Η πίεση των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού, έχει αρχίσει να γίνεται έντονη στην κοινωνία και ιδίως στην αγορά, ως τρόπος και τόπος καταναλωτικής και περαιτέρω κοινωνικής συμπεριφοράς των πολιτών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, από την άμεση επέμβαση της Πολιτείας, ως περιορισμός της ελεύθερης κυκλοφορίας των κατοίκων αυτής της χώρας, καθώς η προηγηθείσα κατάσταση, αφορούσε τον ουσιαστικό κατ’οίκον περιορισμό.
Ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες ώρες, ως πολίτες οφείλουμε να κάνουμε τους μικρούς μας απολογισμούς και να διευρύνουμε στο μέτρο του δυνατού την ανεκτικότητα απέναντι στις δυσκολίες, όπως σε μια έκτακτη ανάγκη αναλόγως πράττουμε. Οφείλουμε να είμαστε ανεκτικοί και πειθήνιοι στις αποφάσεις του κράτους, στους ελέγχους, στους περιορισμούς, οφείλουμε να διευρύνουμε το πνεύμα της ενσυνείδησης απέναντι και σε αυτούς, που αντιμετωπίζουν την κατάσταση με διαφορετική αντίληψη, που έχουν τόσο ισχυρές πεποιθήσεις, ώστε να αντιμετωπίζουν την υπόθεση της ασθένειας και του εμβολιασμού, σύμφωνα με τα προσωπικά τους πιστεύω.
Να υπογραμμίσω, ότι συζητώντας και με τις δυο πλευρές της υπόθεσης του εμβολιασμού, παρατηρεί κανείς ότι εκατέρωθεν οι πολίτες αισθάνονται ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διώκονται από το κράτος: αφενός οι εμβολιασμένοι, γιατί διαπιστώνουν ότι υπόκεινται σε περιορισμούς και ελέγχους, παρά το γεγονός ότι έχουν ακολουθήσει κατά γράμμα τις επιταγές της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας και της αρμόδιας Πολιτείας, οι δε ανεμβολίαστοι, ότι γίνεται σαφής και αναιτιώδης επέμβαση στα προσωπικά τους δικαιώματα, ότι τους στιγματίζουν και ζητούν να αποφασίσει κάποιος άλλος για το σώμα τους.
Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι είναι πιο αρμόδιοι να αποφανθούν επί τούτου, αλλά σύμφωνα και με την βιβλιογραφία, ό,τι εκλαμβάνεται ως διωγμός, βιώνεται ως τραύμα, και κάθε τραύμα, ιδίως τα συλλογικά, δημιουργεί ταυτότητα. Η ισχύς κάθε ταυτότητας είναι ανάλογη της εντάσεως του βιώματος διωγμού (χριστιανοί, ειδωλολάτρες, αιρετικοί, κομμουνιστές, αντιφρονούντες κλπ).
Είναι λοιπόν σημαντικό, να ρίξουμε τους τόνους της αυστηρής (δικαιολογημένης ή αδικαιολόγητης) κριτικής σε βάρος των ανθρώπων, με τους οποίους διαφωνούμε με την στάση τους στην συγκεκριμένη περίπτωση, καθώς με τον τρόπο αυτόν δημιουργούμε νέες ταυτότητες και έναν διχασμό, από τον οποίο δύσκολα θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε στην συνέχεια. Ιδιαίτερα οι πολιτικοί, που έχουν και καθήκον τους να μην πολώνουν το κλίμα και να εγγυόνται την ενότητα του ελληνικού έθνους, θα πρέπει να αποφύγουν τον πειρασμό της όξυνσης των καταστάσεων.
Στην εμφυλιοπολεμική κατάσταση, που δημιουργείται αργά, αλλά σταθερά, πρέπει και οι δυο πλευρές να αναρωτηθούμε: για ποιον λόγο άραγε έχουν κορυφωθεί στο διάστημα αυτό οι εντάσεις μεταξύ μας; Το μόνο βέβαιο είναι ότι κανείς δεν ανησυχεί για την υγεία του άλλου και αυτό έχει καταγραφεί σε κάθε επίπεδο δημόσιου λόγου: απλοϊκά θα λέγαμε ότι οι εμβολιασμένοι περιμένουν να πεθάνουν οι ανεμβολίαστοι σε κάποια ΜΕΘ και οι ανεμβολίαστοι, περιμένουν οι εμβολιασμένοι να πεθάνουν σε δυο χρόνια λόγω των παρενεργειών του εμβολίου.
Η πραγματικότητα έχει να κάνει με την αποδοχή ότι μόνη η αλαζονεία μας έχει οδηγήσει σε αυτά τα συμπεράσματα: η αλαζονεία ότι η άποψή μας είναι η πιο σωστή, απέναντι στην άποψη του άλλου και περιμένουμε να επιβεβαιωθούμε άμεσα, κακίζοντας ουσιαστικά τον άλλο!!! Όμως οι απόψεις, έχουν πάντοτε και τον παράγοντα του σφάλματος, τον οποίον καμία πλευρά δεν πρέπει να παραγνωρίζει και ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί.
Ας είμαστε λοιπόν όσο το δυνατόν περισσότερο ανεκτικοί στην διαφορετικότητα, μην επιτρέψουμε τις ταυτότητες και τις ταμπέλες, γιατί ο άνθρωπος είναι ένα πολυσύνθετο ον και δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται από το αν έχει κάνει ή όχι ένα εμβόλιο, σε νοήμονα ή παράφρονα…
Ας είμαστε περισσότερο ανεκτικοί στην άλλη άποψη
