ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, το ΚΥΝΗΓΙ, την ΦΥΣΗ:Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Στο συνεχές ταξίδι στην ελληνική φύση και στο αιώνιο κυνήγι των «μαγισσών», ο νους γυρίζει εκεί στα Ζαγοροχώρια και στην Αρίστη, μετά το Καλπάκι και πριν από το Βοϊδομάτη ποταμό και τις ανηφοριές για το μεγάλο και το μικρό Πάπιγκο.
Λίγο πριν από τα μονοπάτια που πάνε στη Δρακόλιμνη και την Γκαμήλα, στον Λάπατο και την Αστράκα, στο Χάσμα του Έπους και τις πηγές του Βοϊδομάτη και το φαράγγι του Βίκου. Αλλά και αλλού, στο καταφύγιο και από εκεί στη Μονή Στομίου και τον Αώο, στην Κόνιτσα και τα Μαστοροχώρια της στην Πυρσόγιαννη, στη Βούρμπιανη και στο Πληκάτι. Και από εκεί στην Αετομηλίτσα και τη λίμνη Γκιστόβα ή στις πηγές του Αλιάκμονα στη Γράμμουστα.
Ατέλειωτα ταξίδια αυτά. Αλλά η Αρίστη σταθμός, όχι επειδή είναι πανέμορφο χωριό-όλα τα Ζαγοροχώρια είναι μοναδικά εξάλλου- αλλά διότι το κυνήγι με τις «μάγισσες» εκεί έφτασε στο τέλος του ή μάλλον στην αρχή του!
Στην πρώτη διάσχιση στο φαράγγι του Βίκου με σημείο εκκίνησης το Μονοδένδρι – στη συνέχεια έγιναν και άλλες- ο Βουρμπιανίτης (μέλος της παρέας μας) έπινε τσίπουρο για να αντέξει, ο γράφων είχε κάποιο μικρό πρόβλημα από παλαιό τραυματισμό στο ποδόσφαιρο, ο Seven Days (παρατσούκλι του Στέφανου Δ…) και ο Βολιώτης, Ταξίαρχος σήμερα, είχαν προχωρήσει μπροστά και ο Γιάννης ακολουθούσε τους προβληματικούς και μεθυσμένους της μικρής μας ομάδας. Και ο Τούπας στο κρυφό ραντεβού με την ξανθιά (όλες ξανθιές ήταν), αγνάντευε φιλοσοφώντας τη ριμάδα τη ζωή! Και στην έξοδο από το φαράγγι στο ύψος του χωριού Βίκος, οι πέρδικες διέκριναν την ομάδα μας που ανέβαινε αγκομαχώντας!
Το βράδυ στην Αρίστη και την ταβέρνα της κυρά-Αλεξάνδρας, τα ερωτικά παιχνιδίσματα με τις πέρδικες βάδιζαν σε καλό δρόμο. Και το κρασί έρεε άφθονο, πότε από τα κεράσματα του γέρου- Κολοκοτρώνη, πότε από του αστυνόμου και πότε από τον έρωτα που ήταν στα πάνω του και δημιουργούσε εκρηκτικές καταστάσεις.
Ποιος ήταν ο κυνηγός και ποιος το θήραμα, δύσκολο να το πει κανείς. Το ένστικτο πάλευε με τη ματιά και οι καρδιές πάλλονταν στο κόκκινο. Όλα στο όριο. Θαρρώ πως η πέρδικα από τα Γιάννενα η μικρή έκανε το καλύτερο κυνήγι. Λες και ήταν χρόνια στο βουνό και γνώριζε πότε έπρεπε να τουφεκίσει! Και τα φλογισμένα μάτια της έκαναν ενέδρα στον Βουρμπιανίτη, που μέθυσε παρέα με τον αστυνόμο. Και ο αστυνόμος, καλό παιδί και φιλότιμο, ήθελε να μας φιλοξενήσει στο Αστυνομικό Τμήμα για τον ύπνο μας! Όλα τα κελιά του κρατητηρίου ήταν άδεια μας έλεγε! Εμείς όμως, παραμονές μεσοκαλόκαιρου, προτιμήσαμε να κοιμηθούμε στην όχθη του Βοϊδομάτη. Μας ταίριαζαν καλύτερα τα τραγούδια του νερού και της άγριας φύσης. Αποζητούσαμε την υγρασία για να σβήσουμε τη θέρμη της καρδιάς. Και το πρωί ξυπνήσαμε. Και βουτήξαμε στα παγωμένα νερά του ποταμού να καταλαγιάσουμε την άψα μας. Τι να σου κάνουν και τα παγωμένα νερά;
Τα ταξίδια μας από τότε απέκτησαν προορισμό και το δρομολόγιο αυτό έγινε μέρος της ζωής μας.
Εκεί στα Ζαγοροχώρια, ο έρωτας είναι άρρηκτα δεμένος με την ομορφιά, θες από τη μαγική φύση, θες από τα μεγάλα κυνήγια, θες από την καλή διάθεση. Απ’ όποια σκοπιά και αν δει κανείς τα πράγματα, εκείνο που μένει έπειτα από κάθε καλό κυνήγι είναι η γλυκιά προσμονή του επόμενου. Γιατί στο βουνό πολλά μπορούν να συμβούν. Και τα σχέδια που καταστρώνονται εύκολα ανατρέπονται από τη στιγμή.
Από τη μικρή μας ομάδα, το ταξίδι αυτό το συνεχίζει ακόμα ο Βουρμπιανίτης. Ο Seven Days κυνήγησε (παντρεύτηκε) και βρέθηκε στην Αμερική. Αν διαβάσει το παρόν άρθρο, του το αφιερώνω.
