ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, την ΦΥΣΗ, το ΚΥΝΗΓΙ: Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Αυτοί κι αν είναι κυνηγοί. Δίχως καραμπίνες και δίκαννα, δίχως άδειες και ασυρμάτους, δίχως πορτοκαλί γιλέκα και θερμός με καφέ, δίχως άρβυλα και ρούχα παραλλαγής. Ναι, οι κυνηγοί ψήφων, οι υποψήφιοι πολιτευτές της μάζας, οι γνώστες σε βάθος του ανθρώπινου μυαλού. Χωρίς αυτούς το χάος!
Δεν ξέρω αν αντιληφθήκατε ότι πλησιάζουν εκλογές, και μάλιστα ντούμπλεξ. Πολλές πίτες βρε παιδί μου, πρέπει να ελέγξουν και το ζάχαρο. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν.
Για την «τελική» νίκη, αγωνίζεται ολόκληρος μηχανισμός κάθε κόμματος. Τον πρώτο λόγο λοιπόν τον έχουν οι εκλεγμένοι βουλευτές. Και οι πολιτευτές μας, όμως, αυτοί δηλαδή που δεν κατάφεραν να εκλεγούν γιατί ο λαός δεν εκτίμησε τα προσόντα τους και δεν κατάλαβε τα οράματά τους. Συνεχίζουν ωστόσο από το μετερίζι του αγώνα για μια θέση (μελλοντική) σε αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν ναό της Δημοκρατίας, εννοώντας τη Βουλή, που πολλοί μίσησαν και ελάχιστοι αρνήθηκαν μία θέση στα έδρανά της.
Σε κάθε δήμο και κάθε χωριό της περιοχής του ο πολιτικός ανήρ έχει τους κομματάρχες του. Αυτοί με τη σειρά τους γνωρίζουν τα «τρωτά» σημεία των ψηφοφόρων των δημοτικών διαμερισμάτων. Και ξεκινά η επιχείρηση με το «τάξιμο», που στην Ελλάδα είναι κανόνας του εκλογικού παιχνιδιού. Και μετά τους κομματάρχες υπάρχουν οι κομματικοί φίλοι, αυτοί δηλαδή που θα ρίξουν στην κάλπη τη βούληση όχι τη δική τους αλλά του κόμματος ή όπως λέγεται «ακολουθούν την κομματική γραμμή». Υπάρχουν βέβαια και οι απλοί φίλοι, εκείνοι δηλαδή που τους έχει χτυπήσει στην πλάτη κάποια στιγμή ο βουλευτής.
Ο βουλευτής-κυνηγός, λοιπόν, στήνει καρτέρι στον ψηφοφόρο (θήραμα) με τρόπο επαγγελματικό, σαν τα δόκανα που έβαζαν παλιότερα οι αγρότες για να πιάσουν στα πράσα την κλέφτρα αλεπού που πήγαινε στις κότες. Στην εποχή μας τα δόκανα που μπαίνουν στο δάσος από κάποιους υποτίθεται κυνηγούς παραβιάζουν το νόμο και διώκονται ποινικά. Για τους βουλευτές όμως και τους πολιτικούς δεν υπάρχουν νόμοι και δικαστήρια, παρά μόνο «επιτροπές της βουλής» που αξιολογούν κατά το δοκούν.
Στις εκλογικές αναμετρήσεις ακούγεται πάντοτε και το εκπληκτικό «ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει». Κάθε φορά στο άκουσμα του μότο αυτού καυτά δάκρυα κυλάνε στα μάγουλα και θρυμματίζουν την ευαίσθητη ψυχούλα μου από τη μεγαλοσύνη των υποψηφίων εθνικών αντιπροσώπων μας. Ναι, εμείς ψηφίζουμε και οι εκλεκτοί μας γίνονται αντιπρόσωποι στα προβλήματά μας, σκληροί πολλές φορές και όπου χρειαστεί για τα δίκαια αιτήματά μας.
Και μπορώ να πω, μετά πάσης ειλικρίνειας ότι το παιχνίδι αυτό μου αρέσει, ακριβώς επειδή δεν περιμένω τίποτα από ανθρώπους που λένε ψέματα, που τάζουν με πάσα ευκολία τα πάντα, που έχουν χάσει το μέτρο της λειτουργίας της αληθινής Δημοκρατίας, που νοιάζονται μόνο για τον εαυτούλη τους και για να διαιωνίσουν το όνομά τους στην πολιτική σκηνή με εγγόνια και δισέγγονα.
Άλλο και τούτο «οικολόγοι πράσινοι», εάν δεν είσαι δεν αγαπάς την φύση. Δυστυχώς όμως δεν είμαι «οικολόγος πράσινος». Κυνηγός είμαι. Ούτε πράσινος ούτε κόκκινος ούτε μπλε. Απλώς κυνηγός. Και απλώς βαρέθηκα το ίδιο παιχνίδι με τους ίδιους παίκτες, ακόμα και στην Ευρωβουλή. Και από την Ευρωβουλή αρχίζουν όλες οι ασχήμιες και ευαγγελίζονται οι ευρωβουλευτοπατέρες μας τη ρεζερβοποίηση του κυνηγίου στην Ελλάδα και παντού.
Διότι εκεί στις Βρυξέλλες υπάρχει ισχυρό λόμπι οικολόγων όλων των αποχρώσεων της ίριδας. Που διαβάλουν τον κυνηγό, τον κατεξοχήν οικολόγο και βαθύ γνώστη της φύσης, προσάπτοντάς του μύρια όσα.
Και αναρωτιέμαι, αλήθεια , πιστεύεται αυτοί που μας παραμυθιάζουν , και τάζουν, θα προστατεύσουν το κυνήγι από την οικολογική μάστιγα που γιγαντώθηκε μέσα από ευρωπαϊκά προγράμματα; Θα προστατεύσουν την αγάπη μας για το δάσος, που κινδυνεύει από τους καταπατητές, το ρυάκι που βρόμισε από απόβλητα βιοτεχνών, θα προστατεύσουν εν τέλει το δικαίωμά μας να κυνηγάμε, όπως οι παππούδες μας και πρόγονοί μας;
Εμείς και οι οικογένειες μας μπορούμε να δώσουμε βήμα στη φωνή μας να εκφραστεί ελεύθερα, να αντιμετωπίσει όχι μόνο εκείνους που με τρόπο «επιστημονικό» επιβουλεύονται το κυνήγι, αλλά να αντιμετωπίσει ισότιμα όλους εκείνους που μας θέλουν στο περιθώριο. Ο Έλληνας κυνηγός είναι ίσως ο μόνος πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος στην κοινωνία μας σήμερα. Η συνεχής παρουσία του εκεί έξω στο βουνό και στις αντάρες των δύσκολων καιρών του καθαρίζει το μυαλό από τα σκουπίδια των πόλεων.
Βαρέθηκα τα «σπουδαία» των επαγγελματιών της πολιτικής μας ζωής, κουράστηκα από την οικογενειοκρατία και τη σοβαροφάνεια. Και θέλω να πηγαίνω στο βουνό ελεύθερα. θΑ ΜΠΟΡΩ ΑΥΡΙΟ ;
