καμπανάκι της προσοχής αναφορικά με τα θέματα της διαχείρισης του νερού, οπότε και η πρόσφατη ανακοίνωση της Επιχείρησης, πραγματικά μας προβλημάτισε…
Δεν θέλουμε κι εμείς να το πιστέψουμε ότι τα επόμενα χρόνια, μπορεί η πόλη μας και η περιοχή μας, να αντιμετωπίσει μια Οργουελική κατάσταση, όπου δεν θα υπάρχουν αποθέματα νερού για την αντιμετώπιση των καθημερινών αναγκών των πολιτών μας.
Και αναφερόμαστε στην Άρτα, όπου οριοθετείται από δυο χειμαρρώδη σχεδόν ποτάμια, τον Άραχθο και τον Λούρο, τα οποία καλύπτουν μια τεράστεια κοιλάδα απορροής υδάτων, που ξεκινάει σχεδόν από την Αλβανία αφενός, ενώ αφετέρου ευρισκόμαστε στο οικοσύστημα των Άλπεων και της Πίνδου, με αποτέλεσμα να κατατασσόμαστε πρώτος νομός σε βρόχινο νερό στην Ελλάδα.
Η Δυτική Ελλάδα των βροχοπτώσεων, η Ήπειρος των νερών έφτασε να απειλείται και μάλιστα άμεσα, όχι απλώς με λειψυδρία, αλλά με δίψα;
Η κατάσταση είναι πιο σοβαρή, απ’ότι δείχνει εν πρώτοις, καθώς αποδεικνύεται ότι η κλιματική αλλαγή, δεν είναι κάτι που θα περάσει χωρίς βαθιές επιπλοκές στην καθημερινότητά μας, αλλά μπορεί ακόμη να έχει τέτοια αποτελέσματα, που κυριολεκτικά να συμβάλλει στην μελλοντική ερημοποίηση της περιοχής.
Αυτό, που πρέπει η πολιτική και αυτοδιοικητική ηγεσία της περιοχής, είναι να θέσει τις προτεραιότητές της στον τομέα αυτόν.
Να παρουσιάσει ένα σχέδιο, με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να διασώσουμε τις παραγωγικές πηγές μας, αλλά και τον οικονομικό πολιτισμό μας, που έχει στηριχθεί γύρω από αυτές: κτηνοτροφία, γεωργία, τουρισμός…
Αποδείχθηκε ότι ο άναρχος τρόπος της ανάπτυξης, με την σπατάλη του νερού στον επιδεικτικό τουρισμό (πισίνες, πλύσιμο τουριστικών αυτοκινήτων, εγκαταστάσεις παιχνιδιών νερού κλπ), δεν μπορεί να συμβαδίσει με τις δυνατότητες της φύσης για να καλύψει αυτές τις ανάγκες.
Για να μην φτάσουμε να συζητάμε για επιχείρησεις αφαλάτωσης, σε περιοχές όπου υπάρχουν τόσο βουνά και τρεχούμενο νερό, θα πρέπει ως πολίτες να πιέσουμε το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας, να θέσει προτεραιότητες για την διαφύλαξη του υφιστάμενου τρόπου ύδρευσης και άρδευσης, με λογικό τρόπο λειτουργίας.
Είναι η επόμενη μεγάλη μάχη, που πρέπει να δώσει η κοινωνία μας, γιατί διαπιστώνεται με θλίψη ότι δεν έχουμε την διάθεση να αντιμετωπίσουμε το μέλλον των παιδιών μας και το δικό μας, με σοβαρότητα… Το όψιμο κέρδος της δικής μας εποχής, θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά στο κοντινό μέλλον και είναι περισσότερο απαραίτητο από ποτέ να μπουν τα προβλεπόμενα όρια…