Με τον Παναγιώτη είχαμε γνωριστεί πολύ νέοι, όμοια σχεδόν στην ηλικία. Είχε αναζητήσεις για την ζωή και μεγάλο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, την φύση και την κατάσταση γύρω του.
Τον είχα γνωρίσει με τους Ερήμην, το φερέλπιδο συγκρότημα ροκ μουσικής στην Άρτα, που δυστυχώς δεν μπόρεσε να συνεχίσει καθώς τα μέλη του πήραν τον δρόμο τους.
Στην συνέχεια τον γνώρισα σαν έναν φωτογράφο, άγνωστο μεταξύ αγνώστων στην αρχή, αλλά με πείσμα να κάνει την τέχνη του και τέχνη ζωής. Μαχητής της μαγικής στιγμής, ταξίδευε πολλές ώρες και καθόταν υπομονετικά μέχρι να του έρθει το μαγικό εκείνο «κλικ» που θα κρατούσε την στιγμή στην αιωνιότητα.
Είχαμε πολλές διαφωνίες, αλλά συμφωνούσαμε στα περισσότερα… Ο Παναγιώτης ήταν και ο μαχητής της υπεράσπισης της πνευματικής δημιουργίας, όχι μόνο της δικής του, αλλά και των άλλων. Μου εξηγούσε σε μια υπόθεση εργασίας που είχαμε μαζί, πόσο χρόνο δαπάνησε για να τραβήξει μια φωτογραφία (μια μαγική απεικόνιση ενός ηλιοβασιλέματος στον Αμβρακικό) και πόσο άδικο ήταν το γεγονός ότι κάποιοι την εκμεταλλεύτηκαν χωρίς την άδειά του.
Επίσης, ήταν γνωστός για το ήθος του, καθώς δεν δεχόταν να αντικαταστήσει άλλο φωτογράφο ή να εκμεταλλευτεί έργο του.
Ο Παναγιώτης ήταν πολύ δοτικός, και συνδύαζε το χιούμορ με την σοβαρότητα. Είχε επίσης μια μεγάλη δύναμη, που του είχε δώσει το κίνητρο να αγαπάει τόσο πολύ την ζωή. Η ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε όλη του την ζωή, ήταν εκείνη που τον προκαλούσε να διερευνά την ουσία των πραγμάτων, να απολαμβάνει την κάθε του στιγμή, να αντιαλαμβάνεται την μεγάλη αξία του χρόνου.
Κάθε φορά που ο Παναγιώτη ανοιγόταν και φιλοσοφούσε τα πράγματα, μπορούσε να αντιληφθεί κανείς, πόση δύναμη και πόση αγάπη κρυβόταν πίσω από το χιούμορ του, πόση εγκαρτέρηση και ενσυναίσθηση πίσω από την σοβαρότητά του.
Η ματιά του ήταν κοφτερή και μπορούσε να αντιληφθεί την ιερότητα της στιγμής. Για να επιλέξει μια φωτογραφία, μπορούσε να αποτυπώσει εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες και μέσα από αυτές, έβρισκε πάντοτε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά εκείνης, που στο τέλος ξεχώριζε.
Ο Παναγιώτης Ζιώβας, έφυγε την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2021, λόγω μιας εμπλοκής που του παρουσιάστηκε πριν ένα χρόνο. Πάλεψε όσο μπορούσε και μέχρι την τελευταία στιγμή, προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την ταλαιπωρία του, με αισιοδοξία, με κουράγιο, με αγάπη και ελπίδα. Σε μια αποστροφή του λόγου του, μας είπε κάποτε «προσπαθώ να στηρίξω και όσους με στηρίζουν», όταν τον είχαμε ρωτήσει – αυτό το τυπικό- για την υγεία του.
Ο Παναγιώτης, άφησε πίσω του εκτός από το μεγάλο ταλέντο του, μια παρακαταθήκη ενός σπουδαίου έργου, που θα αξιολογηθεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον, καθώς οι εποχές αλλάζουν, αλλά και πολλούς φίλους, που είχαν συνδεθεί μαζί του με όρους αληθινής αγάπης και εκτίμησης.
Ευχόμαστε συλλυπητήρια στους οικείους του.
In memoriam: Παναγιώτης Ζιώβας, ένας λάτρης της ζωής
