Γράφει ο Βασίλης Ιωάννου
Πριν 3 ακριβώς χρόνια, είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο:
“Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας”, στο οποίο τόνιζα μεταξύ άλλων ότι η δημοσιογραφία χάνει με γοργούς ρυθμούς το κύρος και την αξιοπιστία της, με ευθύνη και των ίδιων των δημοσιογράφων.
Το συγκεκριμένο κείμενο επανήλθε στην επικαιρότητα, μετά την ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα ανακοίνωση αυτοκριτικής της ΕΣΗΕΑ, με την οποία αναγνωρίζει πως “οι δημοσιογράφοι εδώ και χρόνια έχουν απομακρυνθεί από την κύρια αποστολή τους που είναι ο έλεγχος της εξουσίας και η ενδελεχής έρευνα”, ενώ σε άλλο σημείο αποδέχεται πως “στην ιεράρχηση των ειδήσεων κυριαρχούν κριτήρια άσχετα με την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος και καθορίζονται με όρους τηλεθέασης και επισκεψιμότητας”.
Στην ίδια αυτή ανακοίνωση αναγνωρίζεται επίσης ότι “τα ελληνικά ΜΜΕ δεν άκουσαν και δεν προέβαλαν όσο θα έπρεπε τις προειδοποιήσεις των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους και πως τα αιτήματά τους δεν είχαν την κάλυψη που αναλογούσε στην σοβαρότητα του ζητήματος ..”
Με αφορμή λοιπόν μια μεγάλη Εθνική Τραγωδία, αναγνωρίζεται με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι “στις μέρες μας δεν ασκείται αποτελεσματική δημοσιογραφία ” κι γι’ αυτό ευθύνονται όσοι δεν μπορούν ή δε θέλουν ανταποκριθούν στις αυξημένες υποχρεώσεις και ευαισθησίες του συγκεκριμένου λειτουργήματος.
Αναγνωρίζεται ότι δεν είναι εύκολη η δημοσιογραφία για όσους αδυνατούν να υπηρετήσουν τον βασικό τους ρόλο, που είναι η κριτική και ο αυστηρός έλεγχος της εξουσίας σε κάθε της επίπεδο και αντί αυτού μετατρέπονται, ηθελημένα ή μη, σε φερέφωνα των “ισχυρών αφεντικών” και της εκάστοτε εξουσίας, κεντρικής ή τοπικής.
Είναι πολύ δύσκολη η δημοσιογραφία για όλους αυτούς, που αντί να λειτουργούν ως προμηθείς, αναδεικνύοντας μέσα από την κοπιώδη έρευνα τα “κακώς κείμενα”, χύνουν εκ των υστέρων “κροκοδείλια δάκρυα”, ενώ παράλληλα επιχειρούν να διαμορφώσουν και να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη.
Η συγκεκριμένη ανακοίνωση αναφέρεται βεβαίως και στους γνωστούς “τηλεδημοσιογράφους” και “τηλεδικαστές” που όσο θα απλώνεται και βαθαίνει το πένθος για τα θύματα του τραγικού δυστυχήματος, συνεχίζουν να κουνούν το δάχτυλο σε όποιον είναι απέναντι στα συμφέροντα που εκπροσωπούν και στήνουν παραστάσεις, είτε για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, είτε για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα.
Αναφέρεται τέλος και σ’ αυτούς που έχουν ξεχάσει την ερευνητική δημοσιογραφία και τα ρεπορτάζ και αρκούνται στο να αναπαράγουν «αμάσητα» τα κυβερνητικά ή κομματικά non parers και τα δελτία τύπου των Υπουργών, των Δημάρχων, των Περιφερειαρχών, απαξιώνοντας ακόμη περισσότερο το λειτούργημα τους.
Με όσα προανέφερα δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν υπεύθυνοι, σοβαροί και αξιοπρεπείς δημοσιογράφοι, οι οποίοι σέβονται και τιμούν το ρόλο τους και μάχονται πρωτίστως για την αξιόπιστη και αντικειμενική ενημέρωση.
Υπάρχουν αρκετοί μάχιμοι δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, αρθρογράφοι, πολιτικοί σχολιαστές, που αρνούνται να ενδώσουν στις πιέσεις και στα κάθε λογής “δωράκια- ανταλλάγματα” και προσπαθούν κάτω από αντίξοες συνθήκες να επιτελέσουν το καθήκον τους.
Και πολλές φορές αυτή τους την επιλογή την πληρώνουν ακριβά..
Τους ξέρουμε, τους αναγνωρίζουμε, τους ξεχωρίζουμε..
Kαι σε κεντρικό και σε τοπικό επίπεδο…
Όμως στη συγκεκριμένη συγκυρία δυστυχώς δεν αρκούν για να αλλάξουν την γενικότερη εικόνα που έχουν οι πολίτες για τη δημοσιογραφία.
Είναι όλοι αυτοί που δεν ξεχνούν τη γνωστή ρήση του Τζωρτζ Όργουελ:
“Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν. ‘Όλα τα άλλα είναι απλά δημόσιες σχέσεις” …
