Γράφει: η Χριστίνα Μπίζα
Μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού οι σκέψεις ταξιδεύουν σε γεγονότα πριν χρόνια στο ξεκίνημα της δημοσιογραφικής μου πορείας… Τότε που τίποτε δεν προμήνυε ότι θα εργαζόμουν για μακρά σειρά ετών σε εφημερίδες σε ραδιόφωνα να την τηλεόραση.
Έρχονται όμως τυχαία γεγονότα που χαράσσουν την πορεία μας έτσι που και εμείς δεν περιμένουμε ότι θα εξελιχθούν.
Ο θάνατος του Νίκου του Δάφνου ξύπνησε όλες αυτές τις μνήμες από την αρχή της πρώτης θητείας του αείμνηστου Δήμαρχου Κώστα Βάγια όταν σειρά σεμιναρίων παρακολουθούσαν συνδημότες μας για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους αλλά και τις γνώσεις τους…
Σεμινάρια επιδοτούμενα για υπολογιστές, ξένες γλώσσες, δημοσιογραφίας και άλλα..
Ένα όνειρο από παιδί ήταν η δημοσιογραφία που ποτέ λόγω των συνθηκών δεν ανασκάλεψα.. Το έκανε όμως η ίδια η ζωή..
Σε τυχαία συζήτηση για την ζωγραφική… γνωστή μου σε σεμινάρια ασφαλιστικών συμβούλων με πληροφόρησε ότι ξεκίνησαν σεμινάρια δημοσιογραφίας…. Τα είχαμε πάρει παραμάζωμα όλα τότε επιδοτούμενα και μη… Διψούσαμε για γνώση…
Μου είπε ότι ξεκίνησαν πριν 2-3 μέρες και είναι δύσκολο να τα παρακολουθήσω.. εάν θέλω όμως πολύ μπορώ να μιλήσω με τον υπεύθυνο…
Πήγαμε μαζί και με σύστησε στον άγνωστό μου μέχρι τότε Νίκο Δάφνο ο οποίος μου εξήγησε ότι έχουν ήδη ξεκινήσει τα μαθήματα και ότι δεν γίνεται να ενταχθώ γιατί δεν θα πληρωθώ…
Του είπα εντελώς αυθόρμητα ότι δεν θέλω να πληρωθώ και ότι θέλω μόνο να μάθω…
Με κοίταξε και μου είπε ότι μπορώ να ξεκινήσω…
Περνούσαμε πολύ ωραία με όλα τα παιδιά… Υπήρχε πολύ καλό κλίμα και με τους εκπαιδευτές… Μαθαίναμε καινούργια πράγματα και από άποψη κάτι που αναλάμβανα φρόντιζα να το κάνω καλά…
Το κυκλοφοριακό της πόλης, η Παρηγορήτρια ήταν κάποιες από τις πρώτες μου εργασίες με πολύ καλά σχόλια…
Και κάπου εκεί ήρθε το χιόνι….
Ένα πρωί αρχή του Δεκέμβρη πριν τα Χριστούγεννα χιόνισε… Ξύπνησα το πρωί και κοιτάζοντας έξω δεν το πίστευα και εγώ και όλοι γιατί ήταν παράξενο αφού είναι χρονιές που δεν χιονίζει όλο το χειμώνα στα μέρη μας…
Όταν ξεκίνησαν τα μαθήματα εκείνη τη μέρα μας ζήτησαν να γράψουμε κάτι για το χιόνι… Το θέμα μου τους άρεσε και ήταν αυτό που διαβάστηκε σε ραδιοφωνική εκπομπή στο Δημοτικό Ραδιόφωνο…
Όταν το άκουσε ο Νίκος ο Δάφνος από την άλλη μέρα με έβαλε κανονικά στο πρόγραμμα και στο τέλος των σεμιναρίων πληρώθηκα όπως όλοι…
Ωραίος και δίκαιος άνθρωπος… Μου άνοιξε μια πόρτα.. Μου έδωσε έτσι απλά μία ευκαιρία… Όπως και πολλοί άλλοι που ακολούθησαν το παράδειγμά του και παρέμεινα στο χώρο για πολλά χρόνια μέχρι και σήμερα…
Όλα έρχονταν σαν το ξαφνικό χιόνι που το κοιτάζεις έτσι ολόλευκο και είναι σαν να σβήνεις όλα τα παλιά και πάνω στην αγνότητά του γράφεις την νέα σου ιστορία…
Τα βήματά μας αντάμωναν τυχαία από τότε κυρίως όταν κάλυπτα θέματα της «Αρτινής Παρέας» όπου ήταν μαέστρος. Πάντα όμως τον θαύμαζα για την ικανότητα που είχε να δίνει ακόμη και χωρίς να του το ζητήσει κανείς …
Λυπήθηκα πολύ με τον θάνατό του και ξέρω ότι κάθε φορά που φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι ο κόσμος μας γίνεται φτωχότερος…
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.. Τον ευχαριστώ για ακόμη μία φορά για την ευκαιρία που μου μου έδωσε… Έτσι απλά και αβίαστα όπως κάνουν οι άνθρωποι με πλούτο ψυχής και μεγαλείο…
Έτσι ξαφνικά σαν το χιόνι πριν το βαρύ χειμώνα είναι και η αρχή στο μεγάλο του ταξίδι. Θα τον θυμάμαι πάντα με βαθιά εκτίμηση και ευγνωμοσύνη….
