ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, το ΚΥΝΗΓΙ, την ΦΥΣΗ :Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Αυτό το καλοκαίρι όλοι εμείς οι πολίτες αυτού του τόπου θα το θυμόμαστε για όλη τη ζωή μας ως ένα φρικαλέο εφιάλτη τον οποίο δεν θα θέλαμε ποτέ να ξαναζήσουμε.
Η φύση που τόσο αγαπάμε- άλλοι ουσιαστικά κι άλλοι υποκριτικά- λαβώθηκε για μια ακόμη φορά θανάσιμα από βέβηλα χέρια που έσπειραν τον πύρινο όλεθρο στα δάση, στα χωριά, τις κωμοπόλεις, προκαλώντας το θάνατο σε αθώους συμπολίτες μας.
Τούτο το καλοκαίρι θα μοιάζει σαν ένα ενοχλητικό φάντασμα που θα ταράζει τα όνειρά μας και θα πυρπολεί τις σκέψεις μας. Κι αυτές οι αποτρόπαιες εικόνες, τα μαυρισμένα λείψανα των δέντρων και των καμένων χωριών, όσο θα στέκουν εκεί, η θέα τους και μόνο θα μας προκαλεί οδύνη και ενοχές για όλα όσα δεν κάναμε, για όλα όσα αμελήσαμε να υποδείξουμε έγκαιρα αλλά και να συνεισφέρουμε πριν από τη μεγάλη καταστροφή.
Οι φωτιές αυτή τη φορά δεν έκαψαν μόνο δάση, καλλιεργήσιμες εκτάσεις, ζώα. Έκαψαν ανθρώπους, σπίτια, ζωές, καρδιές. Την ψυχή όσων έχασαν ανθρώπους και περιουσίες από τις πυρκαγιές πλημμυρίζουν αισθήματα βαριάς θλίψης, οργής, απελπισίας, μοναξιάς αλλά κι ένα τεράστιο ερωτηματικό: Γιατί ;
Άνθρωποι «ξεριζωμένοι», διωγμένοι με τον πιο βίαιο τρόπο από τα σπίτια, από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, από το σημείο στο οποίο έχτισαν μια ολόκληρη ζωή, οι πυρόπληκτοι νιώθουν μόνοι, αβοήθητοι.
Άνθρωποι αλλόφρονες παρακολουθούσαν με δέος την πύρινη λαίλαπα να καταστρέφει με απίστευτη δύναμη και ταχύτητα τα δάση και τις καλλιέργειες παρακείμενων περιοχών, αδυνατώντας να πιστέψουν πως σε ελάχιστο χρόνο ο όλεθρος θα σάρωνε και το δικό τους βιος, απειλώντας ακόμα και τη ζωή τους.
Η οικολογική και οικονομική καταστροφή είναι ανυπολόγιστη. Μέχρι τη στιγμή που καταγράφαμε τις διαπιστώσεις μας, οι φωτιές μαίνονται σε αρκετές περιοχές, ενώ ήταν αδύνατον από τον κρατικό μηχανισμό να προσδιοριστεί το ακριβές μέγεθος της πύρινης καταστροφής.
Καθένας από εμάς ας αναλογιστεί το μερίδιο ευθύνης του πριν αναθεματίσει όλους εκείνους που ολιγώρησαν, πήραν λαθεμένες αποφάσεις ή δεν ενήργησαν έγκαιρα.
Η «συμφιλίωση» με τις μαζικές καταστροφές μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη συστράτευση όλων των πολιτών κάτω από το πνεύμα του εθελοντισμού με διάφορες μορφές δράσης και τις συνεισφορές στους πληγέντες με κάθε ηθικό και υλικό μέσο. Άλλωστε, εκεί αναδεικνύονται η διαφορετικότητα, η ανθρωπιά, το άλλοθι κάθε μέλους της κοινωνίας που δηλώνει ότι υπάγεται στην ευεργετική σκέπη του πολιτισμού. Ο αλτρουισμός, η αυτοδιάθεση, η συμπόνια, η συνδρομή αποτελούν έννοιες που διακατέχουν κάθε πολιτισμένη κοινωνία.
Η ώρα της συμμετοχής και του εθελοντισμού στέκει προκλητικά απέναντί μας για μια ακόμη φορά. Θα ήταν ολέθριο να την αγνοήσουμε…
Η ε λ λ η ν ι κ ή ψ υ χ ή, αν και καψαλισμένη, είναι ακόμη ζωντανή, ηρωική, περήφανη, αντιστεκόμενη με σθένος απέναντι σε κάθε συμφορά.
