Το θέμα που θίξαμε την προηγούμενη εβδομάδα είχε να κάνει με την μόχλευση στον καταναλωτικό τρόπο ζωής μας, που οφείλεται στην αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος κατά τουλάχιστον πενήντα τοις εκατό, επί του ισχύοντος τιμολογίου. Όπως επισημάναμε θα δημιουργήσει έναν αρμαγεδώνα αυξήσεων, σε όλα τα καταναλωτικά αγαθά και τις υπηρεσίες, που μέχρι σήμερα δεν έχουμε αντιμετωπίσει σε τέτοια ένταση.
Το ζήτημα σαφώς δεν είναι μόνο εθνικό, αλλά η ενεργειακή κρίση είναι παγκόσμια και σχετίζεται αμιγώς με την διάθεση να αλλάξουμε το ενεργειακό μίγμα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής αφενός, στην μείωση των εναλλακτικών καυσίμων όπως είναι το υγραέριο από την άλλη, που είχαν ως αποτέλεσμα την εκτίναξη των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας.
Ακόμη, είναι σημαντικό το γεγονός ότι στα πλαίσια των επιλογών της εθνικής οικονομικής πολιτικής, έχουμε προχωρήσει στην εγκατάλειψη των λιγνιτικών εργοστασίων παραγωγής ενέργειας, υπέρ των ελλιπών ακόμη εναλλακτικών παρόχων ενέργειας (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά συστήματα κλπ), τα οποία δεν απέδωσαν όσα αναμενόταν, με αποτέλεσμα να πρέπει να εισάγουμε μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος ή εναλλακτικού παρόχου – φυσικού αερίου από τις γειτονικές χώρες.
Να σημειώσουμε ότι παρά το γεγονός ότι ο τομέας της πυρηνικής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια και είναι ιδιαίτερα ασφαλής, σε σχέση με τα παλιά εργοστάσια της δεκαετίας του 60, εν αντιθέσει με την γείτονα Τουρκία δεν έχουμε επιλέξει αυτήν την επένδυση.
Αυτό το σημείωμα δεν έχει να κάνει με την ανάλυση της ενεργειακής κατάστασης της χώρας, αλλά για το γεγονός ότι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, θα δημιουργηθούν οι κοινωνικές συνθήκες (μέσω της οικονομικής πίεσης) για να βγουν από τα συρτάρια παλαιότερα σχέδια. Εν ολίγοις το πρώτο που θα έχει άμεση εφαρμογή θα είναι η έρευνα στο Λιβυκό πέλαγος (νοτίου της Κρήτης) και εξόρυξη φυσικού αερίου. Ήδη η τιμή έχει ξεπεράσει κατά 500% την περσινή και είναι θελκτική για τις εταιρίες εξορύξεων.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν στα οικόπεδα της Ηπείρου και του Ιονίου, οι εταιρίες που είχαν ζητήσει την εκμετάλλευση, ούτε βέβαια ότι θα κολλήσουν στις άδειες για εγκαταστάσεις μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (όπως φωτοβολταϊκά πάρκα, ανεμογεννήτριες και υδροηλεκτρικά φράγματα στα ποτάμια και τα ρέματα). Κάθε κιλοβατόρα μετράει αυτήν την περίοδο.
Αυτό μπορεί να ενέχει και τον κίνδυνο της χαλαρότητας και της ανεκτικότητας της κοινωνίας απέναντι σε τέτοιες δράσεις, γιατί με όρους κοινωνικού αυτοματισμού, ο φτωχός μεροκαματιάρης θα επιρρίπτει ευθύνες στον οικολόγο, για την αύξηση του τιμολογίου στο ηλεκτρικό ρεύμα.
Είναι μια κατάσταση την οποία θα βιώσουμε και πρέπει να είμαστε έτοιμοι, προκειμένου με ψυχραιμία, αλλά και με νηφαλιότητα απέναντι στην πραγματικότητα να την αντιμετωπίσουμε…
Η ενέργεια ζητάει θυσίες και πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα
