ΟΧΙ. Γίνονται σε όλες τις χώρες. Παντού στην Χιλή στην Γαλλία στην Βραζιλία στην Ισπανία για να μην τα κάνουν εκλογικά κέντρα.
Στην Ιταλία τα βάλανε με την λιτότητα. Ναι όπως το διαβάσατε. Οι μαθητές.
Ανεξάρτητα από το πόσοι μαθητές και με ποιο αίτημα προχωρούν σε «κατάληψη» ενός σχολείου, η πράξη αυτή, αν αφαιρεθεί ο αγωνιστικός της φερετζές, σημαίνει απλά άρση λειτουργίας του σχολείου «μέχρι νεωτέρας» Να δείτε στεναχώρια των μαθητών όταν λένε αύριο σταματάει η κατάληψη. Πίκρα.
Το φαινόμενο παίρνει μεγάλη έκταση μέσα στη δεκαετία του 90 και έκτοτε συνεχίζεται σταθερά μέχρι σήμερα με διακυμάνσεις, ανάλογα με τη συγκυρία. Κοιτάνε βλέπετε τα παιδιά ποιος είναι στην εξουσία και ανάλογα πράττουν.
Οι μαθητικές κινητοποιήσεις, που ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 1990 και τελείωσαν τον Ιανουάριο του 1991, ήταν μαθητικές κινητοποιήσεις που σημειώθηκαν στην Ελλάδα και συνοδεύτηκαν από καταλήψεις σχολείων και επεισοδιακά γεγονότα. Τραγική κατάληξη των γεγονότων ήταν ο θάνατος του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα και, δύο μέρες μετά, τεσσάρων ανθρώπων στο κατάστημα Κ. Μαρούσης στην Αθήνα, το οποίο πήρε φωτιά κατά τη διάρκεια πορείας.
Αφορμή των γεγονότων στάθηκε το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε ο υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, που δηµοσιεύτηκε στο φύλλο της Εφηµερίδας της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ) στις 21 Νοεμβρίου 1990 και προέβλεπε τεράστιες αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ξεχώρισαν ιδιαίτερα οι διατάξεις που αφορούσαν την κατάργηση της παροχής δωρεάν πανεπιστημιακών συγγραμμάτων και περικοπές κοινωνικών παροχών, όπως στη δωρεάν σίτιση και στέγαση. Επίσης, βίαιες αντιδράσεις προκάλεσαν οι διατάξεις για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, που προέβλεπαν την κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών, την επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας (από αυτό, έγινε τότε γνωστό και ως «το πολυνομοσχέδιο της ποδιάς»), επέκταση του πειθαρχικού ελέγχου ακόμα και στην καθημερινή εξωσχολική ζωή των μαθητών, κατάργηση των σχολικών περιπάτων και εκδρομών, θέσπιση γραπτών εισαγωγικών εξετάσεων από το γυμνάσιο στο λύκειο χωρίς τη δυνατότητα επανεξέτασης, μέτρα που χαρακτηρίστηκαν ιδιαίτερα αναχρονιστικά για τα δεδομένα της εποχής.
Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που τα λύκεια και τα γυμνάσια των μεγάλων πόλεων κρεμούν δύο πανό στα κάγκελα της εισόδου και πιθανώς στον δεύτερο όροφο του κτιρίου. Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που οι περισσότεροι 15χρονοι και 16χρονοι μετατρέπονται από ένοικοι σε περαστικούς του σχολείου τους. «Κατάληψη».
Ξεκίνησαν καταλήψεις σε σχολεία σε διάφορες περιοχές και στα ΕΠΑ.Λ της Άρτας. Σε ερώτηση γιατί; σε μαθητές ήρθε η απάντηση ‘’που να ξέρω εγώ’’ ναι τέτοια τραγικότητα.
Ποια και πόσα σχολεία έβαλαν «λουκέτο» στην Κρήτη εκεί που πρωτοξεκίνησε για φέτος. Πληροφορίες αναφέρουν 3 σχολεία και ότι τα αιτήματα των παιδιών αφορούν κτηριακά ζητήματα στα σχολικά κτήρια. Αφορμές μπορούν πολλές αλλά αυτά τα θέματα δεν λύνονται έτσι. Πρέπει να δοθούν λύσεις από τις περιφέρειες στο χώρο αυτό. Πρέπει να κοιταχθούν στα μάτια όλοι και να πουν τι σχολεία θέλουμε. Να φωνάξουν οι καθηγητές οι γονείς και οι μαθητές να μπουν στις τάξεις. Εύκολη η απόφαση της κατάληψης. Χωρίς καμμιά συζήτηση χωρίς καμμιά απόφαση συνελεύσεων. Όχι ότι κάτι θα αλλάξει. Κατάληψη είναι το παν. Σχολείο από τώρα τι λέτε τώρα. Αν βάλλουμε και τον πολιτικό δάκτυλο θα δείτε σημεία και τέρατα. Δύσκολη η χρονιά φέτος. Θα βάλλουν παντού το δακτυλάκι τους. Οι μαθητές εύκολος στόχος.
Πρόσφατη εκτίμηση από εταιρεία ερευνών στην Ελλάδα αποκάλυψε πως οι Έλληνες γονείς ξοδεύουν περί τα 2,9 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως για τα παιδιά τους έως και το λύκειο. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσού (1,6 δις ευρώ) ξοδεύονται για την παραπαιδεία, για τα ιδιαίτερα δηλαδή συμπληρωματικά μαθήματα των παιδιών ώστε να ανταποκριθούν στις σχολικές απαιτήσεις. Ποιες απαιτήσεις αυτές που καταστρατηγούν τα κόμματα βάζοντας τα 15 σε πολιτικές φιλοσοφίες.
Από την μια κανονικά στα φροντιστήρια από την άλλη πολιτική κατάληψη ή στην καλύτερη 20ημερη εγκατάληψη των πάντων. Πρέπει τα σχολεία και γενικά η εκπαίδευση να μείνουν έξω από τα πολιτικά παιχνίδια. Να γίνουν χώροι προετοιμασίας των νέων για την επόμενη δυσκολία τους. Να βρουν επάγγελμα να ζήσουν. Να έχουν την δύναμη ότι αναλάβουν να το κάνουν σωστά μάλιστα. Όταν τα παιδιά νοιώθουν το σχολείο ένα τίποτε δεινοπαθούν να αποφοιτήσουν και από τα ΑΕΙ και πολλοί εύκολα τα εγκαταλείπουν. Μη σας φαίνεται παράξενο έχετε τέτοιες περιπτώσεις γνωρίσει οι περισσότεροι. Στα ΑΕΙ δε η πολιτικοποίηση των λίγων πολλές φορές εκτροχιάζει την λειτουργία των ιδρυμάτων. Τέλος στην χαζομάρα αυτή παιδιά δώστε τον αγώνα της εκπαίδευσης και μόνο αυτό. Τα άλλα θα έρθουν μετά.
ΛΥΤΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
