Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Θέλω αν μιλήσω για μια γυναίκα, για κάθε γυναίκα και πέφτω διαχρονικά επάνω στο δράμα και το έγκλημα. Προσπαθώ να πιαστώ από μια ελπίδα φως και καταλήγω στα σκοτάδια κάθε φορά που θα ψάξω για την ιδιαίτερη ιστορία γυναικείων προσώπων είτε είναι ηρωίδες τόπων, είτε κουβαλούν θρύλους είτε έχουν γίνει οι ίδιες θρύλοι και φαντάσματα. Προσπαθώ να τις αναζητήσω και πέφτω επάνω στην «ηρωική» ιστορία που έγραψαν οι μεγάλοι τους σύζυγοι, πατεράδες, και γιοί κι αυτές ανύπαρκτες να περιμένουν ένα γιό, έναν Οδυσσέα, αιώνια θύματα των καιρών. Ψάχνω να τις βρω και τις βρίσκω φυλακισμένες, θαμμένες, συχνά ζωντανές νεκρές και πολλές φορές διαμελισμένες, εξαφανισμένες, νεκρές, χωρίς να καταφέρουν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Γυναίκες, θύματα εποχών και επιλογών να βαστούν στους ώμους τους γεφύρια και κάστρα.
Γυναίκες που νομίζουμε πως κυκλοφορούμε ελεύθερες και δυνατές έως ότου ο μαύρος καιρός και κάποιο φονικό χέρι μας ορίσει την τελευταία μας μοίρα για οποιονδήποτε επαρκή ή ανεπαρκή λόγο που θα αποφασίσει ο άνδρας «αφέντης» και ιδιοκτήτης οποιουδήποτε ρόλου και ταυτότητας. Συνεχίζω να τις ψάχνω από την αρχαιότητα έως τον μεσαίωνα, από την αρχή έως το τέλος και θα συνεχίσω να τις ψάχνω, όχι σαν μάνες, συζύγους ή θυγατέρες αλλά σαν γυναίκες που είχαν όνομα και ταυτότητα. Και απορώ που βλέπω τόσο σκοτάδι μέσα στους αιώνες και απορώ ακόμη περισσότερο με την αφέλειά μου να νομίζω πως υπήρξε μια χαραμάδα φως σε νεώτερες και πιο ευτυχείς εποχές που αποδείχτηκαν πιο βάρβαρες και σιωπηλές ακόμη και από τις προηγούμενες που τις αφάνισαν στις μυλόπετρες των πολέμων, των μικρών και απάνθρωπων εποχών, σαν αρραβωνιαστικές, σαν ατελή πιόνια πολιτικών ισορροπιών και εξουσίας που αποτέλεσαν την προίκα κάποιων και τα εγκλήματα των αιώνων.
Συνεχίζω και θα συνεχίζω να τις αναζητώ και βρίσκω επαναλαμβανόμενους νόμους και τιμωρίες, διώξεις και εξευτελισμούς σε κοινωνίες θεοκρατικές και δήθεν δημοκρατικές που θέλουν να μας πείσουν πως η μίζερη αυτή κατάσταση είναι επιλογή μας αλλά και η ευτυχία μας, γιατί μας προστατεύει ένας μεγάλος αδερφός, ένας υπέροχος σύζυγος και σίγουρα τα πλοκάμια της πατριαρχίας δεν ξεκίνησαν σήμερα αλλά δεν θα εξαλειφθούν και σύντομα ή και ποτέ. Όλους μας βολεύει και όλους μας εξυπηρετεί. Αφού η μέριμνά μας τελικά είναι …τι πιάτα θα πλύνουμε και ποιόν θα παντρευτούμε… Ας γίνουμε για μια ακόμη φορά τα μηδενικά της ποσόστωσης και ας αφεθούμε στις αυταπάτες μας για μια δίκαιη και ισότιμη κοινωνία- ποια κοινωνία;;;
