Χρήστος Μέγας*
Ο Μεσόπυργος είναι ένα γραφικό, ορεινό χωριό με το προνόμιο να έχει θέα τον άλλοτε αργόσυρτο και άλλες φορές «θυμωμένο» Αχελώο.
Και όπως όλα τα ορεινά χωριά της Άρτας και της Ηπείρου έχει φιλότιμους κατοίκους και, κυρίως, φιλομαθείς νέους.
Θέλουν να προκόψουν οι ορεινοί. Γι’ αυτό και πάντα μετανάστευαν για μια καλύτερη τύχη και πάντα γύριζαν στον τόπο που πρωτοαντίκρισαν τον ήλιο, στη βοή του ποταμού, στη μνήμη της πεζούλας που μάτωσε τα παιδικά γόνατα…
Στα παιδιά του Μεσόπυργου φέτος στέρησαν τη χαρά να μάθουν Αγγλικά, να ταξιδέψουν στον κόσμο.
Λίγο πριν τη Λαμπρή η αγαπημένη της δασκάλα μετακινήθηκε στην πόλη της Άρτας «προκειμένου να καλύψει υπηρεσιακές ανάγκες…»
Βλέπετε, πήρε αναρρωτική άδεια η «αγγλικού» τα πόλης και μετακινήθηκε η καθηγήτρια από το Μεσόπυργο…
Λες και το κράτος θα πτωχεύσει εάν στείλε μια νέα αναπληρώτρια στα παιδιά της Άρτας.
Δεν ξέρω εάν στα μυαλά του υδροκέφαλου-αθηνοκεντρικού κράτους έχουν προτεραιότητα τα παιδιά της πόλης, αλλά τα παιδιά έκλαιγαν που έχασαν την αγαπημένη τους δασκάλα. Για το ήθος της, για την μεταδοτικότητα στη γνώση, για το παράθυρο στο ταξίδι της ζωής που φαίνεται ότι έχασαν…
Κανείς δεν νοιάστηκε γι αυτά τα παιδιά! Είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού…
«Σκίστηκε η καρδιά μου έτσι όπως τα έβλεπε να κλαίνε» μας λέει η κυρία Σοφία με το μπακάλικο-καφενείο στην πλατεία.
Γιατί, ξέρουν ότι δεν έχουν μοίρα στον Μεσόπυργο, σε κάθε ορεινό και «μειονεκτικό» χωριό. Οι ζωοτροφές έχουν πάντα ακριβότερα και το γάλα πάντα πιο λίγο. Δεν έχουν internet και ταχυδρόμο, δεν πιάνουν τηλεόραση και το ρεύμα κόβεται συχνά.
«Ας μας αφήσουν τουλάχιστον το δικαίωμα στο όνειρο, ας μείνει το παράθυρο της γνώσης ανοικτό» μας είπε ο πρόεδρος των χωριού Παναγιώτης Στασινός.
Τι τους απομένει άραγε; Θα γίνει το φράγμα στα Αυλάκι και σιγά-σιγά η (τεχνητή) λίμνη θα τους πάρει τα λίγα χωραφάκια τους, ο ορίζοντάς θα τροποποιηθεί, τα πρόβατα και τα κατσίκια εγκαταλείπονται, ο κτηνοτρόφος δεν βγαίνει…
Και η προοπτική τους; Ούτε λίγα αγγλικούλια να γίνουν σερβιτόροι στα νησιά. Και εκεί, ξένοι και «ανειδίκευτοι» στη μητριά-πατρίδα θα είναι…
Γιατί, όχι σαλέ στη Χελώνα και στην κοιλάδα του Αχελώου δεν μπορούμε να κάνουμε, αλλά «πρέπει» να σπρώξουμε στη ξενιτειά τους ορεσίβιους. Κοστίζει και η διαμονή σε απομακρυσμένες κοινότητες: Να δρόμοι, δίκτυα, επιδοτήσεις…
Ποιό Δημογραφικό; Ποιά ορεινότητα; Ποιες πολιτικές για μειονεκτικές περιοχές;
Η ερημοποίηση της υπαίθρου είναι η χαρά του «επενδύτη». Θα φυτέψουν ανεξέλεγκτα ανεμογεννήτριες, θα απλώσουν φωτοβολταϊκά πάνελ…
Χάθηκε η περιφερειακή πολιτική που καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ φροντίζει μόνο τις 5-6 μεγάλες οικογένειες…
Και όσο λιγοστεύουν οι άνθρωποι και εμείς οι ίδιοι χάνουμε τις ψυχές μας, τόσο μειώνονται οι τοπικοί εκπρόσωποι και αβγατίζουν οι βουλευτές της πρωτεύουσας. Εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις για την ερημοποίηση της περιφέρειας…
Όχι πως οι τωρινοί και προηγούμενοι έκαναν κάτι, αλλά… Δεν ξέρεις καμιά φορά μπορεί κάποιος να σταθεί ακέραιος απέναντι στη ιστορία και να τους σταθεί εμπόδιο…
Όλα μοντάρονται για την Ελλάδα χωρίς τις ορεινές κοινότητες, για την πατρίδα χωρίς Νέους, για την μονεδρική Άρτα!
Γι αυτό πρέπει να δώσουμε απάντηση στις εκλογές. Υπέρ του προγράμματος και της Περιφερειακής Ανάπτυξης, υπέρ των δικαιωμάτων των πιο αδυνάτων. Για να μην έχουμε αποκλεισμένους Έλληνες.
Υ.Γ: Αλήθεια, με πόνο σας ρωτάω: Τι θα πείτε στα παιδιά του Μεσόπυργου; Του κάθε Μεσόσπυργου…
*Ο Χρήστος Μέγας είναι Δημοσιογράφος, υπ.Βουλευτής Άρτας με το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής
