Το σχόλιο της εβδομάδας από τον Βασίλη Ιωάννου
Πέρασαν ήδη δύο βδομάδες από τη μεγάλη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ και όμως ακόμη συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία, προκαλώντας παράλληλα σοβαρές αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό.
Το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα, κατέδειξε με έναν καταλυτικά τραγικό τρόπο, πως στην πολιτική υπάρχουν πάντα αστάθμητοι παράγοντες, που μπορεί να ανατρέψουν ακόμη και τους καλύτερα οργανωμένους σχεδιασμούς.
Όταν πριν πολλά χρόνια ένας Πρωθυπουργός της Βρετανίας ρωτήθηκε, τι είναι αυτό που μπορεί ενδεχομένως να αποσταθεροποιήσει μια κυβέρνηση,
η απάντηση που έδωσε έχει μείνει στην ιστορία:
«Τα γεγονότα, αγαπητέ μου, τα γεγονότα».
Στη χώρα μας αυτό το «γεγονός» έμελλε να είναι τραγικό και να συμβεί σε ένα πολιτικά κρίσιμο χρονικό σημείο, μόλις μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές.
Γι’ αυτό τροποποιείται ο κυβερνητικός σχεδιασμός και πλέον οι εκλογές μετατίθενται για μετά το Πάσχα, με ανοιχτές όλες τις ημερομηνίες.
Η Κυβέρνηση χωρίς καμιά αμφιβολία βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο αδυνατώντας να δώσει πειστικές απαντήσεις πρωτίστως στις οικογένειες των θυμάτων αλλά και στο σύνολο της κοινωνίας.
Το πολύνεκρο αυτό δυστύχημα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με άλλες «κρίσεις» των τελευταίων χρόνων όπως οι μεγάλες πυρκαγιές του Αυγούστου 2021, η περσινή μεγάλη χιονόπτωση στην Αθήνα ή ακόμη και η κρίση της πανδημίας, τις οποίες η Κυβέρνηση κατάφερε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να διαχειριστεί χωρίς μεγάλο πολιτικό κόστος.
Το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός έχει τελείως άλλα χαρακτηριστικά καθώς πλήττει τον πυρήνα της πολιτικής και των υποσχέσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη, «για αποτελεσματικότητα του επιτελικού κράτους και βαθιές μεταρρυθμίσεις».
Βέβαια μια μερίδα προβεβλημένων δημοσιογράφων επιχειρεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά το δυστύχημα για λογαριασμό της κυβέρνησης και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη.
Όμως έχω την αίσθηση ότι αυτή η προσπάθεια φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα εξοργίζοντας περισσότερο τους πολίτες.
Η επίκληση των διαχρονικών ευθυνών του πολιτικού συστήματος και των κακοδαιμονιών του ελληνικού κράτους είναι μέθοδος ελαχιστοποίησης των κυβερνητικών ευθυνών και στοχεύει στον μη καταλογισμό τους.
Πώς να δικαιολογήσουν ότι τέσσερα χρόνια δεν ήταν αρκετά για το επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη να διασφαλίσει την ασφαλή μετακίνηση των πολιτών στο σιδηροδρομικό δίκτυο.
Μπορεί βεβαίως ο Πρωθυπουργός να ζήτησε συγνώμη όπως έκανε πρόσφατα και στην περίπτωση των υποκλοπών..
Όμως όσο αυτή δε συνοδεύεται από συγκεκριμένες πράξεις που να διορθώνουν τους λόγους για τους οποίους ειπώθηκε δε μπορεί να εκληφθεί ως ειλικρινής.
Όπως και η πολιτική ευθύνη την οποία ανέλαβε δε συνάδει με την επιχείρηση συμψηφισμού και της διάχυσης των ευθυνών.
Το “φταίμε για την τραγωδία, ισοδυναμεί με το “δεν φταίει κανένας”…
Το ίδιο η παραίτηση και “τα δάκρυα” του αρμόδιου Υπουργού Υποδομών μοιάζουν υποκριτικά, όσο επιμένει να είναι και πάλι υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές.
Υποκρύπτει επικοινωνιακούς χειρισμούς, μέχρι να εκτονωθεί τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.
Κανείς δε λησμονεί άλλωστε ότι ο κ. Καραμανλής λίγες μέρες πριν στη Βουλή έψεγε τους Βουλευτές της αντιπολίτευσης που έθεταν το θέμα ασφάλειας των σιδηροδρόμων κατηγορώντας τους ότι αυτό που κάνουν είναι υπονομευτικό.
Σε ολόκληρη τη χώρα οι πολίτες συνεχίζουν να βγαίνουν μαζικά και αυθόρμητα στους δρόμους και να διαδηλώνουν για το “έγκλημα”.
Το βασικό τους αίτημά είναι “να χυθεί άπλετο φως και να αποδοθεί δικαιοσύνη”.
Βροντοφωνάζουν ένα μεγάλο “ΓΙΑΤΙ” και απαιτούν λύσεις που θα κάνουν το “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ” να μην μείνει “γράμμα κενό”…
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας που μέχρι και σήμερα δείχνει μουδιασμένο και ανήμπορο να σηκώσει το βάρος αυτού του πολύνεκρου δυστυχήματος οφείλει να σταθεί στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις.
Ούτε οι μεν να καταφεύγουν σε επικοινωνιακή διαχείριση, κάνοντας τους πολιτικούς υπολογισμούς τους με βάση τις δημοσκοπήσεις,
Ούτε οι δε να επιχειρούν να πάρουν ρεβάνς, για το πώς αντιμετωπίστηκαν από την τότε αντιπολίτευση πολύνεκρα συμβάντα.
Πολύ δε περισσότερο κανείς δε δικαιούται να προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά και κομματικά τη δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση των πολιτών και ιδιαίτερα της νεολαίας.
Αυτό που οφείλουν όλα τα κόμματα είναι να αναλάβουν εμπράκτως τις ευθύνες που τους αναλογούν, καθώς όπως σωστά ειπώθηκε γι αυτή την τραγωδία “δε φταίει ούτε η κακιά η ώρα, ούτε η κακιά η χώρα. Φταίνε όσοι κυβερνούν αυτή τη χώρα…”
