Του ΚΩΣΤΑ ΛΥΤΡΑ
Γεμάτος όνειρα για τις εξορμήσεις που έρχονται ή γεμάτος πικρές σκέψεις για το κυνήγι που ίσως να χάνεται;
Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό είχα μια έντονη ανησυχία, ένα άγχος, μια προσμονή. Μέχρι και στον ύπνο μου έβλεπα τρυγόνια να πεταρίζουν δεξιά κι αριστερά, να με κυκλώνουν. «Πάνω σου» μου φώναζαν από τα γύρω καρτέρια κι εγώ, λες και βρισκόμουν σε άλλη διάσταση, να μη μπορώ να κουνηθώ! Κάτι με κρατούσε και μου μείωνε τα αντανακλαστικά, κάτι μου χαλούσε το σημάδι (όχι ότι είμαι κι ο Τζον Γουέιν, αλλά λέμε τώρα!) και τα τρυγόνια έφευγαν , περνούσαν σαν βολίδες από μπροστά μου χωρίς κανένα να μου χαρίσει την ικανοποίηση της κάρπωσης. Μπουχός μόνο από τα σκάγια που έξυναν την πλάτη της διψασμένης γης του χωρίου μου. Ο ήχος του κλείστρου που ανοιγόκλεινε…μπαινοβγάζοντας τα φυσέκια, σαν να έβγαινε από πηγάδι.
Το χάραμα με έβρισκε αποκαμωμένο στο κρεβάτι του πόνου, μούσκεμα στον ιδρώτα με τον ήχο από τις φτερούγες να αντηχεί ακόμα στα αφτιά μου κι αυτές οι χαμένες τουφεκιές να με στοιχειώνουν όλη την υπόλοιπη μέρα. Σε απάντηση αυτής της χαμένης εξόδου που μου είχε προσφέρει ο Μορφέας, ως αντάλλαγμα της ολιγόωρης επίσκεψής μου στο βασίλειό του, καθόμουν μετά με μανία και καθάριζα τα όπλα μου. Λες και ήθελα να βγάλω από πάνω τους «την ντροπή της ακοπίας». Είχα τέτοιο μένος, που η γυναίκα μου μου έλεγε, ανεβάζοντας κι άλλο τον πυρετό μου, «Καλά είναι, έτσι που τα τρίβεις θα τα γδάρεις στο τέλος, καλοκαίρι είναι ακόμα!».
Η λύσσα μου όσο περνούσαν οι μέρες ολοένα και μεγάλωνε. Σαν τον κλέφτη έβγαζα το φλόμπερ στη βεράντα, τραβούσα στον αέρα και εκστασιασμένος ρουφούσα τη μυρωδιά από την καμένη μπαρούτη μέσα από το μπρούτζινο φυσέκι και κοιτώντας τα μικρόπουλα που πετάριζαν στα ξινόδεντρα του κήπου μου, έπλαθα ιδανικά κυνήγια στο μυαλό μου, που κάλπαζε στις κακοτράχαλες πλαγιές.
Ακόμα και το κολατσιό με το σταφύλι και το γιδοτύρι κι αυτό μου έφερνε θύμησες από κυνήγια πέρδικας στα Τζουμέρκα. Πίνοντας νερό από την πηγή και ρουφώντας τα τσιγάρα, οργανώναμε με την παρέα την επόμενη έξοδο έχοντας απλωμένα τα ρούχα στον ήλιο για να στεγνώσουν από τον ιδρώτα.
Για να φτάσεις όμως να μπορείς να ονειρεύεσαι και να θυμάσαι΄πρέπει να έχεις λύσει όλα σου τα προβλήματα ή τουλάχιστον να νομίζεις ότι μπορείς. Πέρασε ένα Καλοκαίρι, καταδεικνύοντας ότι το κυνήγι μας έχει άλυτα πολλά και σοβαρά προβλήματα. Το βασικότερο απ’ όλα είναι ότι όποιος θέλει μπορεί και αμφισβητεί τόσο τη νομιμότητα της άσκησης του, όσο και τη βιοποριστική εξάρτηση όλων αυτών που άμεσα ή έμμεσα έχουν απ’ αυτό. Καταλάβαμε ότι κάποιοι προσπαθούν να βάλουν στο «χέρι» το κυνήγι, να το καπηλευτούν, να το απομονώσουν. Να απογυμνώσουν την ύπαιθρο από τους φρουρούς της και είδαμε ότι έχουν τον τρόπο να το κάνουν, με τις εκούσιες ευλογίες μας.
Καπάκι μας ήρθε και η οικονομική κρίση! Μας έκανε να βλέπουμε στον ύπνο μας τον υπουργό των οικονομικών, με απλωμένο χέρι να μας «ζητά» τις οικονομίες μας και να μας κόβει ό,τι είχαμε μπορέσει να κατακτήσουμε τόσα χρόνια.
Φέτος οι γεύσεις είναι ανούσιες, οι θύμησες θολές, μπερδεμένες και τα ονείρατα δεν έρχονται με τίποτα. Απόρροια των παραπάνω; Τα όπλα μένουν στη βάση τους, γεμάτα παράπονο και σκόνη. Διακοπή στη ρουτίνα της προσμονής τους είναι το άναμμα του spot που φωτίζει τη βιτρίνα, έτσι, για να δω αν είναι όλα εκεί ή κάποιο βαρέθηκε και «πήρε των ομματιών» του.
Αλί, αλί και τρεις αλί και τρεις αλίμονό μας! Έχω κι αυτόν, τον Παπαφλέσσα! Όχι αυτόν του ’21, έναν άλλο μοντέρνο, τεχνοκράτη. Έναν άξιο συνεχιστή του πρώτου, του original. Έναν που ξέρει μυστικά που καίνε. Έναν που όποτε του δίνεται η ευκαιρία, δεν την αφήνει να πάει χαμένη κι αρχίζει το κήρυγμα και την πλύση εγκεφάλου: « Μην κάνεις πίσω , κανείς μην κάνει πίσω. Αν γυρίσουμε όλοι την πλάτη μας, θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι. Αυτό θέλουν οι επιτήδειοι, όλοι αυτοί οι ξεδιάντροποι, οι δουλοπρεπείς. Όλοι μαζί για το κυνήγι, το κυνήγι μας. Γι’ αυτά που έχουμε αγαπήσει, γι’ αυτά που μας μεγάλωσαν και μας έκαναν καλούς ανθρώπους, τίμιους με καθαρό μέτωπο». Να’ σαι καλά ρε Παπαφλέσσα, κάθε φορά που σε ακούω γεμίζω ελπίδα και θάρρος. Εύχομαι να μπορέσει ο λόγος σου να μου φέρει πίσω τις γεύσεις, τις θύμησες και τα όνειρα που μου έχουν λείψει, που σε όλους μας έχουν λείψει!
