Είχαμε αναφερθεί στο προηγούμενο σημείωμά μας για τις επιπτώσεις που είχε σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέλη η εφαρμογή του μέτρου της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, η οποία έπληξε και μάλιστα καίρια πολλά ελληνικά πανεπιστήμια, τους υποψηφίους με τις οικογένειές τους, αλλά και τις τοπικές οικονομίες, που είχαν επενδύσει στην εισαγωγή των σπουδαστών στα οικεία τμήματά σπουδών.
Στην περίπτωσή μας, η μόνη αναφορά που υπήρξε για το θέμα αυτό ήταν μια δήλωση του κ. Αλμπάνη, του πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (στο οποίο πλέον ανήκουν και τα τμήματα σπουδών του πάλαι ποτέ ΤΕΙ Ηπείρου και τα αντίστοιχα της Άρτας), στην οποία έκανε λόγο για πρόβλημα βιωσιμότητας δυο σχολών του Πανεπιστημίου και ότι πρέπει να γίνει προσπάθεια για προσέλκυση μεγαλύτερου αριθμού σπουδαστών.
Να μας συγχωρεί ο αγαπητός κ. πρύτανης, αλλά θεωρούμε ότι η προσέγγισή του δεν ήταν η πλέον ουσιαστική και πως με τον τρόπο αυτόν το μόνο που ήθελε είναι να μην σπάσει αυγά. Επειδή ο λόγος γίνεται και για το τμήμα Γεωπονικών Σπουδών, το οποίο και εδρεύει στην Άρτα οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι κατά την συγκεκριμένη συγκυρία, το μόνο που δεν έφταιξε στην περίπτωση αυτή είναι η προσέκλυση των σπουδαστών.
Η ελάχιστη βάση εισαγωγής, είναι η αλήθεια ότι μπορεί να θέσει εκποδών της διαδικασίας ακόμη και σπουδαστές που ήθελαν να επιλέξουν συγκεκριμένο τμήμα, αν δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει το υψηλό ποσοστό του 80% του μέσου όρου της βαθμολογίας ενός συγκεκριμένου μαθήματος. Έτσι είδαμε ακόμη και σε σχολές που εκ παραδόσεως είναι θελκτικές στην επιλογή τους από τους σπουδαστές, όπως π.χ. η Αρχιτεκτονική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, το μέτρο αυτό να τις έχει καταδικάσει σε μηδενικές εισαγωγές.
Δυστυχώς είναι η αλήθεια ότι πλέον με τόσες αλλαγές στις πολιτικές παιδείας και ιδιαίτερα στο μεγάλο ζήτημα των εισαγωγών στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, έχουμε αποκτήσει έναν πολιτικό Μιθριδατισμό και σε μεγάλο βαθμό θεωρούμε ότι κάθε χρονιά, μπορεί να είναι μια ευτυχής ή μια ατυχής συγκυρία σε σχέση με τα αποτελέσματα των εξετάσεων και τις εισαγωγές στα πανεπιστήμια. Είναι σύνηθες να λέμε «δεν πειράζει, του χρόνου».
Η έλλειψη αυτή της πολιτικής σταθερότητας, σε μεγάλο βαθμό μας επηρεάζει και στο θέμα της Γεωπονικής Σχολής της Άρτας, την οποία υπεραγαπάμε, επειδή αφενός γνωρίζουμε ότι είναι από τις καλύτερες στην Ελλάδα σε εκπαιδευτικό έργο και σε επιστημονική έρευνα, αφετέρου επειδή είναι η σχολή εκείνη που έβγαλε την Άρτα από το περιθώριο της επιστημονικής απομόνωσης και μας έδωσε και την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον για την περιοχή.
Όμως είναι βέβαιο ότι συνεχές γιο-γιο της αξιολόγησης των τμημάτων μας, από τέτοιου είδους πολιτικές, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ο σπάγγος να τεντωθεί πολύ και να σπάσει, επειδή οι άνθρωποι που στηρίζουν το έργο τους, να μην έχουν τις αντοχές εκείνες να ακούνε συμπεράσματα που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Γι’αυτό τις ώρες αυτές, ας λείπουν οι γκρίνιες και να αποκτήσουμε το σθένος εκείνο, που θα μας δώσει την δυνατότητα να υπερασπιστούμε το στολίδι αυτό που λέγεται Γεωπονική Σχολή Άρτας, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Κόντρα στις μεμψιμοιρίες, την δήθεν αγανάκτηση και τους εξυπνακισμούς, μπορούμε να πετύχουμε πολλά…
Η Γεωπονική Σχολή δεν θέλει μεμψιμοιρίες και εξυπνάδες
