Του Χρήστου Μέγα
Αν κάτι μένει στην κοινωνία από αυτή τη μακρόσυρτη δοκιμασία της πανδημίας είναι η αλληλεγγύη και η αυταπάρνηση ορισμένων κλάδων και ειδικοτήτων εργαζομένων. Ιδιαίτερη αναφορά εδώ θέλω να κάνω στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ιδίως δε στους τομείς που ενεπλάκησαν ευθέως και με αυταπάρνηση συντέλεσαν στον περιορισμό των υγειονομικών επιπτώσεων από τον κορονοϊό. Οι λοιμωξιολόγοι, οι παθολόγοι, οι πνευμονολόγοι, οι εντατικολόγοι, οι νοσηλεύτριες και νοσηλευτές κάθε κλινικής είναι μερικοί εξ αυτών!
Και σαν αντίδωρο η πολιτεία προσφέρει, αφειδώς όπως το συνηθίζει, μόνο υποσχέσεις. Είναι κάτι που το έχουμε εμπεδώσει τώρα πια… Το τάξιμο δεν χαλάει τις κεντρικές προτεραιότητες της κυβέρνησης που είναι άλλες και αλλότριες από τον κύριο στόχο για τον περιορισμό των προβλημάτων στους πολίτες.
Δεν δόθηκαν επιπλέον αμοιβές, το νοσηλευτικό προσωπικό δεν εντάχθηκε στο καθεστώς των Βαρέων (ΒΑΕ), αλλά ούτε έγιναν και οι αναγκαίες προσλήψεις για την επαρκή στελέχωση όλων των τμημάτων.
Και μέσα στην κρίση, η αυταπάρνηση δεν αρκεί από μόνη της. Πόσο μάλιστα όταν η πανδημία διαρκεί και επανέρχεται με ποικίλες μορφές και μεταλλάξεις. Η υγεία του Λαού υποβαθμίστηκε. Θεραπείες και χειρουργεία αναβλήθηκαν. Η πρόληψη ατόνησε. Και αυτό γιατί δεν εντάχτηκαν στον σχεδιασμό περισσότεροι ιδιώτες, δεν επιτάχθηκαν κλινικές εκτός ΕΣΥ. Είναι ζητήματα που θα τα βρούμε μπροστά μας με αυξημένη νοσηρότητα και περισσότερους θανάτους, δυστυχώς…
Στο νοσοκομείο της Άρτας έγινε και κάτι χειρότερο. Δεν υπάρχει καν αναγνώριση. Και μιλάω ως πολίτης που η οικογένειά μου, πυκνά συχνά, δέχεται τις υπηρεσίες υγείας του νοσοκομείου. Έτσι έχω προσωπική αντίληψη για το ενδιαφέρον, τις προσπάθειες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει όλο το προσωπικό.
Ο κίνδυνους κατάρρευσης της Παθολογικής κλινικής είναι η κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω, για όποιον θέλει να ψάξει, βρίσκει μόνο πληγές και απογοητευμένους ανθρώπους. Υπάρχει αδιαφορία και αγνωμοσύνη, μισθοί των 1.500 ευρώ και βάρδιες σε όλους τους ορόφους, όπου υπάρχουν περιστατικά (και προβλήματα).
Στις πλείστες των περιπτώσεων ήταν επιλογή των ιατρών να μείνουν στο νοσοκομείο της Άρτας. Προφανώς και είχαν προτάσεις και από άλλες δομές υγείας και πανεπιστημιακά τιμήματα. (Το γνωρίζω καλά αυτό). Αλλά τώρα φαίνεται ότι βρέθηκαν στο μη περαιτέρω.
Ας κάνουμε κάτι έστω και τώρα. Ας τους το αναγνωρίσουμε τουλάχιστον την προσφορά. Την έχουν ανάγκη. Ας κάνουμε λίγα πρακτικά πράγματα, απλές πράξεις και πρωτοβουλίες με πρόσληψη επίκουρων ιατρών και νοσηλευτών. Με αυξήσεις στις αποδοχές τους. Με την ένταξη στα ΒΑΕ των νοσηλευτριών και νοσηλευτών. (Φαντάζεστε μια κυρία 67 ετών, καταταλαιπωρημένη από νοσηλείες 30 και 35 ετών, με νυχτερινά και συνεχή ορθοστασία να φορά τη στολή του «αστροναύτη» προκειμένου να εισέλθει στις αίθουσες covid νοσηλείας της παθολογικής;).
Από αυτό το βήμα κάνω προσωπικά έκκληση στις φίλες και φίλους γιατρούς να ακολουθούσουν και πάλι, όπως κάνουν τόσα χρόνια, τον όρκο του Ιπποκράτη. Να συνεχίσουν να δίνουν την μάχη για την υγεία της Κοινότητας και η κοινωνία τους το αναγνωρίζει. Για την πολιτεία συνεχίζει να υπάρχει θεματάκι… Γι αυτό και θα επανέλθουμε. Γι αυτό και πρέπει να συνεχίσουμε. Η υγεία δεν μπορεί να επαφίεται συνεχώς στον ηρωισμό των υπηρετούντων στο λόφο της Περάνθης. Θέλει κονδύλια, μα ανθρωπιά και ψυχή!
