Το θέατρο αποσκοπεί στην πνευματική ανάπτυξη, στην αισθητική καλλιέργεια, στη δημιουργική έκφραση των καλλιτεχνών και πολιτών και στην ευαισθητοποίησή τους σε θέματα που αφορούν το στενότερο και ευρύτερο περιβάλλον τους. Φέρνει στο φως έναν εκφραστικό και καλλιτεχνικό πλούτο, που διαπερνάει τα στενά όρια της θεατρικής πραγματικότητας και γίνεται μέρος του κοινωνικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι της Αρτινής κοινωνίας.
Σήμερα το θέατρο που δεν επιζητεί ούτε να άρει την εγκεφαλικότητα ούτε να πουλήσει προϊόντα τρέχουσας κατανάλωσης, γνωρίζει πολύ καλά ότι οφείλει είτε να είναι πειραματικό είτε να μην υπάρχει.
Οι συγγραφείς, οι δημιουργοί και όλοι οι καλλιτέχνες του θεάτρου καλούνται, με την έμφυτη ευαισθησία και ενσυναίσθηση που διαθέτουν, να δώσουν φωνή και λόγο στη ζοφερή εποχή μας. Το θέατρο αποτελεί φάρο για την κοινωνία .Το θέατρο και οι άνθρωποι του μετουσιώνονται σε ορμή και δημιουργία. Άλλωστε το θέατρο είναι ο καθρέφτης της αληθινής ζωής, σύμφωνα και με τον Αριστοτέλη.
Είναι μαγικό και άξιο θαυμασμού πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε ένα θεατρικό έργο: Τα γεγονότα, οι σκέψεις, οι ιδέες, τα προβλήματα, ο ενθουσιασμός, η απογοήτευση, η φτώχεια, η φιλία, ο έρωτας, ο πόλεμος, η ειρήνη, το σοβαρό, το γελοίο, το κουτσομπολιό, το κωμικό, το δραματικό, το μεγαλείο, η παραφροσύνη, το καλό, το κακό, η πατρίδα, η φύση, η επιστήμη, η βλακεία, η εξυπνάδα, η αναπηρία, ο πλούτος, η ερημιά, η ευτυχία, η οικογένεια, η μοναξιά, τα παιδιά, η λογική, η ηθική, το πρόστυχο, το όμορφο, το άσχημο, τα γηρατειά, τα νιάτα, η ζωή και ο θάνατος. Όλα τα παραπάνω μπορούν να μεταφερθούν από το σανίδι στην πλατεία αστραπιαία, να συνταράξουν τον θεατή και να τον κατευθύνουν με καθηλωτικό τρόπο εκεί που στοχεύει ο συγγραφέας.
Το θέατρο έχει τη δύναμη ν’ αγγίξει τον κάθε άνθρωπο πιο έντονα και σε βάθος από κάθε άλλη τέχνη. Με μια αμεσότητα μοναδική, ανεπανάληπτη, για οποιοδήποτε θεατή, σε οποιοδήποτε χώρο και χρόνο.
Ένα τέτοιο θέατρο μας προσφέρει και η καταπληκτική θεατρική Ομάδα Κομποτίου Υφοποιοί. Το νέο έργο τους είναι «Ο σακάτης του νησιού».
Πρόκειται για ένα έργο του πολυβραβευμένου Martin Mcdonagh, όπου οι ήρωες του , στερημένοι των κοινωνικών και πολιτιστικών ερεθισμάτων και των οικονομικών ανέσεων, ελπίζουν πάντα στο όνειρο .Ο συγγραφέας σατιρίζει την επιδειξιμανία, την υπερβολή, την αλαζονεία , τον εγωκεντρισμό, τη λαιμαργία ,τη ζήλια, το κουτσομπολιό, την κακογουστιά, την ξιπασιά, την επιτήδευση, την υποκρισία, την ψευτιά, τον συμφεροντολογικό καιροσκοπισμό, τον σνομπισμό,…
Σανίδα σωτηρίας για τους κατοίκους του νησιού, η άφιξη ενός διάσημου Αμερικανού σκηνοθέτη στο γειτονικό τους νησί, για τα γυρίσματα νέας του ταινίας. Ένας νέος κόσμος ανοίγεται τώρα μπροστά τους …
Ο Μπίλι, ο Μπάρτλεϋ και η Έλεν, τρεις κάτοικοι του νησιού, θα έδιναν τα πάντα για να συμμετάσχουν στην ταινία, προκειμένου να ξεφύγουν από την ανιαρή και πικρή καθημερινή τους ζωή. Από μια σχεδόν ανέλπιστη εύνοια της τύχης, ο Μπίλι θα επιλεγεί να παίξει στην ταινία και θα ταξιδέψει στο μυθικό Χόλλυγουντ. Επιστρέφοντας θα αντικρύσει την κατάπτυστη φαρισαϊκή στάση της μικρής κοινωνίας προς το, «επιτυχημένο» πια, πρόσωπό του, ιδιαίτερα μιας κοπέλας με την οποία ο νεαρός ήταν ερωτευμένος. Η κοπέλα γοητεύεται από την κινηματογραφική περσόνα του νεαρού και ενδίδει -έστω!- σε μια ρομαντική βόλτα μαζί του…
Ο Παναγιώτης Ντούλας ερμηνεύει καταπληκτικά τον Μπίλι, ένα 17χρονο αγόρι με κινητικά προβλήματα, φυματικό, ορφανό, σε ένα μακρινό νησί της Ιρλανδίας ,το 1930. Ο ήρωας αυτός επιθυμεί να «δραπετεύσει» από μία βαρετή ζωή και συναντά το κινηματογραφικό συνεργείο που φτάνει στην περιοχή, από την Αμερική, για τα γυρίσματα μιας ταινίας με τίτλο «Man of Aran». Ο Μπίλι είναι ένας σακάτης, ένας παρείσακτος , με μια μελαγχολική ένταση , που του αρέσει να κοιτάζει τις αγελάδες και το διάβασμα…
Μπίλι: «Υπάρχουν πολλοί σαν κι εμένα εδώ γύρω, αλλά εκείνων το σακατιλίκι είναι εσωτερικό και δεν φαίνεται.»
Πόση δύναμη μπορεί να κρύβεται στην αδυναμία και την αναπηρία ;
Πόση ελπίδα στην ανημπόρια;
Πόσο μας επηρεάζουν οι άνθρωποι γύρω μας;
Πόσο μας αλλοιώνουν, μας διαμορφώνουν, μας συνθλίβουν;
Πόσο ελεύθεροι είμαστε πραγματικά στις επιλογές μας;
Η κεντρική ιδέα του έργου, διαχρονική, παγκόσμια…
Τελικός στόχος του είναι να κάνει ένεση ανθρωπιάς στη συνείδηση μας. Και ιδού! Το δυνατό συναίσθημα δεν έρχεται με τυμπανοκρουσίες αλλά γεννιέται από το αρμονικό πάντρεμα πρόζας και ηθοποιίας.
Ο συγγραφέας ,Μάρτιν ΜακΝτόνα , μέσα από μία γραφή γεμάτη ζωντάνια , ανοίγει μονοπάτια αφήνοντας χώρο στον θεατή για να ξεδιπλώσει τη δική του σκέψη , να θέσει τα δικά του ερωτήματα , να προβληματιστεί. Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα ένας από τους σημαντικότερους βρετανούς συγγραφείς και σκηνοθέτες της νεώτερης γενιάς, ανατέμνει σοφά το γαγκραινιασμένο σώμα μιας Ιρλανδίας πυορροούσας ,φτωχικής, φυματικής, μίζερης και κλειστής κοινωνίας και με το γέλιο επιθυμεί να γλυκάνει την μαύρη κωμωδία τής αδήριτης πραγματικότητας μετατρέποντάς την σε σάτιρα, αθώα, ανώδυνη κι εκ του ασφαλούς, εν πολλοίς. Όμως από την ανώδυνη, ελαστική, ιριδίζουσα επιφάνεια κραυγάζει η τραγωδία ενός γένους που πέρασε από πολιτισμό σε πολιτισμό αναζητώντας διαρκώς την ταυτότητά του καθώς και μια θέση στον ευρωπαϊκό ήλιο…
Ο Παναγιώτης Ντούλας ήταν μια άκρως θεατρική φιγούρα. Κάθε φράση , χτύπος, έκκληση για προσοχή. Κάθε πρότασή του , οδηγούσε σε ανιούσα κλιμάκωση και εντέλει στη συγκίνηση.
Η Σοφία Κωσταπαππά (Έλεν) καθηλώνει στο ρόλο του ατίθασου κοριτσιού. Είχε καθαρή άρθρωση, οι ατάκες της περνούσαν στο κοινό. Χαρακτηριστικό στοιχείο της είναι ότι αν απομονώναμε το λόγο, θα βλέπαμε πως οι εκφράσεις του προσώπου της μιλούσαν τόσο δυνατά…
Ο Γιώργος Μαλιγιάννης (Μπάρτλεϋ) δεν τον γνώριζα ως ηθοποιό. Εξεπλάγην θετικώς από το εύρος των ερμηνευτικών του ικανοτήτων. Ο λόγος του είχε ροή, είχε ένταση και κρατούσε το ρυθμό της παράστασης. Χειμαρρώδης, δυναμικός και άλλοτε θυμωμένος και απογοητευμένος, παραδινόταν σε όλα τα έντονα συναισθήματα που έπρεπε να βιώσει ο ρόλος του.
Εντυπωσιακές η τετράδα ικανών ηθοποιών: Νάντια Λαμπράκη, Βασιλική Χαβέλα ,Βίκυ Κωστάκη, Μαρία Λαμπράκη.
Ο εξαιρετικός ο Βαγγέλης Βαρέλης (Τζώννυ), με πανοπλία την ωραία του σκηνική παρουσία και όπλα του την υποκριτική του δεινότητα και την καθαρή του άρθρωση, ελίσσεται επιδέξια ανάμεσα στο έντονο κουτσομπολιό του και στην αλαζονική ψευτιά του.
Το μέγιστο προσόν της παράστασης είναι οι ερμηνείες όλων και των οκτώ ταλαντούχων ερασιτεχνών ηθοποιών. Ηθοποιοί με γερή θεατρική παιδεία, ασκημένη για τη λεπτομερειακή επεξεργασία του χαρακτήρα του ρόλου τους, του λόγου, της χειρονομίας, της στάσης και της κίνησής τους. Πλαστικότητα στην κίνηση, ευλεξία στην έκφραση, αρμονία στο ηχητικό τοπίο, φωτισμοί μπαρόκ και υψηλά ντεσιμπέλ, συνθέτουν έναν καμβά πάνω στον οποίο κεντούν οκτώ ηθοποιοί ένα μωσαϊκό με στάσεις, σκέψεις και συμπεριφορές . Κανείς από το σύνολο των ερμηνευτών δεν υστερεί σε απόδοση και τα εύσημα αποδίδονται σε όλους τους συντελεστές γενναιόδωρα, με τα δυνατά χειροκροτήματα των θεατών.
Τα μηνύματά του έργου , η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στο διαφορετικό, στο Άλλο, η συμπαράσταση στην αναπηρία, η προσφορά, είναι αξίες που οφείλουμε ως κοινωνία να εμφυσούμε στα παιδιά μας.
Η σκηνοθέτρια Αφροδίτη Κατσαούνου έκανε θαύματα και σε αυτή τη διδασκαλία. Ρυθμός, ισορροπία κωμωδίας και δράματος, δαγκωμένο γέλιο και εξορκισμένη θλίψη, διακωμωδημένη μελαγχολία, μιζέρια και αρρώστια που γίνεται γιορτή…
Αναμφισβήτητα, «Ο σακάτης του νησιού » είναι μια παράσταση που μας βάζει στη διαδικασία να σκεφτούμε υπό το πρίσμα της συναισθηματικής ενσυναίσθησης. Η αφύπνιση έρχεται μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι θα μπορούσαμε δυνητικά, να είμαστε στη θέση του κεντρικού ήρωα, του Μπίλι. Η κατακλείδα αυτή φαντάζει απλή όμως περιέχει τόσο νόημα.
Η κάθαρση της ψυχής επέρχεται μετά από τη θέαση αυτής της παράστασης.
Πλούσια παράσταση, από κάθε άποψη.
Ενθουσιασμένοι θεατές.
Εύχομαι στους Υφοποιούς, αυτό, που το έχτισαν με αγάπη και μεράκι: καλοστέριωτο, μακροημέρευση, επιτυχημένες παραστάσεις και δυναμική υποστήριξη από την ντόπια κοινωνία. Ευχές για καλή συνέχεια σε όλους τους συντελεστές του θέατρου και της παράστασης και πάντα να μας χαρίζουν στιγμές πνευματικής ανάτασης.
Γράφει : Ο Κώστας A. Τραχανάς
