Ντροπή και φόβο αισθανόμαστε μπροστά
στους Έλληνες. Πόσο θα υπέφερε ο λαός
αυτός, για να μπορέσει έτσι ωραίος να γίνει!
ΝΙΤΣΕ
ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΤΩΝΗΣ
ΚΟΛΙΑΤΣΟΣ
«Οι ομοβροντίες των τηλεβόλων του Ναβαρίνου κλείνουν την αυλαία του ελληνικού δράματος…» ήταν η φράση με την οποία καταλήγαμε στο (Μέρος Α) του με τον πιο πάνω τίτλο άρθρου μας. Και η δόξα, σαλπίζει και πάλι ανά τα πέρατα της γης τον απαράμιλλο θούριο της τελειωτικής νίκης και χαρωπά αγγέλλει, ότι η τρομώδης νύχτα του ραγιά τερματίζεται και πως αυτός πλέον θα ζήσει στο άπλετο φως της ελευθερίας, είναι οι πρώτες γραμμές, με τις οποίες μπαίνουμε στο (Μέρος Β) του ιδίου άρθρου, που ολοκληρώνεται με την προσθήκη τεσσάρων ακόμη αποκρυπτογραφήσεων κάποιων από τα ιδιαίτερα σημεία της μεγάλης εκείνης εθνεγερσίας.
Κατά πέμπτον η κοινή διαπίστωση ότι ο αγώνας του 1821 παραμένει μοναδικός στην παγκόσμια ιστορία ως προς τις θυσίες, τα μαρτύρια και τα ολοκαυτώματα των πρωταγωνιστών του, αλλά και ως προς τα αποτελέσματα και τους καρπούς για την Ευρώπη. Αποτελεί ευρωπαϊκό σταθμό, γιατί είναι η πρώτη επιτυχής εθνική επανάσταση της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας. Το 1821 διέψευσε την αντίληψη των ιστορικών του 18 ου αιώνα, ότι η Ελλάδα ανέκοψε τον δεσμό της με την κλασική και καταποντίστηκε στο πέρασμα των αιώνων. Ανέτρεψε την πεποίθηση των πολιτικών και διπλωματών της Ευρώπης ότι η Ελλάδα, μη δυνάμενη πλέον να διαδραματίσει κανένα ιστορικό στη νοτιοανατολική Ευρώπη, θα έπρεπε να διαμοιραστεί μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Το αγωνιστικό πνεύμα του 1821 ακτινοβόλησε και στους λαούς της Ευρώπης, δημιούργησε ηθικά ερείσματα και ενεφύσησε αγωνιστική διάθεση για την αποκατάσταση της εθνικής τους ελευθερίας. Ουδείς πλέον σήμερα αμφιβάλλει ότι οι ταπεινοί και γενναίοι εκείνοι πολεμιστές, επέφεραν την ηθική κατάπτωση της υπό τον διαβόητο Μέτερνιχ Ιεράς Συμμαχίας και κατάλυσαν το φοβερό και αδυσώπητο δόγμα της νομιμότητας , με το οποίο αυτή έκλεινε το δρόμο προς την ελευθερία κάθε λαό. Ότι το 1821 και οι μαχητές του, με το αίμα και το μαρτύριό τους καθιέρωσαν πρώτον και έκαναν πράξη την περίφημη αρχή των εθνικοτήτων, η οποία, παρά τους ποταμούς αίματος της Μεγάλης Γαλλικής Επαναστάσεως παρέμεινε θεωρία μόνο.
Κατά έκτο η απόπειρα το φαινόμενο της Επανάστασης του 1821 να ερμηνευθεί στη βάση της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας. Φυσικά και η μέθοδος –μελέτη , όπως την διατύπωσαν οι προφήτες του κομμουνισμού Μαρξ και Ένγκελς- την οποία είχαν επισημάνει από άλλη σκοπιά, πρώτος ο Αριστοτέλης(βλ. «Πολιτικά», βιβλίο Ά) και αργότερα οι κλασσικοί οικονομολόγοι- εμπεριέχει κάποια ψήγματα αλήθειας. Αλλά , από το να αναγνωρίζουμε την επίδραση των οικονομικών συνθηκών στην ιστορική εξέλιξη, ως το σημείο να πιστεύουμε πως μόνο οι οικονομικές συνθήκες συνθέτουν και κανοναρχούν την ιστορία, είναι μεγάλη απόσταση. Αυτό, κατά τη γνώμη μας, είναι το δόγμα και ταυτόχρονα το σφάλμα του ιστορικού υλισμού. Άλλωστε η πιο σαφής εξελικτική θεωρία του, όπως την διατύπωσε ο μεγάλος Γερμανός διανοητής Κάρλ Κάουτσκι που επισημαίνει ότι: «Με τον ιστορικό υλισμό η ηθική κατεβαίνει από τα ουράνια στη γή… η κατεύθυνση που παίρνει, στην πραγματικότητα η κοινωνική εξέλιξη, εξαρτάται από τους δεδομένους υλικούς όρους και όχι από το ηθικό ιδανικό…», διαψεύδεται παταγωδώς από νεώτερα ιστορικά γεγονότα Αλήθεια οι θιασώτες του ιστορικού υλισμού αναρωτήθηκαν ποτέ: τι θα γινόταν, αν, στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο ο Στάλιν, παραμερίζοντας τους ιστορικούς υλισμούς και την επί δεκαετίες πλύση εγκεφάλου των Σοβιετικών πολτών, δεν έθιγε την ευαίσθητη χορδή του πατριωτισμού των Ρώσων, ανακηρύσσοντας τον πόλεμο εναντίον των Γερμανών «πατριωτικό» και όχι αποβλέποντα απλώς στο να σωθεί ο κομμουνισμός από τον φασισμό; Ή γιατί το 1942, όταν οι βάρβαρες ορδές των Ναζί εκθεμελίωναν τη Ρωσία, ο ίδιος, επέτρεψε ξαφνικά την επανίδρυση του Ορθόδοξου Πατριαρχείου της Μόσχας; Τι έγινε άραγε και ο Σοβιετικός ηγέτης, μέσα στη λαίλαπα του πολέμου, ξαφνικά, ξεχνώντας το δόγμα του Λένιν ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», ασχολήθηκε με τους λειτουργούς μιας θρησκείας, τους οποίους μέχρι τότε το επίσημο κράτος τους κατακεραύνωνε;
Μήπως στα πιο πάνω ερωτήματα η απάντηση είναι ότι ο στυγνός αλλά ευφυής Γεωργιανός δικτάτορας διείδε ότι η σωτηρία της χώρας του από την εισβολή του Γ΄ Ραϊχ, περνούσε μέσα από τα κεντρίσματα του Ρωσικού πατριωτικού ιδεώδους και του θρησκευτικού συναισθήματος των Ρώσων Ορθοδόξων και για αυτό έσπευσε να τα διεγείρει; Αλλά μήπως τον θεωρητικό του ιστορικού υλισμού Κάρλ Κάουτσκι δεν διαψεύδει πανηγυρικά και η αντίθετη με τη δική του άποψη, που υποστηρίζει ότι η Επανάσταση του 1821 απετέλεσε μοναδικό δείγμα κατίσχυσης του πνευματικού ιδεώδους στον πόλεμο εναντίον της ύλης; .Καθόσον σε αυτόν τον υπέρ πάντων αγώνα συμμετείχαν: και οι πλούσιοι διαθέτοντες χρήματα για όπλα και μπαρούτια και οι φτωχοί αγρότες, και παπάδες και οι καραβοκύρηδες και οι περισσότεροι κοτζαμπάσηδες που πλήρωσαν αυτή τη συμμετοχή με το σφαγιασμό τους από τους Τούρκους. Τελικά η Επανάσταση του 1821, ήταν προϊόν της πάλης των τάξεων ή κάτι τέτοιο είναι μια εσκεμμένη, ή από ασυγχώρητη άγνοια προερχόμενη ιστορική στρέβλωση, η οποία χρησιμοποιήθηκε από τους Μαρξιστές προκειμένου ένα ακόμη απελευθερωτικό κίνημα να αιτιολογηθεί μέσα από την διάτρητη πλέον θεωρία του ιστορικού υλισμού; Χωρίς αμφιβολία η παραπάνω καταγραφή των γεγονότων, ακυρώνει το πρώτο και επιβεβαιώνει το δεύτερο συνθετικό του ερωτήματος.
Κατά έβδομο η αλήθεια ότι παρά την οδύνη που δοκίμασε ο λαός αυτός στα οχτώ χρόνια του αγώνα του, το αίμα που έχυσε, τις καταστροφές που υπέστη, τις ταπεινώσεις που υπεβλήθη και τις απογοητεύσεις που αισθάνθηκε, το σαράκι του εμφύλιου σπαραγμού ήταν εκεί, απειλώντας όχι μόνο την ενότητα, αλλά και αυτή ακόμη τη συνέχιση του αγώνα. Όλα τα ελληνικά κατορθώματα που έκριναν την τύχη της εξέγερσης έγιναν στα δύο πρώτα χρόνια και κυρίως στην Πελοπόννησο. Από το 1823 όμως και ως το τέλος, κυρίαρχη δραστηριότητα ήταν ο εμφύλιος πόλεμος και αν δεν υπήρχε ο κλεφτοπόλεμος του Κολοκοτρώνη εναντίον του Ιμπραήμ, το θαυμαστό μετέωρο του Καραϊσκάκη των ετών 1826 και 1827 και τελικά το Ναβαρίνο, η Επανάσταση θα πήγαινε χαμένη. Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν πως τα περισσότερα χρόνια του αγώνα οι περισσότερες ελληνικές δυνάμεις σε ανθρώπους και μέσα σπαταλήθηκαν σε αδελφοκτόνα μίση, αλληλοκατατρεγμούς, δολοπλοκίες και πολέμους εμφύλιους και λιγότερο σε δράση κατά του εχθρού. Ότι οι πολιτικοί ανταγωνισμοί κυριάρχησαν σε όλη σχεδόν την περίοδο του αγώνα και έπαιξαν ρόλο ολέθριο και τελικά γεννηθήκαμε ως έθνος ταπεινωμέvοι, αφού η αποφασιστική στιγμή του Ναβαρίνου ήταν έργο ξένων, όχι δικό μας. Οι συνέπειες όλων αυτών για την κατοπινή μας εξέλιξη είναι απροσμέτρητες.
Κατά όγδοο ο ρόλος των πολιτικών ο οποίος υπήρξε συνολικά αρνητικός και δεν υπέσκαψε μόνο τον αγώνα αλλά και επηρέασε δυσμενώς την περαιτέρω πορεία της απελευθερωμένης Ελλάδας.
Από τότε., δυστυχώς. είναι πολλοί οι αυτουργοί του… εγκλήματος. Τα δύο όμως ονόματα που κυριαρχούν είναι του Ιωάννη Κωλέττη και του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Σχεδόν όλοι πρώτο-πάτησαν σε έδαφος ελληνικό μετά το 1821 και σίγουρα ήρθαν γεμάτοι με καλές προθέσεις, για να διευθύνουν από θέσεις εξέχουσες. Ότι η εμφάνισή τους ήταν αναπόφευκτη και η συνδρομή τους αναγκαία, είναι βέβαιο. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο πως έκαναν συνολικά καλή χρήση της επιρροής και των ικανοτήτων τους, όπως ο τόπος χρειαζόταν. Υποδαύλισαν μεθοδικά τα πάθη αναμοχλεύοντας όλα τα ελληνικά ελαττώματα, αχρήστεψαν σε στιγμές κρίσιμες τους μεγάλους στρατιωτικούς ηγέτες και ιδίως τον Κολοκοτρώνη, τους κατέτρεξαν απηνώς, κατασπατάλησαν τους εθνικούς πόρους, οργάνωσαν από τότε το ρουσφέτι, έπαιξαν μονόπλευρα το παιχνίδι των ξένων, πολέμησαν με λύσσα τον Καποδίστρια και τελικά έστησαν κράτος ανάπηρο, ξένο στην ψυχή του Έθνους, που αναπήδησε από τα εσώψυχά του, αλλά δεν το εξέφραζε όπως αντίθετα θα έπρεπε γνήσια να το κάνει. Οι ρίζες της νεοελληνικής κακοδαιμονίας βρίσκονται σε όσα έκαναν και μάς κληρονόμησαν – και η ευθύνη τους είναι απαράγραπτη. Δεν είναι τυχαίο πως δεν έχει ακόμα βρεθεί ιστορικός για να τούς δικαιώσει, δίνοντας εικόνα θετική της συνολικής τους δράσης.
Ωστόσο, τελικά ένα είναι βέβαιο! Ότι το ‘21 συνεχίζει να διδάσκει ακόμη! Ξέρουμε πια την ιστορία του, αλλά τα διδάγματά του δεν τα έχουμε όλα αποκρυπτογραφήσει
email:akoliatsos@gmail.com
