Η παγκόσμια ημέρα των Ατόμων με αναπηρία μας υπενθυμίζει κάθε χρόνο, ότι παρά την εξέλιξη στον πολιτισμό και την τεχνολογία, κάποια άτομα ακόμη δεν έχουν την ίση αντιμετώπιση από την κοινωνία τους, άτομα τα οποία πάσχουν και υποφέρουν στην καθημερινότητά τους.
Αυτό βέβαια, δεν είναι μια διαπίστωση μόνο εκ των πραγμάτων, αλλά είναι και η ίδια η ετυμολογία της λέξης, καθώς έχει τη ρίζα της στο ρήμα «πηρώ» που σημαίνει «καθιστώ κάποιον μη ικανό, ατελή». Πήρωσις είναι «η έλλειψη αρτιότητας, δηλ. η μερική ή ολική έλλειψη μέλους, οργάνου ή λειτουργίας». Το «πηρώ» προέρχεται από το «πήμα» που σημαίνει πόνος, δυστυχία, πάθημα.
Στην πορεία της ιστορίας της ανθρωπότητας ο ανάπηρος, από απλώς «σακάτης» διευρύνθηκε ως όρος για τους ανθρώπους που δυστυχούν λόγω της πάθησής τους. Ανάπηρος, με την ετυμολογική του έννοια, δεν είναι μόνο αυτός που έχει κάποια δυσλειτουργία κινητικού μέλους, αλλά και ο άνθρωπος που δεν βλέπει καθόλου ή καλά, δεν ακούει καθόλου ή καλά, αλλά και ο άνθρωπος που έχει μαθησιακές δυσκολίες, προβλήματα ψυχολογικής ή ορμονολογικής φύσης.
Οι άνθρωποι αυτοί, πολύ σωστά το έθεσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, που φρόντιζαν να δίνουν την ορθή διάσταση στις λέξεις τους, είναι άτομα που υποφέρουν, που πονάνε, που έχουν ανάγκη την κοινωνική στήριξη και υποστήριξη. Όχι όμως από την άποψη της ελεημοσύνης, αλλά με τους όρους του σεβασμού στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους.
Η παγκόσμια ημέρα των Ατόμων με αναπηρία λοιπόν, δεν είναι τίποτε περισσότερο από τον εορτασμό της ημέρας της Ισότητας… Της ισότητας των ανθρώπων στην πρόσβαση στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην έκφραση, στον δημόσιο λόγο, στην κοινωνικοποίηση. Αυτό είναι που ζητάνε όλοι οι συμπολίτες μας, οι οποίοι αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα αναπηρίας. Να είναι ισότιμοι και σε μεγάλο βαθμό να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες και ευκολίες με όλους τους άλλους πολίτες, που δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους.
Είναι λοιπόν η ημέρα αυτή, μια μέρα χαράς, καθώς υπενθυμίζει ότι είναι υποχρέωση της παγκόσμιας κοινότητας των εθνών και των κρατών να εξασφαλίσουν τις συνθήκες εκείνες, ώστε να μπορούν οι πολίτες τους να είναι ισότιμοι και με ίσες ευκαιρίες μεταξύ τους. Είναι μια ημέρα, όπου πανηγυρικά αναγνωρίζεται ότι τα άτομα με αναπηρία δεν είναι πολίτες β’ κατηγορίας, αλλά πολίτες με ίσα δικαιώματα.
Όμως δεν είναι μόνο τα έθνη και τα κράτη, τα οποία έχουν τις υποχρεώσεις, αλλά και οι πολίτες, οι συνάνθρωποι… Γιατί, εμείς είμαστε σε τελική ανάλυση το αληθινό πρόσωπο του «τέρατος» της καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν οι ανάπηροι.
Εμείς είμαστε, που ίσως από κόπωση, ίσως από βαθιά απογοήτευση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, δεν έχουμε την ενσυναίσθηση να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν και άτομα που αντιμετωπίζουν αληθινό πόνο και δυστυχία στα πιο απλά πράγματα. Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί κάποιος να βιώσει: το να μην τον καταλαβαίνει ο συνάνθρωπος, την απώλεια της κατανόησης, η οποία οδηγεί στην μείωση της αξιοπρέπειας, στην ανάγκη να ζητήσει «έλεος»…
Εμείς είμαστε που καταλαμβάνουμε θέσεις αναπηρικών αυτοκινήτων, εμείς είμαστε αυτοί που καβαλάμε πεζοδρόμια και προσβάσεις αναπηρικών αμαξιδίων, εμείς είμαστε εκείνοι που δυσανασχετούμε όταν ένας ανάπηρος προσπαθεί να χρησιμοποιήσει ένα ΜΜΜ… Εμείς που είμαστε οι πρώτοι γκρινιάρηδες, όταν αρρωσταίνουμε και με το πρώτο πάθημα καταρρέουμε. Επειδή λοιπόν κάθε ανάπηρος, βιώνει μια αρχαία τραγωδία, να θυμηθούμε και αυτό που έλεγε ο Σοφοκλής «Ο πόνος και η χαρά κύκλο κάνουν»! Κύκλο κάνει η ζωή και ας βοηθάμε τώρα τα άτομα με αναπηρία, τουλάχιστον με τον φόβο ότι μπορεί κάποτε να μας χτυπήσει κι εμάς την πόρτα η δυστυχία…
Εμείς είμαστε ο “κακός” στα άτομα με αναπηρία
