Βαρκάδα με την «Ελπίδα»
Προδημοσίευση της νέας στήλης του Κώστα Λύτρα στην εφημερίδα ΑΠΟΨΗ
Περνάει γρήγορα ο καιρός, από το χειμώνα στην άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Και πάλι ο χειμώνας και πάλι ο χρόνος να κυλά σαν αστραπή. Και πού να προλάβεις την αστραπή; Και πόσο να ζήσεις να χαρείς τη ζωή -αυτό το μεσοδιάστημα από την πλήρη ανυπαρξία μέχρι την επιστροφή στην προτέρα κατάσταση; Δηλαδή στο τίποτα;
Μας δίνεται η ευκαιρία να κατοικήσουμε στη Γη, να γευτούμε το φως της και τις ομορφιές της και να αναχωρήσουμε πλήρεις, ευχαριστημένοι που αξιωθήκαμε τη φιλοξενία της. Εμείς όμως θέλουμε να γίνουμε αιώνιοι, θέτουμε πάνω απ΄όλα τον εγωισμό μας και χάνουμε το παιχνίδι. Ναι, παιχνίδι είναι η ζωή και εμείς το φορτώνουμε με περιττά. Πολιτισμός, Δημοκρατία,Νόμοι, Καλό και Κακό, Θρησκείες και μετά θάνατον ζωή. Δύναμη και Εξουσία, Πλούτος, Λόγος κ.α. Τη ζημιά την ξεκίνησε ο Λόγος και αρχίσαμε να αναζητάμε τα πάντα και ξεχάσαμε τα μικρά, εκείνα δηλαδή που μας δίνουν το αληθινό νόημα.
«Επιστροφή στη φύση» φώναζαν οι Κυνικοί φιλόσοφοι με τον Αντισθένη και τους είπαν αναρχικούς. Και μπορεί να ήσαν, αφού δεν πίστευαν στα «σπουδαία» του Πλάτωνα και στις «Πολιτείες» του. Πίστευαν στον υπέρτατο νόμο, το φυσικό, και γελούσαν με τα καμώματα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Το φυσικό νόμο, σήμερα, εμείς οι κυνηγοί -αν δούμε μακρύτερα από το θήραμα στο καρτέρι, μπορούμε να το μυρίσουμε, να τον καταλάβουμε. Οι ώρες μας στο βουνό και στο δάσος είναι πολλές. Και εκεί έχουμε τη δυνατότητα να αντικρίσουμε τον αληθινό δημιουργό της ζωής παρατηρώντας – από την πέτρα που πατάμε μέχρι και τη βροχή που έρχεται ξαφνικά. Και είναι μαγευτικές οι εμπειρίες αυτές. Και αν μπορούσαμε να τις αποθηκεύσουμε στη μνήμη του μυαλού μας πολλά θα είχαμε να ωφεληθούμε. Αλλά γινήκαμε και εμείς υλιστές, μας κόφτει να έχουμε το καλύτερο όπλο, το πιο μουράτο τζίπ, να κάνουμε μεγάλο νούμερο στην κυνηγετική περίοδο, να είμαστε η καλύτερη ομάδα, να, να, να…Χάνουμε το δάσος και βλέπουμε μόνο το δέντρο.
Πραγματικά ζηλεύω εκείνους που δεν βιάζονται. Και στο δάσος και στη ζωή της πόλης. Που μπορούν και απολαμβάνουν την κάθε στιγμή καλή ή άσχημη. Ζηλεύω τους αληθινούς ανθρώπους και κυνηγούς της ζωής που τους χαρακτηρίζει η αφοσίωση στη φύση. Και τους κυνηγούς που αποζητούν το θήραμα με τίμιο τρόπο και χωρίς κραυγές τους ζηλεύω κι αυτούς.
Στις ημέρες μας, όμως, οι ομάδες συναγωνίζονται ποια έκανε τα μεγαλύτερα νούμερα σε αγριόχοιρους. Το ένα και τα δύο δεν είναι αρκετά, τα πέντε και τα έξι όμως καταξιώνουν το σημερινό κυνηγό στις συνειδήσεις των πολλών! Αυτούς τους κυνηγούς δεν τους ζηλεύω, τους λυπάμαι, διότι είναι άρρωστοι, ψυχασθενείς, φορτωμένοι με προβλήματα από τη ζωή τους την άδεια και ξεσπούν στα μεγάλα νούμερα κάρπωσης. Όχι, αυτοί δεν αγαπούν την φύση, δεν σέβονται τον εαυτό τους τον ίδιο, δεν βλέπουν καν τη φύση.
Ελπίζω όμως κάποτε θα γίνουμε κυνηγοί όπως οι παππούδες μας. Θα πηγαίνουμε στο δάσος για να κυνηγήσουμε και όχι για να εξολοθρεύσουμε, θα χανόμαστε στα απάτητα μονοπάτια ακούγοντας το λαχάνιασμά μας, θα παίρνουμε το μοσκοβόλημα της ποτισμένης γης. Ελπίζω κάποτε να χαμηλώσουμε στην περπατησία μας και να μην πατήσουμε τον τρομαγμένο κάβουρα, ελπίζω να σεβαστούμε τη μάνα γουρούνα και την αγωνία της για τα μικρά της. Και να τα κυνηγήσουμε με τίμιο τρόπο, όταν οι καιροί το επιτρέπουν.
Ο κυνηγός στο δάσος είναι και κυνηγός στη ζωή, στην αγάπη, στον έρωτα, στη χαρά στη γνώση. Και για να είναι καλός κυνηγός, οφείλει να ακολουθεί τον αληθινό νόμο της φύσης. Για να είναι πραγματικά ελεύθερος ο κυνηγός -και το δάσος του δίνει τη μοναδική αυτή ευκαιρία- θα πρέπει «να σπάσει τις συνήθειες της καθημερινότητας». Να απεγκλωβιστεί και να γίνει άνθρωπος.
