Η κυβέρνηση εξαγγέλλει την «επανεκκίνηση του κράτους», έννοια που δεν μας είναι άγνωστη και ιδίως από κάθε κυβέρνηση που αναλαμβάνει την εξουσία σε αυτόν τον τόπο. Θυμόμαστε την «επανίδρυση του κράτους» που είχε εξαγγείλει το 2004 ο Κώστας Καραμανλής, για να ομολογήσει αργότερα ότι « τον εμπόδισαν οι βαρόνοι των ΜΜΕ» να κάνει τις αλλαγές που χρειαζόταν η ελληνική κοινωνία. Μόνο μια διαφορά υπάρχει από όλα αυτά και ιδίως σήμερα: αυτό είναι ο καταλύτης των αλλαγών που επέφερε παγκοσμίως η πανδημία και έδωσε την δυνατότητα και το κυριότερο, τον χρόνο, σε πολλές κυβερνήσεις να προχωρήσουν σε αναδιαρθρώσεις, που άλλες εποχές πριν ήταν αδιανόητο να συμβούν.
Και αυτό επειδή, ανεξάρτητα από ότι ευαγγελίζονται οι κυβερνώντες, ο μόνος υπαίτιος για να μην γίνουν αλλαγές σε ένα κράτος, δεν είναι άλλος από την μεγάλη μάζα των πολιτών, που έχουν επαναπαυτεί στην μακαριότητα της συνήθειας και βλέπουν σαν μεγάλο εχθρό ο,τιδήποτε διαφορετικό … Η μακαριότητα της συνήθειας είναι η πραγματικότητα εκείνη, που δεν μας επιτρέπει να βγούμε έξω από την ζώνη ασφάλειας και να αντιληφθούμε το νέο και το δημιουργικό.
Έτσι κάθε αλλαγή φαίνεται σε εμάς επώδυνη και επικίνδυνη, ακόμη κι αν σε βάθος χρόνου θα έχει πολλαπλασιαστικές ωφέλειες στην κοινωνία, την οικονομία και στα άτομα. Ακόμη λοιπόν και μικρές πρωτοβουλίες, είναι πολύ σημαντικό να ενισχύονται και να μην αντιμετωπίζονται ως απειλές.
Μια σημαντική αλλαγή, που μας κόφτει και εμάς εδώ στας επαρχίας, έχει να κάνει με την αλληλοκάλυψη των αρμοδιοτήτων, μεταξύ των υπηρεσιών της τοπικής αυτοδιοίκησης. Και γιατί αυτό μας απασχολεί ως πολίτες και δη επαρχιώτες; Επειδή αφενός είναι το άκρον άωτον της γραφειοκρατίας, το γνωστό «από τον Άννα στον Καϊάφα» από τα Πάθη του Χριστού, από την άλλη επειδή οι υπηρεσίες έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο την κατάσταση αυτή, προκειμένου να πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών, αλλά και της δράσης, σε κάποιον άλλον… Δεν έχει μόνο θετικό χαρακτήρα αυτή η συμπεριφορά. Ο υπάλληλος – η υπηρεσία δηλαδή- μπορεί να προχωρήσει σε μια διοικητική ενέργεια προς όφελος του πολίτη – διοικούμενου και στο τέλος να κατηγορηθεί ότι ενήργησε πέραν των αρμοδιοτήτων του.
Είναι ουσιαστικά ένα ISO δημόσιων αρμοδιοτήτων, όπου και η υπηρεσία θα γνωρίζει ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΩΣ, αλλά και από την άλλη και Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΘΑ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙ για κάποιο πρόβλημά του. Βέβαια ο νόμος είχε προχωρήσει με τον κώδικα διοικητικής διαδικασίας, ο οποίος προέβλεπε ότι ακόμη και αν ο πολίτης απευθυνόταν εγγράφως προς μια υπηρεσία, που δεν ήταν αρμόδια, εκείνη όφειλε εντός πέντε (ημερών) να προωθήσει το έγγραφο αίτημα, προς την αρμόδια υπηρεσία. Έλα ντε που στην πράξη αυτή η διαδικασία αργά, αλλά σταθερά απαξιώθηκε, επειδή κυρίως… η κάθε υπηρεσία δεν γνώριζε ποια άλλη υπηρεσία ήταν η αρμόδια.
Ας κλείσει επιτέλους και αυτή η χέουσα πληγή της γραφειοκρατίας και ιδίως της μονίμως πάσχουσας αυτοδιοίκησης.
Η επανεκκίνηση πρέπει να ξεκινήσει από τα πιο απλά πράγματα…
