ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, τη ΦΥΣΗ, το ΚΥΝΗΓΙ Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Ελλάδα, η χώρα της δημοκρατίας, των επιστημών, κοιτίδα του πολιτισμού αλλά και τόπος αντιθέσεων, ανατροπών,σύγχρονο εκκολαπτήριο ταξικών συμπεριφορών και απαξίωσης κομματιών της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και των σπουδαιότερων παραδόσεών μας. Έθνος περήφανο, δημιουργικό, συχνά ατίθασο, ωστόσο «ευπροσάρμοστο» σε αρκετές ξενόφερτες προκαταλήψεις που αρκετοί υιοθετούν και ως πολιτικοί ταγοί εφαρμόζουν χωρίς δισταγμούς ή αναστολές.
Όπως οι αποφάσεις για την ανάπτυξη ενός άκρατου οικοτουρισμού σε μια φύση κλεισμένη σε «γυάλινο κλουβί», υποτίθεται για να τη βλέπουν , να τη χαίρονται αλλά και να τη θαυμάζουν ντόπιοι ή αλλοδαποί επισκέπτες. Τι νόημα έχουν όμως αυτές οι αποφάσεις αφού και τα σύνορα μοιάζουν υποθετικά στους οραματιστές της επελαύνουσας παγκοσμιοποίησης; Άλλωστε, κι αυτή η ίδια η «προστατευμένη» φύση επαναστατεί απέναντι στους υποτιθέμενους προστάτες της, αφού την υπηρετούν υποκριτικά, με ιδιοτέλεια -και επί της ουσίας- προσφέροντας της ελάχιστες υπηρεσίες, δυσκίνητοι από παραφουσκωμένες τσέπες που ξεχειλίζουν παχυλές επιδοτήσεις. Διότι εκεί στήνονται τελικά τα σύγχρονα «πράσινα παιχνίδια». Σε ένα ξέφρενο αγώνα δρόμου με πολλούς φιλόδοξους «φυσιολάτρες» δρομείς να επιδιώκουν να φτάσουν πρώτοι στην πηγή των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Για να το επιτύχουν «τέχνας κατεργάζονται» και δεν διστάζουν να υποδύονται διάφορους ρόλους απόλυτα ταυτισμένους με τον καιροσκοπισμό, αλλά και τον υλισμό, έννοιες άλλωστε που εκπροσωπούν και εξουσιάζουν απόλυτα την εποχή μας.
Σε αυτήν την εποχή λοιπόν είναι αστείο και ουτοπικό να μιλάς πλέον για παραδόσεις και αρχέγονα κληροδοτήματα, όπως το κυνήγι. Αυτομάτως θεωρείσαι περιθωριακός, ντεμοντέ, παράξενος, ανόητος, κι αν επιμείνεις να αντιστέκεσαι στη χλεύη, τότε χαρακτηρίζεσαι δολοφόνος, επιζήμιος, αναχρονιστικός και επικίνδυνος. Οι καιροί άλλαξαν κι όμως ακόμα δεν το ‘χουμε αντιληφθεί…
Άργησαν δυστυχώς οι κυνηγετικές οργανώσεις μας να αντιληφθούν -όπως όλοι μας- τα μηνύματα των καιρών. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος ο οποίος σήμερα είναι δύσκολο να καλυφθεί κάτω από τις ραγδαίες εξελίξεις που απειλούν – στην πραγματικότητα εδώ και χρόνια- την άσκηση του παραδοσιακού κυνηγιού. Βλέπουμε τα νομοσχέδια καθημερινά κατά του κυνηγίου, και απορούμε, με πόση ευκολία κατατίθενται, ενώ υπάρχουν πολλά άλυτα προβλήματα που απασχολούν την ευρύτερη κοινωνία μας. Παράδειγμα, η Κ.Υ.Α.,για την στείρωση των δεσποζόμενων σκυλιών, απαράδεκτη, η αποστείρωση του ορεινού όγκου της Ηπείρου, και της παμβώτιδας.« Η ΦΥΣΗ ΒΙΏΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΑΠΟΣΤΕΊΡΩΝΕΤΑΙ.»
Κάποιοι απέφυγαν να πουν όταν έπρεπε την αλήθεια, για άγνωστους λόγους… Υποτίθεται ότι κέρδιζαν «μάχες» οι οποίες όμως ήταν ήδη χαμένες, καθώς το ουσιαστικό κέρδος ήταν μάλλον μία παράταση χρόνου πριν το κυνήγι οδηγηθεί τελικά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Όπως δόθηκε παράταση στο νομοσχέδιο του κ.Πέτσα,εκλογές βλέπετε και τα «ψηφαλάκια» είναι αυτά που μετράνε. Δυστυχώς άνοιξαν οι κυνηγετικές κερκόπορτες στον κομματισμό και στα πολιτικά αλισβερίσια με αποτέλεσμα την αιχμαλωσία των κυνηγών σε αποφάσεις που πάρθηκαν γι’ αυτούς αλλά χωρίς αυτούς.
Αυτό το θλιβερό κατάντημα καλούμαστε όλοι να αντικρίσουμε στα αποκαλυπτήρια μιας «πράσινης οικολογικής πολιτικής», η οποία θα επιδιώξει να συνθλίψει το κυνήγι.
Είναι προφανές ότι η συντριπτική πλειονότητα των κυνηγών της χώρας μας αγνοεί στο βάθος τους τις δυσάρεστες εξελίξεις. Επειδή «εκπαιδεύτηκε» να αδιαφορεί, να αρνείται να διαβάσει και να ενημερωθεί, θεωρώντας όλα όσα την αφορούν δεδομένα. Κανείς από εμάς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Διότι αδιαφορήσαμε, εθελοτυφλήσαμε και τελικά σιωπήσαμε…
Είναι βέβαιο ότι το κουτί της Πανδώρας -για το κυνήγι- έχει ήδη ανοίξει. Είναι αδιανόητο να ενστερνιστούμε τη μοιρολατρία και να καταθέσουμε κάθε εν δυνάμει όπλο αμαχητί. Η κυνηγετική ιδέα είναι πολύ όμορφη για να πεθάνει τόσο άδοξα στο βωμό των σκοπιμοτήτων, όλων εκείνων που σχεδιάζουν μία «νέα εποχή» η οποία δεν θα μας εμπεριέχει.
