ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ….θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, την ΦΥΣΗ, το ΚΥΝΗΓΙ: Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Ο Hendtick Tennekes δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος…
Είναι ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες του πλανήτη στην ανάλυση της ατμόσφαιρας.
Παλιά, αναγκάστηκε σε παραίτηση από την Ακαδημία, της Ολλανδίας, επειδή διαφωνούσε επιστημονικά με την τρέχουσα μόδα της «υπερθέρμανσης του πλανήτη». Σε συνέντευξή του για τη βιοποικιλότητα και την πίεση των οικολογικών ομάδων, ερωτώμενος ειδικά για τις θέσεις του WWF και της ορνιθολογικής για τη βιοποικιλότητα, είπε:
« Αυτά που λένε δεν είναι επιστήμη. Η άποψή τους είναι ακτιβισμός. Αυτές οι οικολογικές λέσχες βασίζονται στην υπόθεση που κάνουν ότι κάθε πουλάκι και κάθε πεδίο πρέπει να μείνει ανέπαφο για πάντα. Όμως η Φύση δεν είναι στατική! Βάλε ένα ζευγάρι κοινά πουλιά σε ένα νησί και σε εκατό χρόνια θα έχεις ένα βιολογικά διαφορετικό είδος. Με ενοχλεί η ιδέα ότι είμαστε εδώ για να σώσουμε τη Φύση. Αυτή είναι μια τρομερή υπερβολή των ικανοτήτων μας ως ανθρώπων.
Οι πράσινοι υπουργοί δεν κατανοούν ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Προσέξτε, ο δρόμος προς την κόλαση, όχι τον παράδεισο», αναφέρει με έμφαση ο καθηγητής Τενέκες.
Παγίδες…
Η άποψη του Τενέκες για τη Φύση ως δυναμικό σύστημα είναι κάτι που συναντάται συχνά σε γραπτά και ομιλίες πραγματικών επιστημόνων. Άλλο ζωντανό παράδειγμα ήταν ο καθηγητής ορνιθολογίας, που άκουσε με προσοχή τις προτάσεις για την απαγόρευση της βοσκής στον Πάρνωνα, ώστε να σωθούν μερικά σπάνια φυτά.
« Αναρωτήθηκε κανείς αν η βοσκή ίσως είναι ο παράγοντας που βοηθά αυτά τα φυτά να επιβιώσουν στον συγκεκριμένο χώρο;» ρώτησε ο ενοχλητικός ορνιθολόγος, κοιτάζοντας τους συνομιλητές του. Ένας εξ αυτών αντέτεινε ότι προφανώς τα γίδια τρώνε τα φυτά, άρα πως μπορεί η βοσκή να βοηθά στην επιβίωση των φυτών;
« Ίσως επειδή τα αιγοπρόβατα τρώνε τα φυτά που είναι ανταγωνιστικά προς τα σπάνια φυτά που θέλετε να σώσετε», απάντησε ο επιστήμονας.
« Αν αυτό ισχύει, τότε η παύση της βοσκής ίσως αποδειχθεί μοιραία για τα προς προστασία φυτά», κατέληξε ο καθηγητής, και τότε όλοι αλληλοκοιτάχθηκαν και άρχισαν να κουνάνε το κεφάλι με αμηχανία. Είχαν όλοι πέσει στην παγίδα της αντίληψης της Φύσης ως στατικό σύστημα χωρίς δυναμικές αλληλεπιδράσεις. Κάτι παρόμοιο φαίνεται ότι περνά στη συλλογική μας συνείδηση και στη νομοθεσία μας με τον προτεινόμενο νόμο για τη βιοποικιλότητα.(βλέπε Νatura 2000)
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πέσουμε σε καμιά μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη παγίδα…
