Γράφει η ΣΟΦΙΑ ΤΡΑΜΠΑ*
Η παράμετρος που φαίνεται ότι καμία δημοσκόπηση δεν υπολογίζει έχει να κάνει με το γεγονός ότι η μεγάλη κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, με την αφορμή του πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη, είναι στην πραγματικότητα μια κοινωνική εκτόνωση που βασίζεται σε μια κοινωνία ταλαιπωρημένη, κουρασμένη και πάνω απ’όλα αγανακτισμένη από την κατάσταση που διαμορφώθηκε από την εποχή του κορωνοϊού και μετά…
Η κοινωνία και ιδιαίτερα οι νέοι μας, το φερόμενο ως πιο δυναμικό της κομμάτι αισθάνονται έντονη την πίεση μιας δυσμενούς οικονομικής πραγματικότητας, στην οποία δεν έχουν δυνατότητες να αντιδράσουν και κυρίως να αποδράσουν.
Δεν χρειάζονται οι πορείες και οι διαμαρτυρίες για να το διαπιστώσει κανείς. Μπορεί άμεσα να το αναγνωρίσει κάποιος όταν αντιλαμβάνεται ότι η μεγάλη πλειοψηφία των νέων, δεν αισθάνονται καμία ευχαρίστηση από την ζωή τους, αρνούνται πεισματικά να ξεκινήσουν μια σχέση εργασίας ή να κάνουν μια νέα επιχείρηση.
Μπορεί κανείς να διαπιστώσει άμεσα ότι οι νέοι δεν βλέπουν καμία προοπτική στο να ασχοληθούν ακόμη και με εύκολα επαγγέλματα ή που δίνουν άμεσα χρήματα. Και το κυριότερο έχουν χάσει όλοι σχεδόν την εμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό της χώρας και το σύστημα το οποίο σε μεγάλο βαθμό εξυπηρετούν, θεσμικά, αλλά και ουσιαστικά.
Η πραγματικότητα αυτή ήταν εύκολα αναγνωρίσιμη και οξύνθηκε ιδιαίτερα στα οικονομικά μέτρα που παρατηρήθηκαν κατά την περίοδο του κορωνοϊού, αλλά και στην συνέχεια, όπου άλλαξε κυριολεκτικά ο τρόπος ζωής μας, οι καταναλωτικές μας συνήθειες και το κυριότερο: ο τρόπος με τον οποίον βλέπαμε την οικονομία και την κοινωνία.
Βιώνοντας μια κατάσταση παρατεταμένης κατάθλιψης, η οποία είχε τις βάσεις της, πολλά χρόνια πριν, στις βίαιες μεταβολές των πρώτων μνημονίων, η γενιά των νέων, η οποία καταγράφηκε ως η πρώτη μεταπολεμική γενιά, που έζησε χειρότερα από τις προηγούμενες, αντέδρασε ποικιλοτρόπως στις εξελίξεις, με καταστροφικές σε μεγάλο βαθμό επιλογές για την Ελλάδα μας: η μετανάστευση περίπου μισού εκατομμυρίου νέων επιστημόνων και εργαζομένων στο εξωτερικό, κυριολεκτικά αφαίμαξε από κάθε ικμάδα ζωντάνιας την χώρα μας και την κατέστησε έναν απλό τόπο τουριστικών υπηρεσιών. Μια νέα μικρασιατική καταστροφή, που συνοδεύτηκε με την αίσθηση ότι σε τούτην εδώ τη χώρα, δεν υπάρχει μέλλον και προοπτική τόσο για τις παρούσες όσο και για τις επόμενες γενιές.
Το φιτίλι λοιπόν της έκρηξης ήταν το δυστύχημα στα Τέμπη, μιας βραδυφλεγούς βόμβας, που περίμενε υπομονετικά να εκραγεί και να σηκώσει τους νέους από τους καναπέδες. Γιατί αν σε όλα τα πράγματα υπήρξε ανοχή, στο να σκοτώνονται εν ψυχρώ τα νέα παιδιά του τόπου μας, δεν μπόρεσε να το αντέξει κανένας.
Έγινε η είδηση, που διέκοψε τις ατελείωτες εκπομπές για τις συντάξεις, που απασχολούν την ειδησεογραφία… Έγινε η είδηση για τους νέους που ουσιαστικά αγανάκτησαν που αντιμετωπίζονται από τους κυβερνώντες σαν ζητιάνοι, με τα επιδόματα και τα κάθε είδους …pass που τους πασάρουν.
*Η ΣΟΦΙΑ ΤΡΑΜΠΑ είναι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω με Μεταπτυχιακό στην Εγκληματολογία
