Εντάξει εμείς χαιρόμαστε πάντοτε ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ να πηγαίνει καλά, γιατί έχουμε πολλούς αρτινούς που είναι και πρωτοκλασσάτα στελέχη, είναι και ο Τσίπρας Αθαμανιώτης τη καταγωγή, έχουμε και την “παντού πρώτη” Όλγα Γεροβασίλη, αλλά τα δεδομένα που δημιουργήθηκαν στο τελευταίο συνέδριο, μόνο σε ένα συμπέρασμα οδηγεί: ότι η ηγεσία του δεν μπορεί να ανεχθεί πρόσωπα, εκτός από τον αυστηρό, στενό, κομματικό μηχανισμό.
Και δεν μιλάμε μόνο για τον Ζάψα, που τον έφαγε η μαρμάγκα και το είδαμε κι εμείς εδώ στην εύανδρο Ήπειρο, και έπεσαν όλοι να τον φάνε με την δικαιολογία “τι θες ωρε κατακαημένε Ζάψα, εσύ δεν είσαι βέρος ΣΥΡΙΖΑΙους, εσύ είσαι από την ΔΗΜ.ΑΡ., μόνο για νεροκουβαλητή σε έχουμε“….
Εδώ μαζεύτηκε 175.000 κόσμος και είπε “Τσίπρα, ανοίξου στην κοινωνία, φέρε κόσμο στο μαγαζί, να ξαναγίνουμε κυβέρνηση” και όταν βγήκε, ο πρόεδρος και αρχηγός, κρύφτηκε πίσω από το βαθύ κόμμα, εκλέγοντας τους εκλεκτούς της αντιπολιτευτικής του ομάδας.
Ναι, δεν λέμε… Καλό είναι να κάνει κανείς την υπέρβαση, να λέει ότι “εγώ τα σβήνω όλα και πάμε παρακάτω“, αλλά δεν γίνεται να λες και στους άλλους… “όπως τα βρήκατε και όχι όπως τα ξέρατε”.
Και το σημείωμα αυτό γράφεται για την “φόλα” που έφαγε ο συντοπίτης μας πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ κ. Στέφανος Τζουμάκας, που στήριξε με όλες του τις δυνάμεις τον Αλέξη Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με πολιτικό λόγο πρωτότυπο και όχι με copy paste αναμασήσεις ύλης και στην συμμετοχή του ως υποψήφιος στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, μαυρίστηκε από τις “λίστες” των εκλεκτόρων.
Και εδώ μπορεί κάποιος να κάνει την σύγκριση και να πει: αν έναν πολιτικό, όπως ο Στέφανος Τζουμάκας, του βάζουν πόρτα, σε ποιον ακριβώς απευθύνεται η πρόσκληση για διεύρυνση του χώρου;
Μάλιστα, πριν λίγες μέρες, ο Στέφανος Τζουμάκας είχε δώσει μια καταπληκτική συνέντευξη στο Ρ/Σ “στο κόκκινο”, όπου με θεμελιωμένα επιχειρήματα, που δεν είχε ξανακούσει κανείς, μπόρεσε να στηρίξει όλην την πολιτική Τσίπρα. Ποιός άλλος μπορεί να παράγει πολιτική με τέτοιο τρόπο, ώστε να προβληματίζει και να συγκινεί, την στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία της Πολιτικής Γραμματείας θυμίζει παπαγαλάκια στο κλουβί, στην εκφορά του πολιτικού τους λόγου…
Να μας συγχωρήσετε για τις εν δυνάμει υπερβολές μας, αλλά αυτό το σημείωμα γράφεται υπό την πίεση του τοπικιστικού συναισθηματισμού, όπως και στην αρχή τον αναλύσαμε. Με τον Τζουμάκα, μπορεί πολλοί να διαφωνούν, κανένας όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει το χάρισμά του στην παραγωγή της πολιτικής.
Κάτι ξεκίνησε λάθος σε αυτήν την ιστορία…
