ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεισ για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, το ΚΥΝΗΓΙ, την ΦΥΣΗ: γράφει ο Κώστας Λύτρας
Το κυνήγι είναι μία δραστηριότητα της υπαίθρου, που επηρεάζεται τόσο από μεταβολές του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και από κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές μεταβολές, θεωρώ ότι οποιαδήποτε πρόβλεψη για τη μελλοντική του μορφή είναι ιδιαίτερα παρακινδυνευμένη.
Ωστόσο, θα κάνουμε μια προσπάθεια ανάλυσης-πρόβλεψης, αφού πρώτα επιχειρήσουμε να απομονώσουμε ορισμένες «σταθερές» τάσεις που επηρεάζουν σοβαρά τα κυνηγετικά δρώμενα.
Η πρώτη και ισχυρότερη τάση είναι η συνεχώς αυξανόμενη υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και η εξάντληση των φυσικών πόρων εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας. Την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος προσπαθούν να την περιορίσουν διάφοροι κανονισμοί (ντιρεκτίβες), οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν «χτυπάνε» τους πραγματικούς κινδύνους που απειλούν το περιβάλλον, αλλά εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε λεπτομέρειες, εξαγριώνοντας του πολίτες. Τα αποδημητικά πουλιά, είναι γεγονός ότι δεν γνωρίζουν σύνορα, επομένως άσχετα με τα μέτρα (καλά ή κακά) που λαμβάνονται, οι χώροι διαχείμασης στην Αφρική ή οι χώροι αναπαραγωγής στην περιφέρεια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν προστατεύονται, επομένως η οποιαδήποτε προσπάθεια αυτόματα καθίσταται ελλιπής.
Ας δούμε τα δικά μας, δυστυχώς, είμαστε αναγκασμένοι να λάβουμε ως δεδομένο το ότι η καθ’ ύλη αρμόδια υπηρεσία που χειρίζεται τη θήρα, με τη νοοτροπία που κυριαρχεί αλλά και με τα μέσα που της χορηγεί η πολιτεία εδώ και πολλά χρόνια ( και όπως φαίνεται και στο μέλλον ), αντιμετωπίζει την κυνηγετική δραστηριότητα ως πάρεργο που αρχίζει και τελειώνει με την έκδοση μιας ρυθμιστικής απόφασης και τη θεώρηση των αδειών θήρας. Αν το κράτος δεν έχει και δεν εφαρμόζει θηραματική πολιτική, τότε, το μέλλον του ελληνικού κυνηγίου το μόνο σίγουρο είναι ότι προμηνύεται δύσκολο. Στην παραπάνω δυσκολία ήρθε να προστεθεί πρόσφατα και μία περιρρέουσα αντικυνηγετική διάθεση, εξαιτίας της πράσινης ανάπτυξης, που εκεί μέσα φαίνεται να μην υπάρχει και πολύς χώρος για την κυνηγετική δραστηριότητα. ( Ο Περιφερειάρχης Ηπείρου, στην κοπή πίτας του κυνηγετικού συλλόγου Ιωαννίνων, είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Τον ευχαριστούμε)
Από την άλλη πλευρά, οι κυνηγετικές οργανώσεις, με τα περιορισμένα μέσα και πόρους που διαθέτουν, προσπαθούν να καλύψουν τα μεγάλα κενά της πολιτείας σε καίριους τομείς της κυνηγετικής δραστηριότητας, όπως είναι η θηροφυλακή, οι μελέτες για τα είδη και τους πληθυσμούς, και το κακό είναι ότι όλες τους αυτές οι ενέργειες υπονομεύονται και αντιμετωπίζονται με καχυποψία, άρα η υλοποίησή τους καθίσταται ακόμα πιο δύσκολη.
Κάθε χρόνο η δύναμη των Ελλήνων κυνηγών μειώνεται, επειδή κάποιοι συνάδελφοι περιορίζουν ή σταματούν το κυνήγι. Η ερμηνεία αυτής της συμπεριφοράς είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση επειδή ακριβώς εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες, οι κυριότεροι είναι.
* Η αλλαγή του τρόπου ζωής των κατοίκων. * Η έντονη και δημόσια αντικυνηγετική εκστρατεία, που αναπτύσσουν Μ.Κ.Ο. * Το δημογραφικό εν γένει πρόβλημα της χώρας, που σημαίνει ότι δεν εισέρχονται νέοι κυνηγοί συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. * Η μετακίνηση προς τα μεγάλα αστικά κέντρα.* Η αύξηση κόστους ζωής και των εξόδων άσκησης των υπαίθριων δραστηριοτήτων.
Οι πιέσεις που υφίσταται η κυνηγετική δραστηριότητα συνεχώς αυξάνονται, αν η δύναμη των κυνηγών είναι μικρή τότε και η ικανότητα αντίδρασής τους θα είναι περιορισμένη. Η ισχύς εν τη ενώσει δίνει μοναδική προοπτική στην κατακύρωση της κυνηγετικής δραστηριότητας.
Προσπαθώντας να συμπτύξω τις προβλέψεις μου, θεωρώ ότι η κυνηγετική δραστηριότητα στο άμεσο μέλλον στην Ελλάδα ναι μεν θα αντιμετωπίσει δυσκολίες, όμως δεν πρόκειται να αλλάξει δραστικά ευτυχώς ούτε προς το χειρότερο και δυστυχώς ούτε προς το καλύτερο.
