Γράφει : Η Χριστίνα Μπίζα
Παραληρεί ο κόσμος από τις ακραίες καταστάσεις που βιώνει καθημερινά με τα βαλάντια να μην φτάνουν να καλύψουν τα προς το ζην και το χειμώνα να δείχνει απειλητικά τα δόντια του…. Και στην Άρτα οι καταστάσεις κάνουν ιδιαίτερα τους επαγγελματίες αλλά και τους απλούς πολίτες να μην βλέπουν ουσιαστικό φώς στον ορίζοντα και αναπολούν παλιότερες στιγμές δημιουργικότητας και προόδου…
Ελπίδες ανάκαμψης στηριγμένες σε επιδόματα, απιθωμένες κάπου εκεί δίπλα στο «Ξενία» που περιμένει ακόμη τη λύση όπως και σειρά καίριων θεμάτων και το όραμα για την Άρτα που έχασε το δρόμο του εκεί που οι υποσχέσεις του χθες ήρθαν για να προσγειωθούν ανώμαλα στο σήμερα…
Σκόνταψαν όλα θαρρείς και αναρωτιόμαστε αν οι εξυπνάδα των αιρετών είναι αρκετή για να μας βγάλει από το τέλμα ή μήπως ήταν και αυτή ένα κατασκεύασμα που τροφοδοτούσαν οι αυλοκόλακες και για ίδιο συμφέρον…
Είναι η εξυπνάδα αρκετή ως αρετή ή μήπως μεταλλάσετε όταν ο άνθρωπος επιτυγχάνει τον υποτιθέμενο στόχο του και γιγαντώνονται άλλες πτυχές του χαρακτήρα όπως ο ναρκισσισμός, η αλαζονεία της εξουσίας και οδεύουμε με μία χαλαρότητα επιπολαιότητας σε αχαρτογράφητα νερά;
Αναρωτιέται κανείς αν σε στιγμές περισυλλογής όλοι αυτοί που έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους, αν παρατηρούν τα πεπραγμένα τους και για το πόσο ορθά έπραξαν ή πράττουν για την ικανοποίηση αιτημάτων εργαζομένων και μη…
Σκέφτονται ποτέ αν προσπέρασαν την ικανότητα ανθρώπων ακόμη και από φόβο μήπως η ανάδειξη τους αποκαλύψει την δική τους ανεπάρκεια;
Βρίσκουν σε όλες αυτές τις εκφάνσεις της καθημερινότητας ότι δικαίωσαν όλους αυτούς που εναπόθεσαν πάνω τους προσδοκίες ή μήπως ματαίωσαν αδικαιολόγητα ελπίδες και στόχους;
Σε στιγμές ειλικρινούς ενδοσκόπησης αναγνωρίζουν έστω και ψήγματα από την εξυπνάδα που είχαν αρχικά χαράζοντας τα οράματά τους ή όλα αυτά ήταν μία απλή αυταπάτης υπενδεδυμένη με την επικάλυψη της νεότητας και της γοητείας για να προσελκύσουν ψηφοφόρους;
Απλά κοιτάζοντας τα μάτια των δικών τους παιδιών μετά από χρόνια θα μπορέσουν να τους πουν ότι όλα όσα είχαν την δυνατότητα να ζήσουν και να δημιουργήσουν ήταν διάφανα και ταυτόσημα με αυτά που στόχευσαν;
Ποιο από τα επιτεύγματά τους θα έχει την δική τους σφραγίδα για τον τόπο;
Υπήρξε καθαρότητα, απλότητα, ταπεινότητα και δικαιοσύνη ή οι συνθήκες ήταν αυτές που τους παρέκλιναν και κατεύθυναν συνεπώς την πορεία τους εμφανίζοντας απρόβλεπτα σενάρια που ενδεχομένως να αδίκησαν με τις πρακτικές τους ικανούς εργαζόμενους και απελπισμένους ανθρώπους;
Θα το τολμήσουν να είναι ειλικρινείς, χωρίς να επιχειρήσουν να στρογγυλέψουν τις άκρες κάνοντας το μόνο ένα όμορφο παραμύθι ζωής;
Αν ο κάθε αιρετός δεν επενδύσει στους ανθρώπους του, όλους τους άξιους ανθρώπους του Δήμου του, τότε πού; Εκτός και εάν όλα γίνονται για να έχει κανείς γύρω του επιλεκτικά αυτούς που τον κολακεύουν και που τον κάνουν να αυτοθαυμάζεται για την εξυπνάδα του και αποφεύγουν να του επισημάνουν λάθη σε αποφάσεις.
Περιορίζεται έτσι η ουσιαστική εξεύρεση διεξόδων ενώ ταυτόχρονα ελαστικοποιεί όλο αυτό το περιβάλλον τα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας κατά το δοκούν εν ονόματι της εξουσίας…
Γίνεται τότε το φαινομενικό πλεονέκτημα μία παγίδα που δεν αφήνει περιθώρια διορατικότητας και σωστής επιλογής κατευθύνσεων και ανθρώπων, όσο και εάν πρόσωπα αποφασίσουν να συμπορευθούν και να στηρίξουν επιχειρώντας κοντά τους να αναζητήσουν την δική τους ελπίδα …
Με τα χρόνια παρατηρώντας κανείς και στα τοπικά πράγματα διαπιστώνει ότι η ωραιότητα και η νεότητα δεν είναι απαραίτητα χρήσιμο εφόδιο για την επιτυχία των αιρετών, αφού όλα αυτά είναι εφήμερα…
Το αποτύπωμα της ικανότητα παρέμεινε από ανθρώπους που δεν διέθεταν ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ως προς τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά…
Είχαν όμως μέσα τους φλόγα άσβεστη για προσφορά και με το προσωπικό τους παράδειγμα εργατικότητας άφησαν πίσω τους πλούσιο έργο…
Δεν ξέρω σήμερα τί δεν πρωτοπηγαίνει καλά… Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε… Το στραβά αρμενίζουμε μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο αφού και στα ευρωπαϊκά θέματα παρατηρούμε έλλειψη αλληλεγγύης για καίρια ζητήματα…
Όσο για τα τοπικά ο «γιαλός» μπορεί να είναι και στραβός γιατί έδρες Δήμων εμφανίζονται με σπασμένες πλάκες επικίνδυνες για τους καθημερινά διερχόμενους δημότες όπως και στη Άρτα στην οδό Σκουφά, έδρα του Δήμου Αρταίων…
Στη συγκεκριμένη οδό που οι παλιότεροι θα θυμούνται οργασμό έργων για την αποχέτευση και σήμερα δεν παρατηρούμε ούτε την επιφανειακή πραγματικότητα ώστε να διακρίνουμε τα κενά έτσι που να μην καταβάλετε προσπάθεια ούτε για την ομορφιά και την ασφάλεια δίπλα μας…
Ένα άλλο θλιβερό παράδειγμα είναι στην έδρα του Δήμου Νικολάου Σκουφά στο Πέτα ιδιαίτερα στην περιοχή «Πυργούλια» όπου εκεί οι Δημότες ζουν σε πραγνατικά τριτοκοσμικές καταστάσεις με οδοποιία στο πόδι.. Χωρίς όραμα, με ανύπαρκτες παραδοσιακές πινελιές για την ανάδειξης ενός πανέμορφου σημείου του Δήμου με εκπληκτική θέα…
Είναι αδιανόητο εν έτι 2022 να υπάρχουν χωματόδρομοι και δύσβατα μονοπάτια επειδή όλα τα χρόνια δεν υπήρξε ούτε η στοιχειώδης ευαισθησία και προγραμματισμός ώστε να αποτυπωθεί με γούστο (καλντερίμια, πλακοστρώσεις, χώροι ξεκούρασης κλ.π.) το χρώμα που συνολικά η έδρα του συγκεκριμένου Δήμου έχει ανάγκη…
Συνεπώς καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η εξυπνάδα όταν υπάρχει δεν θα πρέπει να λειτουργεί αποτρεπτικά για τη υλοποίηση οραμάτων αλλά να τροφοδοτεί την δημιουργικότητα και την αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του συνολικά. Μόνο με αγάπη, κατανόηση και στήριξη των ικανών ανθρώπων έρχεται η πραγματική πρόοδος…
Τότε μόνο κοιτάζοντας στα μάτια τις επόμενες γενιές θα μπορέσουμε να τους πούμε με ειλικρίνεια ότι προσπαθήσαμε για το καλύτερο.. Τουλάχιστον αν δεν το επιτύχαμε εξ ολοκλήρου δεν αναρριχηθήκαμε πατώντας στους ώμους των ικανών, αδικώντας τους για να έχουμε τις πλουμιστές πολυθρόνες τις εξουσίας μόνο για το δικό μας όφελος…
Όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία και την μεγαλύτερη έχουν αυτοί που πράττουν με καθαρή την συνείδησή τους κάτι που σήμερα τείνει να εκλείψει…
Καθημερινά στην ειδησεογραφία διαπιστώνουμε μία διολίσθηση αξιών, μία ανηθικότητα και εκμετάλλευση αδύναμων προκειμένου οι «ισχυροί» να αποδείξουν περίτρανα ότι η εξουσία αν δεν υπάρχει υπόβαθρο σωστό ακολουθείται από ακραίες συμπεριφορές..
Ίσως ήρθε η στιγμή μεγάλες τομές να δικαιώσουν τους αδικημένους και επιτέλους να επαναπροσδιοριστούν οι κατευθύνσεις γιατί αυτό είναι η πραγματική εξυπνάδα έξω από την παγίδα της εξουσίας….
Το «ταξίδι» αυτό κάποτε τελειώνει και ο απολογισμός μπορεί να είναι πολύ πικρός αν δεν προλάβουμε τους χρόνους, τους ανθρώπους, την τάξη και την αταξία, με κατεύθυνση προς την πραγματική πρόοδο και την ανάπτυξη…
