Η συζήτηση με έναν νέο της πόλης μας, ξεκίνησε από το νέο ψηφιακό κίνημα κατά της ηλεκτρονικής πλατφόρμας διανομής έτοιμου φαγητού e-food, η οποία έγινε σύντομα μια τάση της πολιτικής μας, αλλά και σημείο αναφοράς της σύγχρονης επικαιρότητας. Αυτές οι πλατφόρμες πραγματικά είναι αυτό που έλεγαν οι μεγάλοι οικονομολόγοι του μαρξισμού, του κεφαλαίου, που χωρίς να έχει ουσιαστικά τίποτε, μπορεί και εκμεταλλεύεται την υπερεργασία των εργατών, προκειμένου να συσσωρεύει μεγαλύτερα και περισσότερα πλούτη. Τέτοιες πλατφόρμες παροχής υπηρεσιών, που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο ως διάμεσοι μεταξύ καταναλωτών και επαγγελματιών είναι πολλές και αποτελούν για τις εταιρίες που τις διαχειρίζονται πραγματικό χρυσορυχείο: είναι το airbnb, το uber, το skroutz…
Με τι ασχολείται ο νέος της πόλης μας; Συνειδητά δεν ασχολείται με τίποτε. Παρά το γεγονός ότι η αγορά ψάχνει απεγνωσμένα για προσωπικό στην εστίαση και στο εμπόριο, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα ενδιαφέρον να θέλει να ασχοληθεί με ένα επάγγελμα ως υπάλληλος. Πως ζει; Του αρκούν τα λίγα ευρώ, που παίρνει από την οικογένειά του και περιμένει να εξεύρει κάτι καλύτερο. Ίσως αν είναι και τυχερός να λαμβάνει και κάποιο επίδομα.
Λέγαμε τα παλιότερα χρόνια για τις γενιές που προτιμούσαν να περνάνε με ένα φραπέ, τις ημέρες τους στις καφετέριες και θυμάμαι και το σχετικό ανέκδοτο “-τι δουλειά κάνεις ρε φίλε; – βοηθάω τον πατέρα μου -Και ο πατέρας σου με τι ασχολείται; — Είναι συνταξιούχος”.
Σήμερα ισχύει κάτι αντίστοιχο, με μια εξαίρεση. Οι νέοι μας δεν συχνάζουν πια στις καφετέριες. Προτιμούν να επικοινωνούν με τα social media και τις εφαρμογές τους και συνήθως αναζητούν σημεία με wi-fi, ενώ ψάχνουν τρόπους για όσο το δυνατόν περισσότερα δεδομένα.
Είναι μια χαμένη γενιά; Όχι, αντιθέτως είναι η γενιά της εποχής της. Είναι περισσότερο μια απογοητευμένη γενιά, που βλέπει ότι πτυχία και μεταπτυχιακά δεν μπορούν να προσφέρουν κανενός είδους επαγγελματικής ασφάλειας. Μα είναι προτιμότερο να ζουν με τα δίευρα που θα τους δίνει ο συνταξιούχος πατέρας;
Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα… Η ανταποδοτικότητα της εργασίας σήμερα, δεν φαίνεται να συγκινεί τους νέους. Σκέφτονται ότι αν πάνε για δουλειά με τους μισθούς που τρέχουν πιθανόν να “μπαίνουν και μέσα” στο τέλος. Καύσιμα μετακινήσεων, φαγητά, καφέδες… Για ποιον λόγο; Προτιμότερο να ζουν στο παιδικό δωμάτιό τους, όπου οι λογαριασμοί πληρώνονται από τους γονείς και το φαγητό είναι έτοιμο στο τραπέζι…Τα σημερινά παιδιά δεν πηγαίνουν για μεροκάματο, προκειμένου να μάθουν την δουλειά, γιατί θεωρούν ότι κανένα επάγγελμα δεν έχει καμία προοπτική για αυτά στην Ελλάδα;
Γιατί να δουλέψουν σε καφετέρια; Για να μάθουν την δουλειά; Δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον σε αυτό, καθώς ΟΛΟΙ σήμερα έχουν ανοίξει μια καφετέρια; Γιατί να εργαστούν σε εμπορικό κατάστημα;
Υπάρχουν όμως και άλλα επαγγέλματα, εδώ στην Άρτα. Είμαστε και αγροτική περιοχή… Οι περισσότεροι εκεί δείχνουν ένα ενδιαφέρον, μόνο αν υπάρχουν οικογενειακά κτήματα ή επιχειρήσεις. Όχι όμως να εργαστούν ως εργάτες γης… Άλλωστε οι περισσότεροι ακόμη θεωρούν ότι είναι μια εργασία, που δεν αμείβεται…
Να δούμε και μια πραγματικότητα: τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά, έχουν τελειώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση, έχουν γνώση ξένων γλωσσών και ίσως και μια μεταπανεπιστημιακή εκπαίδευση. Τα περισσότερα είναι απογοητευμένα από το σύστημα και την πραγματικότητα στην αγορά. Πριν δυο εβδομάδες είδαμε τα παιδιά μας να περνάνε στις σχολές της επιλογής τους, με όνειρα και προσδοκίες. Αυτά είναι τα ίδια παιδιά που έφυγαν πριν από λίγα χρόνια και επέστρεψαν στην Άρτα. Τόσο νέα, αλλά και τόσο απαισιόδοξα.
Ίσως αυτήν την πραγματικότητα, πρέπει να την διερευνήσουμε, γιατί μιλάμε για τους ανθρώπους που είναι το μέλλον αυτής της περιοχής. Πρέπει να τους κατανοήσουμε και όσο μπορούμε να τους βοηθήσουμε, γιατί δεν επιτρέπεται τέτοια ζοφειρότητα από τόσο νέους ανθρώπους…
Η απογοητευμένη γενιά της νεολαίας μας
