με αφορμή την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία
Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΛΙΑΤΣΟΣ
Πέρα και πάνω από τα αίτια, το δίκαιο και την έκβαση του Ρώσο-ουκρανικού πολέμου, συγκλονίζει η απίστευτη τραγωδία που βιώνουν οι εγκλωβισμένοι άμαχοι των πολιορκούμενων ουκρανικών πόλεων. Όμως η εμμονή των Ρώσων στην επίτευξη των στόχων της εισβολής και η χωρίς αντίκρισμα επί του πεδίου άκρατη υποσχεσιολογία της Δύσης στους αμυνόμενους Ουκρανούς, είναι οι δύο κρίσιμοι παράμετροι της εξίσωσης αυτού του πολέμου, με άγνωστο (Χ) το μεταπολεμικό στάτους των εμπολέμων αλλά και την γεωπολιτική-γεωοικονομική και ενεργειακή ισορροπία δυνάμεων Ανατολής-Δύσης. Αλίμονο, αλλά η κυνικότητα της ηγεσίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, και από την άλλη η υποκρισία και η εν πολλοίς ανοησία των ηγετών της Δύσης ανατρέπουν τη λογική αυτού του περιττού πολέμου, εξ’ αντικειμένου μονοπωλούν τις ευθύνες των συντελεστών του απέναντι στην επιδεινούμενη ανθρώπινη τραγωδία των Ουκρανών αμάχων. Ειδικότερα:
Όταν είναι ρητά διακηρυγμένη η θέση των Μπάιντεν, Τζόνσον, Σολτς και των υπολοίπων ηγετών της Δύσης ότι το ΝΑΤΟ δεν θα αναμιχθεί στρατιωτικά στην ρωσική εισβολή.
Όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ρωσική υπεροχή επί του πεδίου της στρατιωτικής αναμέτρησης είναι συντριπτική έναντι της ουκρανικής.
Όταν η αποστολή στρατιωτικής βοήθειας από τη Δύση είναι σχεδόν αδύνατο να φθάσει στους αμυνόμενους Ουκρανούς, αφού η μεταφορά της από τα πολωνικά σύνορα στα πεδία των μαχών θα είναι στόχος βομβαρδισμών από τις ρωσικές δυνάμεις που ελέγχουν πλήρως τον εναέριο χώρο της Δ. Ουκρανίας.
Όταν είναι πλέον ή βέβαιο ότι η ενεργειακή εξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία είναι αδύνατο να υποκατασταθεί από άλλες πηγές στο εγγύς μέλλον.
Όταν τα αποθέματα φυσικού αερίου της ηγέτιδας της Ευρώπης Γερμανίας, επαρκούν μόνο για 30 μέρες και όχι μέχρι τέλους του 22, όπως… παρηγορητικά διατείνονται τα γερμανικά ΜΜΕ.
Όταν ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ατυχήματος ή μιας εμπλοκής του ΝΑΤΟ στις επιχειρήσεις των εμπολέμων, σίγουρα θα προκαλέσει τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όταν οι μικροί το δέμας δυτικοί ιθύνοντες, εν τη αλαζονεία της εξουσίας τους, με λόγια του αέρα φουσκώνουν τα μυαλά του εν πολλοίς αφελούς Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι, «ντομπάρουν» την ελαφρότητα του ηγετικού του είναι οδηγώντας τον σε κινήσεις δυσανάλογες των δυνατοτήτων της χώρας του, που επιτείνουν την σκληρή δοκιμασία του λαού του.
Όταν οι δυτικοί αναλυτές με αντί-ρωσικές ατάκες του τύπου: «πως το γεγονός ότι ο Πούτιν δεν μπόρεσε να καταλάβει το Κίεβο τις πρώτες 96 ώρες καταδεικνύει ότι η εισβολή του απέτυχε», προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τη δεινή θέση των Ουκρανών, ξεχνώντας ότι στον β΄ πόλεμο του κόλπου, οι αμερικανοί επί κεφαλής πολυεθνικής δύναμης 600.000 ανδρών, και μόνο ύστερα από ισοπεδωτικούς βομβαρδισμούς της Βαγδάτης, κατάφεραν να την καταλάβουν σε 31 μέρες
Έ, τότε θα πρέπει κανείς να περιμένει ότι η ήττα της Ουκρανίας είναι προδιαγεγραμμένη. Και ότι το ύψιστο ρεαλιστικό ζητούμενο αυτού του πολέμου πρέπει να είναι ο άμεσος τερματισμός του και συνακόλουθα η περαιτέρω αποφυγή της ανθρώπινης τραγωδίας που αναπόφευκτα θα επιδεινώνεται όσο αυτός θα παρατείνεται.
Αν όμως η απλή λογική οδηγεί στην πιο πάνω διαπίστωση, έρχεται η άλλη, η α-συναισθηματική λογική η οποία, στις διαπραγματεύσεις που αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα ακολουθήσουν, θέλει τον ηττημένο του πολέμου να υποχρεώνεται να αποδεχτεί τους σκληρότερους όρους του νικητή, που αναμφίβολα θα είναι ανάλογοι με τον βαθμό επίτευξης των επιχειρησιακών στόχων που ο τελευταίος έχει θέσει.
Υπό αυτή την έννοια και με την βεβαιότητα ότι ο Πούτιν είναι αποφασισμένος να επιτύχει τους στόχους του χωρίς παρεκκλίσεις από τους αρχικούς σχεδιασμούς, είναι βέβαιο ότι ο πρόεδρος Ζελένσκι δεν θα μπορέσει να αποτρέψει το μοιραίο για τη χώρα του. Και στο μέτρο που ο ίδιος δεν φαίνεται να ελέγχει το σύνολο του ουκρανικού στρατού και ειδικότερα το σκληροπυρηνικά αντί-ρωσικό τάγμα Αζόφ, θα πρέπει: να είναι πιο επιφυλακτικός απέναντι στην «αλληλέγγυα» Δύση. Να παραμείνει λιγότερο επηρεασμένος από τους ενθουσιώδεις χειροκροτητές των δυτικών κοινοβουλίων που είναι αποδέκτες των σε δραματικούς τόνους εκκλήσεων του για βοήθεια προς τη χώρα του και να σκεφθεί σοβαρά έναν έντιμο συμβιβασμό με τους Ρώσους προκειμένου να αποτραπεί η συνέχιση της αιματηρής τραγωδίας των αμάχων συμπατριωτών του. Ακόμη να επιδείξει, τον απαιτούμενο ρεαλισμό και ορθολογισμό, συνειδητοποιώντας ότι οι επίμονες εκκλήσεις του: « περί επιβολής από το ΝΑΤΟ ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία», είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν βρουν ευήκοα ώτα, αφού εν εναντία περιπτώσει θα προκαλούσαν μία απευθείας επίθεση της Ρωσίας εναντίον χωράς(ών)της συμμαχίας και εντεύθεν την αιτία κήρυξης του Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου». Και, επί τέλους ο κ. Ζελένσκι ας αντιληφθεί ότι τη στιγμή που απεγνωσμένα επιζητεί μια διά ζώσης διαπραγμάτευση με τον Πούτιν, δεν μπορεί μέσα από τα συχνά διαγγέλματα που απευθύνει στους συμπατριώτες του να αναλίσκεται σε ακραίες δονκιχωτικές και ενίοτε αντιφατικές αντί-ρωσικές ατάκες, που αντί να ομαλοποιούν οξύνουν το κλίμα μία πιθανής συνάντησης και συμφωνίας με τον Ρώσο ηγέτη. «Ο Ζελένσκι και οι συν αυτώ», έλεγε φίλος δημοσιογράφος μεγάλης εφημερίδας των Αθηνών, σε πρόσφατη επικοινωνία με τον γράφοντα, «αν δεν αποδεχθούν την πραγματικότητα ότι πολεμάνε μόνοι τον Ρώσο εισβολέα και δεν δείξουν σύνεση, σοβαρότητα και υπευθυνότητα, τότε είναι σαν να κουβαλάνε νερό του Χάρου, με το καλάθι «αλληλεγγύης» της Δύσης».
Όμως κοντά σε όλα αυτά είναι και η αλαζονική συμπεριφορά της Δύσης απέναντι στο λεγόμενο «Ουκρανικό» και κυρίως ο επικίνδυνος τρόπος με τον οποίο εν τοις πράγμασι το αντιμετωπίζει. Γιατί μέσα από αυτή την αντί-ρωσική υστερία και κυρίως την πρωτοφανή σειρά κυρώσεων απέναντι σε έναν αποφασισμένο για όλα Ρώσο δικτάτορα, ίσως στη σκέψη των κατά κοινή παραδοχή ολίγιστων δυτικών ηγετών, να αναθάλλει σκηνικό Βερσαλλιών του περασμένου αιώνα, όπου στη θέση της ηττημένης του Α΄ Π.Π Γερμανίας βλέπουν να κάθεται η Ρωσία του Πούτιν. Οι οποίοι, ωστόσο, φαίνεται σε αυτή την απίστευτη φαντασίωση να… μη θέλουν να ακούσουν την απάντηση του σοφού Κινέζου Σουν Τζου( σ. σ του 5 ου αιώνα π,χ), του θεωρητικού της στρατηγικής του πολέμου, που διαχρονικά συμβουλεύει: «πως όταν περικυκλώνεις έναν εχθρό, άφηνέ του μια διέξοδο φυγής, διαφορετικά η νίκη σου θα είναι πύρρειος». Αλλά ούτε να κατανοήσουν ότι με το να στριμώξουν άγρια τον Ρώσο πρόεδρο, προκαλώντας στρατιωτική και οικονομική ασφυξία στην απέραντη χώρα του, τον καθιστούν εξόχως απρόβλεπτο… Που σημαίνει ότι, είτε θα τον αναγκάσουν να καταφύγει σε περιορισμένη χρήση του τεράστιου ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου με ό, τι αυτό συνεπάγεται για ολόκληρη την ανθρωπότητα, είτε θα τον δουν στην αγκαλιά της Κίνας, κάτι που κυριολεκτικά θα προκαλούσε τρόμο στη Δύση.
Πάρα ταύτα παρακολουθώντας κανείς την εξέλιξη του πολέμου δεν μπορεί να μην συμφωνήσει με τον Βρετανό Έλιοτ Χίγκινς, ιδρυτή της βραβευμένης ερευνητικής πλατφόρμας Bellingcat(σ. σ, το 2014 ο Έλιοτ Χίγκινς ίδρυσε το Bellingcat, έναν ιστότοπο ερευνητικής δημοσιογραφίας που εστιάζει την προσοχή του σε εμπόλεμες ζώνες, σε καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε οικονομικά εγκλήματα), ο οποίος, σε πρόσφατη συζήτηση με φίλο του δημοσιογράφο στο Λονδίνο εύστοχα επεσήμανε: «στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η Ρωσία εναντίον της Ουκρανίας η τεκμηρίωση της πραγματικής στρατιωτικής δράσης έχει παρουσιαστεί με σαφήνεια σε όλη τη Δύση. Υπήρξαν στιγμές, ωστόσο, που ένιωσα ότι ο πόλεμος της πληροφορίας κερδήθηκε από τους μαχητές της παραπληροφόρησης».
