Εν όψει της κυκλοφορίας της νέας (8ης) ποιητικής συλλογής του Γιάννη Τζαμπούρα, με τίτλο “ο ανηφορικός δρόμος ενός μοναχικού” δημοσιεύουμε σε τρεις συνέχειες το παρόν χρονογράφημα, το οποίο συνεγράφη αποκλειστικά για την εφημερίδα μας.
· Από τα δεκατρία μου που άρχισα να γράφω και για τα πενήντα χρόνια που ακολούθησαν, είχα ένα λόγο την περιέργεια για τα πάντα.. Έτσι άρχισα να γράφω. Γράφω λοιπόν ασταμάτητα.. Αν ο κόσμος χρειαστεί ποτέ αυτά που γράφεις, θα τ’ αναζητήσει, εσύ πρέπει να τα έχεις κάπου για να τα βρει.
· Το ποιητικό κυρίως αλλά και ιστορικό μου έργο δεν χωράει στην εκδοτική βιομηχανία. Είναι περιττό. Ανήκει σε μια εποχή που πέρασε, δεν χαίρει εκτιμήσεως. Μου αρκεί πάντως που δημοσίευσα έναν μεγάλο όγκο ποιημάτων …χρονογραφημάτων…άρθρων σε ποιητικές μου συλλογές και σε εφημερίδες και σε περιοδικά. που
·…κατά καιρούς υπηρέτησα, αλλά και σε ηλεκτρονικές σελίδες όπου δημοσίευσα αρκετά άρθρα.
· Έχω γράψει σε όλα τα είδη του γραπτού λόγου. Χιλιάδες φράσεις και …λέξεις στο χαρτί. Χρονογραφήματα…Ευθυμογραφήματα.. άρθρα πολιτικά και κοινωνικά αλλά κυρίως ποιήματα. Την ιδιότητα του λογοτέχνη όμως δεν την αντιλαμβάνομαι. Ούτε την ιδιότητα του ποιητή.. Η Ποίηση είναι η μεγάλη μου αγαπημένη …πρέπει να ομολογήσω ειλικρινά. Είναι το μόνο είδος του γραπτού λόγου που δεν χρειάζεται ν’ ασκήσω την “τέχνη της τεχνικής του λόγου” για να με προσέξουν οι αναγνώστες. Για ότι βλέπω γύρω μου κυρίως για την αναισθησία της σημερινής κοινωνίας προς τον συνάνθρωπο και την φτώχεια ..την ατιμία…την αχαριστία που αφορούν τον σύγχρονο άνθρωπο κυρίως των πόλεων σαν την μεσοαστική μας Άρτα.
· Τα βιβλία που παράγονται σήμερα κατά χιλιάδες , δεν διαφέρουν από τις τσίχλες. Τ’ αγοράζεις, τα μασάς και τα φτύνεις. Νομίζω πως δεν θα δεχτώ να υπάρχει σε κυκλοφορία στερούμενο ευαισθησίας και αισθητικής σε βιβλίο με το όνομά μου ….ακόμα και τα χρονογραφήματά μου αφορούν τα παθήματα και τις έγνοιες των απλών ανθρώπων διαχρονικά.
· Τα λογοτεχνικά βραβεία ήταν κάποτε αποδείξεις συγγραφικής ποιότητας. Δεν είναι πλέον. Ακόμα και τα πιο γνωστά , έχουν υποτιμηθεί παρότι έχω λάβει αρκετές διακρίσεις δεν μου λένε τίποτα….
· Τα βραβεία, σε γενικές γραμμές, παραπλανούν το αναγνωστικό κοινό και στέλνουν τους άγνωστους λογοτέχνες στην εκδοτική τους αφάνεια .Σήμερα που μας διαπερνά η κρίση αξιών γενικότερα αλλά και ειδικότερα στο χώρο των τεχνών δεν υπάρχουν πια αξιόλογοι κριτικοί που να γνωρίζουν γράμματα…!!
· ‘Όλοι είναι θεατρίνοι και αγορασμένοι υποκριτές, που υπηρετούν συμφέροντα ακόμα και στην Ακαδημία.
· Από και την εποχή των χίπιδων και των παιδιών των λουλουδιών” ακόμη υπήρχαν ιδεολογίες κινητήρια δύναμη για την νεολαία. Σήμερα δεν έχουμε σήμερα πνευματικές αξίες ούτε είδωλα τύπου Τσε για να πιστέψουν τα παιδιά.
· Ζούμε ήδη την φάση της κόπωσης από αυτό, θα ζήσουμε κάποια στιγμή και την κηδεία της ποίησης και της λογοτεχνίας γενικά.
· Ο ποιητής-λογοτέχνης που αγόρασε τον τίτλο από τον εκδότη, δεν μπορεί ν’ αντέξει σε καμία κριτική.
· Είναι ένας από τους λόγους που απαξιώθηκε η βιβλιοκριτική και στην θέση της εμφανίστηκε η βιβλιοπαρουσίαση.
· Για να υπάρχει τώρα και να διατηρηθεί στην σκηνή ο ποιητής-λογοτέχνης , επιστρατεύει γνωστούς και φίλους.
· Αυτοί, από φιλότιμο, καθόλου όμως από αγάπη στην ανάγνωση, αγοράζουν το βιβλίο του λογοτέχνη και δεν το ανοίγουν.. ή εμφανίζονται στις παρουσιάσεις για να τους δούνε οι άλλοι και να πάρουν τα εύσημα του δήθεν πνευματικού ανθρώπου.
· Τελικά στις παρουσιάσεις βιβλίων γενικότερα εμφανίζεται μια ομάδα ανθρώπων ..οι ίδιοι και οι ίδιοι.
· Έτσι λείπουν σήμερα τα γνήσια ταλέντα της συγγραφής, ματαίωσαν την ανάγνωση βιβλίων ως λειτουργία απαλλαγής του καθημερινού άγχους του σημερινού ανθρώπου,
· Μέσα στη βαριά θολούρα της σύγχρονης εκδοτικής βιομηχανίας η αυτοέκδοση αποτελεί πράξη αντίστασης. Ο αληθινός λογοτέχνης έχει όμως κάθε λόγο να εκδώσει το βιβλίο μοναχός του, παρά το γεγονός ότι μερικές φορές δεν πείθει ούτε τη μάνα του. Είναι μια παρωδία. Ξέρω φίλους λογοτέχνες αρκετά καλούς που έχουν πάρει αμπάριζα την ελληνική επικράτεια και με διάφορα κονέ κάνουν παρουσιάσεις σε όλες τις πόλεις .Έχουν μεταβληθεί σε εμπόρους λογοτεχνίας Ο αληθινός όμως ποιητής Γράφει όμως γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Αν του στερήσεις το γράψιμο, θα πεθάνει από στέρηση . Είναι σα να στερείς από το χελιδόνι τη φωλιά.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ
