ΟΔήμος Αναγνωστάκης, ήταν ο άνθρωπος που αγάπησε την Άρτα και τους ανθρώπους της όσο κανείς. Αλλά και η Άρτα την 17η Νοεμβρίου αισθάνθηκε μια απέραντη θλίψη, γιατί γνώριζε ότι έχασε έναν από τα πιο αξαγάπητα τέκνα της.
Από τον Βαθύκαμπο του Κεντρικού τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργήσει το προσωπικό του χώρο, δίπλα στην φύση, αλλά και πολύ κοντά στους ανθρώπους, την κοινωνία και την πολιτική, την οποία λάτρευε.
Από τα πρώτα στάδια της ασθένειάς του, έδειξε την διάθεση, όχι μόνο να την πολεμήσει με νύχια και με δόντια, αλλά να είναι και ο ίδιος παράδειγμα, στήριξης και σθένους στους υπόλοιπους ανθρώπους που ακολουθούσαν τον ίδιο Γολγοθά με αυτόν.
Μιλήσαμε μαζί στα τέλη του καλοκαιριού, όπου με πήρε τηλέφωνο για να με ενημερώσει για το ηθικό του πυροσβεστικού σώματος, για την αξία των ανθρώπινου δυναμικού και την τεχνογνωσία τους. Ήταν εκείνη η περίοδος όπου όλοι μιλούσαν για τους πυροσβέστες από την Ρουμανία και πόσο καλύτεροι ήταν από τους Έλληνες.
«Θέλω να το αναφέρεις, ότι δεν υπάρχουν καλύτεροι πυροσβέστες από τους Έλληνες. Εδώ οι άλλοι έρχονται για να μάθουν και να εκπαιδευτούν, δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν στον έμπειρο έλληνα πυροσβέστη». Και στην συνέχεια μου έκανε μια μικρή ανάλυση για την υγρασία, την ξηρασία κλπ.
Μου είχε πει ότι από όλη την Ελλάδα, τον καλούσαν δημοσιογράφοι, προκειμένου να τους ενημερώσει για τα θέματα αυτά και μάλιστα ο ίδιος είχε δώσει και μια συνέντευξη σε εφημερίδα των Ιωαννίνων, καθώς ο δημοσιογράφος τον επισκέφθηκε στο Βαθύκαμπο.
Η αξία του ως αξιωματικός ήταν πολύ μεγάλη και γι’αυτό έφτασε στα υψηλότερα επίπεδα και αποστρατεύτηκε με το βαθμό του επί τιμή Υπαρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος. Αν η ασθένεια δεν επέμβαινε, η Άρτα θα χαιρόταν να τον έβλεπε Αρχηγό και ήταν μια σίγουρη εξέλιξη.
Μεγαλύτερη ήταν η αξία του ως συμπολίτης μας, καθώς ήταν κοινωνός σε όλα τα ζητήματα που σχετιζόταν με την Άρτα, το παρόν και το μέλλον της.
Τους τελευταίους μήνες, όπου λόγω του κορωνοϊού, υπήρξαν οι σχετικοί περιορισμοί στις συναθροίσεις, μέσω των σχολίων του στα κοινωνικά δίκτυα, έβαζε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων και κάθε του ανάρτηση τοποθετούσε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.
Απεχθανόταν τον λαϊκισμό κάθε είδους και συγκρουόταν όπου ήταν απαραίτητο, κρατώντας πάντοτε τις αξίες της ευγένειας.
Με το άγγελμα της απώλειας, ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της Άρτας εξεδήλωσε τα συλλυπητήριά του, αλλά και οι χιλιάδες φίλοι του απ’όλη την Ελλάδα έσπευσαν δημοσίως να πουν έναν καλό λόγο για το πρόσωπο του εκλιπόντος.
Η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας, είναι πάντοτε ενός νέου ανθρώπου, όπως τον είχαμε γνωρίσει ως νέο αξιωματικό την δεκαετία του 1990, αλλά και του δυνατού φίλου, που από το ησυχαστήριό του στο Βαθύκαμπο, πολεμούσε με αξιοπρέπεια και σθένος την ασθένεια, που στο τέλος τον νίκησε.
Συλλυπούμαστε την οικογένειά του και τους φίλους του.
Δημοσθένης Αναγνωστάκης: Το τελευταίο αντίο
