Την κατάσταση αυτή που βιώνει η αγορά της Άρτας, ούτε στην κορύφωση της εποχής της κρίσης των μνημονίων δεν την είχαμε δει. Ακόμη και στην εποχή των capital controls το 2015, με τα μόλις 60 ευρώ την ημέρα, που μπορούσαμε να λάβουμε μετρητά από τα μηχανήματα των τραπεζών, η αγορά ήταν σε καλύτερο επίπεδο.
Άραγε φταίει η ψυχολογία της υγειονομικής κρίσης για την κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί τόσο στον εμπορικό κόσμο, όσο και στον τομέα της εστίασης, που για την τοπική μας οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό, ο μοχλός εκείνος, που μπορεί και ρυθμίζει τις συνήθειες των καταναλωτών;
Αν βάλουμε τα δεδομένα στην πραγματική τους κατάσταση, διαπιστώνουμε ότι έχουμε πραγματικά πέσει σε μια συναστρία στραβών καταστάσεων, που μπορούν και επηρεάζουν με τον χειρότερο τρόπο την τσέπη του καταναλωτή και εν κατακλείδι την συμπεριφορά του ως ζώον κοινωνικό και αγοραίο…
Η αύξηση των τιμών της ενέργειας, δεν είχε ως μόνο αποτέλεσμα την οικιακή επιβάρυνση, γεγονός που από μόνο του αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα καταναλωτισμού, καθώς με τον τρόπο αυτόν έχει αποδυναμωθεί εντελώς η καταναλωτική ικανότητα του μέσου νοικοκυριού, αλλά υπάρχει και πλήγμα εμμέσως από την αύξηση του κόστους παραγωγής των προϊόντων και των υπηρεσιών, τα οποία μετακυλύουν στις τιμές και τις αξίες τους.
Εν ολίγοις σήμερα ο μέσος αρτινός, φαίνεται βομβαρδισμένος από την κατακόρυφη αύξηση του κόστους ζωής, που φοβάται τόσο πολύ για το μέλλον, την φοροκαταιγίδα, η οποία έρχεται με ποικίλλους τρόπους, αλλά και την αβεβαιότητα της συνέχισης της ενεργειακής κρίσης, που θεωρεί ότι είναι ασφαλές να κλείσει το πορτοφόλι και να μειώσει τα έξοδά του, ώστε να ανταποκριθεί στα δύσκολα.
Από την άλλη η Αγορά, που την στιγμή αυτή έχει ανάγκη, περισσότερο από ποτέ της ρευστότητας, προκειμένου και αυτή να ανταποκριθεί στις αυξημένες καταστάσεις, λόγω της υφιστάμενης οικονομικής κρίσης, που είναι αποτέλεσμα της υγειονομικής κρίσης και του περιορισμού των κινήσεων, βιώνει αβάστακτη την καταναλωτική ανυπαρξία.
Η εστίαση και ο εμπορικός κόσμος, όμως δεν είναι παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου στην εφοδιαστική και οικονομική αλυσίδα της περιοχής. Πίσω από αυτούς υπάρχει μια ολόκληρη αγορά προμηθευτών και εμπόρων, παραγωγών και υπηρεσιών μεταφορών και logistics, που αντιλαμβάνονται ότι όταν το τελικό προϊόν δεν καταναλώνεται, σφίγγει περισσότερο το ζωνάρι και γι’αυτούς, με αποτέλεσμα είτε να υπολειτουργούν, είτε να αναζητούν άλλους τρόπους δραστηριότητας.
Ένα καφενείο της Άρτας, δεν πουλάει μόνο μπύρες και καφέδες, αλλά είναι η εικόνα μιας επιχείρησης, που προμηθεύεται αναλώσιμα τρόφιμα και ποτά, αναψυκτικά και νερά, ποτήρια και πιάτα, μαχαιροπήρουνα και σουπλα… Όλα αυτά τα φέρνουν άλλες επιχειρήσεις και τα παράγουν άλλοι επιχειρηματίες. Όταν ο καταναλωτής αποφασίσει να κλείσει την κάνουλα της αγοράς ενός καφέ ή μιας μπύρας, ξαφνικά σπάει μια αλυσίδα που φτάνει πολύ μακρυά.
Και το πρόβλημα πλέον δεν είναι ο ένας, αλλά το ρεύμα αυτό της απομάκρυνσης του καταναλωτή – πολίτη από την αγορά. Με αποτελέσματα την κατάρρευση του τζίρου, την επιπλέον ψυχολογική επιβάρυνση και στο τέλος των λουκέτων και των απομακρύνσεων από την πόλη.
Μόνη λύση θα ήταν να πέσει χρήμα στην αγορά… Το ερώτημα είναι όμως από που;
Ο φαύλος κύκλος της καταναλωτικής μείωσης
