Της Ράνιας Τρομπούκη
Αλλού είναι το όνειρο κι αλλού είναι το θάμα…… έκπληξη προκάλεσε η δημοσιοποιημένη επιστολή του Προέδρου του εμπορικού συλλόγου. Μιά επιστολή, με την οποία ζητά από τον απερχόμενο Πρωθυπουργό, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, την αναστολή των φορολογικών και ασφαλιστικών εισφορών των εμπόρων, που πλήττονται από την εκτέλεση εργασιών για την υλοποίηση του open mall. Ζητά δε, διενέργεια αυτοψίας κατά την επίσκεψή του στην πόλη μας, ώστε να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, το πρόβλημα προσβασιμότητας στα καταστήματα των πληττόμενων, για όσο διάστημα διαρκούν τα έργα. Πώς γίνεται τώρα, ένα όνειρο και μια διεκδίκηση χρόνων από τον εμπορικό σύλλογο, που υιοθέτησε ο Δήμος και συνεργάστηκε για την υλοποίησή του, να καταλήγει εφιάλτης ……αυτό αποτελεί λογική του παραλόγου. Τέτοιο αυτογκόλ, τέτοια αυτό-υπονόμευση είναι πέραν των ορίων της λογικής. Βέβαια, η Άρτα είναι η πολλοστή φορά που την “πατάει” τόσο πανηγυρικά. Να θυμίσω την περίπτωση της γεωπονικής σχολής. Χειροκροτήματα, πανηγυρισμοί και αισιοδοξία για την επίτευξη ενός μεγαλόπνοου σχεδίου, που χρόνια αποτελούσε διεκδίκηση της πόλης…..και στο τέλος πήραμε ” Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων” μέσα στην έδρα μας, την Άρτα. Τώρα, ψάχνουμετους εισακτέους με το φανάρι. Να συνεχίσω με την περίπτωση του Ξενία? Πάλι ένα ΕΣΠΑ περιμέναμε για να ανοίξει το κάστρο, και “φάγαμε” ένα θεατράκι που έκλεισε. Θα πάρουμε όμως κατά τα θρυλούμενα, ένα πολυχώρο, μια καφετέρια και θα δούμε πώς θα εξελιχθεί στην πορεία λειτουργίας του. Κι ας προσφέρθηκε στο παρά ένα λεπτό, δια στόματος του κυβερνητικού βουλευτή μια καλύτερη πρόταση προς υλοποίηση, με λειτουργία είκοσι δωματίων φιλοξενίας στον σχεδιαζόμενο χώρο. Κι ας υπήρχε ένα γκάλοπ με επικρατέστερη την γνώμη των Αρτινών να γίνει ξενοδοχείο. Αλλά……είδαμε το τυράκι και δεν είδαμε την φάκα, για μια ακόμη φορά. Και κάπως έτσι χάθηκε η μπάλα. Με ένα ΕΣΠΑ κάθε φορά χάθηκαν πολλά στοιχήματα για την πόλη. Χρήματα που εκταμιεύτηκαν και έλαβαν οι αρμόδιοι φορείς, για αδόκητους σκοπούς. Για λόγους, που δεν εξυπηρετούν αναπτυξιακές δομές προσαρμοζόμενοι στα δεδομένα της πόλης. Κι έτσι, γυρίζουν μπούμεραγκ και σκοτώνουν οτιδήποτε έχει μία προοπτική. Αλήθεια έχει κάποια ουσία η ανάπλαση, αν αφανιστούν οι δραστηριοποιούμενοι έμποροι? Και εγείρεται εύλογα το ερώτημα. Ακόμα και για τον πιο καλοπροαίρετο πολίτη. Κατά πόσο εξυπηρετούν τα κακοσχεδιασμένα προγράμματα, χωρίς τον ορίζοντα και το όραμα της λειτουργίας τους στο χρόνο, το συμφέρον των πολιτών ώστε να αξίζουν τόσες ανθρωποθυσίες, τόσες “Ιφιγένειες”…
