Γράφει: η Χριστίνα Μπίζα
Θλιβερές είναι οι διαπιστώσεις από τα επίπεδα του πληθυσμού στην Ήπειρο και κατ επέκταση στο Νομό της Άρτας αφού παρουσιάζεται δραματική μείωση του..
Μία μείωση αναμενόμενη θα πει κανείς αφού οι προϋποθέσεις ανάπτυξης δεν υπήρξαν στο βαθμό αυτό που θα διευκόλυνε ένα διαφορετικό αισιόδοξο σκηνικό. Σε μία περιοχή η οποία διαθέτει πληθώρα συγκριτικών πλεονεκτημάτων τα οποία θα έσωζαν την κατάσταση εάν οι αιρετοί οι οποίοι έχουν την ευθύνη λήψης αποφάσεων εντόπιζαν έγκαιρα και αναδείκνυαν στην σωστή στιγμή… Αποδεικνύεται από το αποτέλεσμα ότι έλειψαν οι καινοτόμες δράσεις και η στήριξη της κληρονομιάς μας σε μεγάλο βαθμό..
Το να λειτουργούν Δήμαρχοι και φορείς απλά διεκπεραιωτικά και αδιάφορα χωρίς όραμα με παλιές γραφειοκρατικές αντιλήψεις από την ζεστασιά της πολυθρόνας τους χωρίς να είναι κοντά στο λαό τους στερεί από το να διαπιστώσουν έγκαιρα εσφαλμένες πρακτικές και να βελτιώνουν κατευθυντήριες γραμμές..
Ακόμη και η γνώμη ενός αγράμματου ανθρώπου μπορεί να φωτίσει ένα καινούργιο δρόμο όμορφης και ουσιαστικής ανάπτυξης όταν επενδυθεί με την επιστημοσύνη …
Η θαμμένη στο τσιμέντο κληρονομιά μας όπως τα καλντερίμια που είχαμε και χάσαμε, στενάζει και την ακούν μόνο αυτοί που η ευαισθησία της ψυχής τους είναι αποσυνδεδεμένη από την «ευαισθησία» για το περιεχόμενο της τσέπης τους.
Την αισθάνονται αυτοί που αντιλαμβάνονται το άτοπο το οποίο έσπευσε να «εκσυγχρονίσει» στο βωμό της όποιας εξέλιξης αψυχολόγητα εικόνες και ομορφιές και να περιθωριοποιήσει την παράδοση και την σοφία ύπαρξης και δημιουργίας τους…
Υπήρξε περισσή σβελτάδα και ζήλος να αφανίσουμε σε πολλές περιπτώσεις την κληρονομιά που παραλάβαμε και αντί της ανάδειξής της και διατήρησής της όπως συμβαίνει σε πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις δημιουργήσαμε ή και επιδιώκουμε και επιμένουμε σε τερατουργήματα…
Αυτό που κληρονομήσαμε είναι πολύτιμο και δεν είναι τα πέτρινα σπίτια οι Εκκλησίες και τα καλντερίμια μόνο τα υφαντά.. αλλά και η φιλοσοφία αλληλεγγύης η οποία ξεχείλιζε από την πλειοψηφία των πολιτών και προστάτευε τους αδύναμους με σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Ήταν εκεί όταν παιδιά έπαιζαν στις σημερινές χορταριασμένες πλακόστρωτες αυλές στα σοκάκια και στους δρόμους όπου τα γέλια και οι φωνές έδιναν ώθηση για τη συνέχεια με χαμόγελο παρά τις δυσκολίες που ήταν πολλές…
Ήταν εκεί όταν η κοινωνικότητα έφερνε όλους κοντά σε λύπες και χαρές με γιορτές με τις καθιερωμένες επισκέψεις και τα μοσχομυριστά γλυκά αλλά και στις λύπες ώστε η χαρά να γίνεται μεγαλύτερη και η λύπη με την αόρατη αλληλέγγυα στάση της ανθρωπιάς να καλύπτετε με ένα μαγικό πέπλο προστασίας που να μοιάζει η ζωή και η προοπτική της ποιο φωτεινή και ποιο κοντά στη διέξοδο.
Όταν κλαίμε για τα θαμμένα καλντερίμια δεν είμαστε στραμμένοι στις πέτρες κάτω από την Γή αλλά στη χαμένη κληρονομιά της σοφίας των παραδοσιακών ανθρώπων που μπορεί να ήταν οι γονείς και οι παππούδες μας και την ομορφιά της ψυχής τους που δεν την βρήκαν στα πτυχία αλλά βαθιά μέσα στην ψυχή τους..
Αυτά είναι πάντα μέσα μας αρκεί να μην υπάρχει η διάθεση να υπεκφεύγουμε λέγοντας ιδιαίτερα οι αιρετοί ότι «δεν είμαστε εμείς εργοστασιάρχες για να κρατήσουμε εδώ τους νέους ανθρώπους».
Η πρακτική του οχαδερφισμού έπαιξε και αυτή το ρόλο της και υπάρχουν σήμερα σημαντικές ευθύνες για το πώς το νήμα της ουσιαστικής ανάπτυξης κατάντησε κατακερματισμένο χωρίς συνοχή αφού δεν νοείται ανάπτυξη απομακρύνοντας τους ανθρώπους ή μάλλον αυτούς που για κάποιους λόγους δεν είναι αρεστοί..
Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν και τότε σίγουρα όλα θα είναι καλύτερα…
Είναι προτιμότερες οι γειτονιές που στις μνήμες μας οι γιαγιάδες έλεγαν «λαρώστε και λίγο» όταν παιδιά φώναζαν και έπαιζαν ζωηρά μετά το σχολείο και σκαρφάλωναν στους κήπους με τις αβραγιές και τις αγκινάρες για να πάρουν τη μπάλα τους από την νεκρική σιγή την σημερινή στους δρόμους και τις έρημες σχολικές αυλές που προμηνύουν δυστυχώς χωριά φαντάσματα…
Ακόμη και η μικρότερη προσπάθεια ανάπτυξης έχει όφελος για την κοινωνία και τα κίνητρα κι η υποστήριξη θα πρέπει να παρέχονται αβίαστα… Εκτός και υπάρχει άλλο σοβαρό σχέδια αλλαγής κατεύθυνσης προς αναπτυξιακή πορεία… Το αποτέλεσμα όμως μαρτυρά το αντίθετο…
Είναι γεγονός η μείωση του πληθυσμού και είναι μία αλήθεια… Δεν έχουν σημασία οι αριθμοί οι οποίοι είναι αμείλικτοι, μαρτυρούν όμως μία πραγματικότητα θλιβερή… Όσο είναι καιρός οι αιρετοί θα πρέπει να στραφούν στον άνθρωπο γιατί ο καιρός περνά και τα αξιώματα έρχονται και παρέρχονται και δεν ωφελεί η εγωιστική επιμονή στο λάθος γιατί υπάρχει σοβαρός κίνδυνος το καράβι να οδηγηθεί στα βράχια…
