Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Τι να ΄ναι η ποίηση και το ποίημα, ο ποιητής και ο βίος του που συχνά αυτό το σκοτεινό ποτάμι της πάλης της ζωής και του θανάτου τον κάνει να ακροβατεί μεταξύ ουρανού και γης; Ποιο είναι το τίμημα της μεγάλης αυτής τέχνης; Πώς είναι η ζωή ενός μεγάλου ποιητή που συνήθως είναι ταλαιπωρημένος και εκδιωγμένος εν ζωή και αφού πεθάνει, τότε πια γίνεται δάφνη στα στεφάνια των «δικαιούχων» και των επισήμων προς κατάθεση;
Η ποίηση μπορεί να είναι μια κλειστή πόρτα προσβάσιμη σε λίγους. Μπορεί ο ποιητής να γράφει και να πεθαίνει για τους στίχους του, αλλά έτσι είναι η ποίηση και η τέχνη συνάμα. Φέτος η μέρα της ποίησης μας βρήκε αλλιώς, μας βρήκε πιο κοντά στον προβληματισμό και τη σκέψη. Πιο κοντά στην άνοιξη της Ηπείρου αλλά και σε σκοτεινά μονοπάτια μιας καθημερινότητας που μας απογοητεύει και μας πληγώνει βαθιά.. Ευκαιρία λοιπόν να την ακούσουμε, να την διαβάσουμε και με το άλλο της επίπεδο, το πιο βαθύ και σκοτεινό με τα μάτια της ψυχής μας. Φέτος η μέρα της ποίησης ας είναι αφιερωμένη με θλίψη και πόνο στα θύματα των Τεμπών, σε νέους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους σ΄ενα πολύνεκρο και τραγικό ατύχημα.
Ποίηση το καταφύγιο των πληγωμένων και ισοπεδομένων. Ποίηση- η φωνή του Καρυωτάκη που ήξερε και μερίμνησε για το τέλος του σ΄έναν κόσμο που δεν τον άντεχε, που τον έδιωχνε και τον πετούσε έξω-
Yστεροφημία
Tο θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση
και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών.
Aν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει,
κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών.
Tο θάνατό μας καρτερεί το λαμπρό φως του ηλίου.
Tέτοια θα δούμε ακόμη μια δύση θριαμβική,
κι ύστερα φεύγουμεν από τα βράδια του Aπριλίου,
στα σκοτεινά πηγαίνοντας βασίλεια πέρα κει.
Mόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι,
δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουνε, καθώς
τα περιστέρια που σκορπούν οι ναυαγοί στην τύχη,
κι όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πια καιρός.
Σάρλ Μπωντλαίρ, ο ποιητής που εισήγαγε τον συμβολισμό και έγραψε μια υπέροχη αλλά και καταραμένη ανθοδέσμη από “Τα άνθη του κακού” και τη “ Μελαγχολία του Παρισιού”.
Η ΑΡΡΩΣΤΗ ΜΟΥΣΑ
Τι έχεις, Μούσα μου φτωχή, σήμερα δε μου λες; Φάσματα νύχτια τ’ αμαυρά τα μάτια σου κοιτάνε, και βλέπω από την όψη σου μια-μια ν’ αντιπερνάνε τρέλα και φρίκη, σκοτεινές, κρύες και σιωπηλές. Τάχα το ρόδινο στοιχειό κ’ οι πρασινοξωθιές, το φόβο και τον έρωτα στα στήθια σου σκορπάνε; Τάχα ο βραχνάς με τη σκληρή, βαρειά γροθιά του νά ’ναι που σ’ έπνιξε σε μυστικές βαθιά βαλτονεριές; Θε νά ’θελα, ξεχύνοντας υγείας ευωδιά, αιώνια σκέψεις δυνατές τα στήθια σου να κλείνουν, και το αίμα σου, χριστιανικό, νά ’τρεχε ρυθμικά, σαν ήχος πλούσιος συλλαβών αρχαίων που τις λαμπρύνουν βασιλικά με τη σειρά, του τραγουδιού ο αφέντης ο Φοίβος, κι ο μεγάλος Παν, των τρύγων ο λεβέντης.
Η ποίηση, μια μεγάλη πληγή αλλά και παρηγοριά- Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
