ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, το ΚΥΝΗΓΙ, την ΦΥΣΗ Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΛΥΤΡΑΣ
1999, 2003, 2023, τρίτωσε το κακό,πόσο ακόμα θα χάνονται άδικα τόσοι άνθρωποι;
Παγωμένοι παρακολουθούμε τους Πυροσβέστες να παλεύουν με τα συντρίμμια για να ανασύρουν ό,τι έχει απομείνει από τους ανθρώπους, που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο τρένο του θανάτου…
Τα λόγια είναι περιττά, δεν το χωράει ανθρώπου νους αυτό που έχει συμβεί. Πόνος, θλίψη, οργή, τα αισθήματα έχουν χάσει το νόημά τους. Τι να γράψω, δεν μπορώ το μυαλό μου έχει σταματήσει, η πέννα μου δεν προχωράει στο χαρτί. τα πάντα έχουν σταματήσει μέσα μου. Οι κραυγές των μανάδων μου θυμίζουν τα αγαπημένα μου πρόσωπα που έχουν χαθεί, πατέρας, μάννα, αδέρφια,τους καταλαβαίνω, νιώθω τον αβάσταχτο πόνο τους που ζουν.
Τον πόνο τον αισθανόμαστε, τον ζούμε σαν κάτι το συγκεκριμένο, τον νιώθουμε πάνω στο ίδιο μας το κορμί ή μεσ’ στην ψυχή μας, και η παρουσία του είναι τόσο άμεση που μας κάνει συχνά να κλαίμε ή να κραυγάζουμε ή να δαγκώνουμε τα χείλη μας. Ο πολύ μεγάλος πόνος κάνει πολλούς να εύχονται να πεθάνουν, τους κάνει ν’ αναζητούν το θάνατο ως λυτρωτή. Έτσι αναγκάζονται να σκεφτούν ότι υπάρχει κάτι καλύτερο από τη ζωή, κάτι ανώτερο, κάτι το απόλυτα άγνωστο που ωστόσο, αν και άγνωστο, γίνεται πιο επιθυμητό απ’ όλα τα γνωστά.
Καμιά γνώση δεν μπορεί να εμποδίσει αυτή τη μεταφυσική νοσταλγία.
Τον πόνο και την θλίψη την κρύβεις βαθιά μέσα στην καρδιά Σου και κάπου κάπου θα βγαίνει σαν δάκρυα στα Μάτια Σου.
Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ αδέρφια, καλή αντάμωση.
