Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΛΙΑΤΣΟΣ
(Με φόντο τον κύκλο ιδεών του ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π και με πολλές παραφωνίες)
(Μέρος Γ)
Ωστόσο πολλοί αναλυτές και δημοσιολόγοι, επιμένουν να βλέπουν μια προσπάθεια του «ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π» να παρέχει επιστημονική επίφαση στην επικοινωνιακή εκστρατεία για την προετοιμασία της κοινής γνώμης να αποδεχθεί επώδυνες υποχωρήσεις στα ελληνοτουρκικά. Ενώ εκφράζουν βάσιμες ενστάσεις στην διαδικασία προσέγγισης με την Τουρκία λόγω της καθ’ υποτροπήν παραβατικότητάς της, διατυπώνοντας εύλογες αμφιβολίες για το κατά πόσον η Άγκυρα θα δεχτεί ποτέ μια επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, που θα βασίζεται στο δίκαια αποδιδόμενο διεθνές Δίκαιο.
ΚΑΙ ΟΙ κ.κ Κ. ΦΙΛΗΣ ΚΑΙ Μ. ΚΩΣΤΙΔΗΣ «ΥΦΑΝΑΝ» ΤΗ «ΛΩΖΑΝΗ»
ΣΤΟΝ ΚΑΜΒΑΤΟΥ ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π
Όμως και οι ημέτεροι προσκεκλημένοι κ.κ Κ. Φίλης και Μανώλης Κωστίδης, μιλώντας προ ημερών στον «Σκουφά» για την «Συνθήκη της Λωζάνης» δεν απείχαν των ιστορούμενων ιδεών του «ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π».
Ο κ. Κ. ΦΙΛΗΣ
Ειδικότερα ο κ. Φίλης επί της ουσίας επανέλαβε, τα όσα στο περισπούδαστο κοινό άρθρο τους με τίτλο: «Ιχνηλατώντας τον δρόμο για τη Χάγη»(σ. σ, ίδετε εφημ. Καθημερινή 3/8/2023), οι κ.κ Αλέξανδρος Διακόπουλος, Πέτρος Λιάκουρας, Κώστας Υφαντής και Κ. Φίλης- όλοι τους διακεκριμένοι συνεργάτες του πιο πάνω ιδρύματος– υπεστήριξαν. Όπως επίσης(ο κ. Φίλης) αναφέρθηκε και στο περιεχόμενο του άρθρου του με τίτλο: «Γιατί η Χάγη είναι η καλύτερη λύση»(σ. σ, ίδετε εφημ. «Καθημερινή» 26/7/2023).
Επισημαίνεται ωστόσο ότι κοινός παρονομαστής των δύο πιο πάνω άρθρων «πυξίδα» για τη λύση των ελληνοτουρκικών διαφορών είναι: η άποψη: « ότι απέχοντας από πρωτοβουλίες για διευθέτησή τους, διατηρείται ζωντανή η προσδοκία της Τουρκίας ότι στο μέλλον θα μπορέσει διά της βίας να επιβάλει τις βαθύτερες επιθυμίες της.» Και ότι στην δημιουργηθείσα σημερινή ευνοϊκή συγκυρία(σ. σ, Ρώσο-ουκρανικός πόλεμος, η επανάκαμψη των ΗΠΑ στην Ευρώπη, το ενδιαφέρον της Δύσης για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων κ.ά), «η Ελλάδα πρέπει να είναι «επισπεύδουσα» των σχετικών πρωτοβουλιών.».
Δηλαδή κατά τον κ. Φίλη και των συν αυτώ η «ακινησία στα ελληνοτουρκικά». ενέχει τον κίνδυνο «τα πράγματα στο μέλλον να είναι δυσχερέστερα.»(σ. σ, ίδετε ένα ακόμη όμοιο άρθρο στην «Καθημερινή»(13/9/2023) των κ.κ Αλ. Διακόπουλου, Πέτρου Λιάκουρα, Κώστα Υφαντή και Κωνσταντίνου Φίλη με τίτλο: «Ποιόν συμφέρει το αδιέξοδο στα ελληνοτουρκικά»).
Ακόμη ο προσκεκλημένος εισηγητής επικαλούμενος τα επίχειρα «της κούρσας των εξοπλισμών, που τα τελευταία 50 χρόνια στοίχισε στην Ελλάδα όσο το σημερινό δημόσιο χρέος(σ. σ, 400 δισ. ευρώ), το οποίο όπως επισήμανε, μέχρι κάποτε να επιλυθεί το ελληνοτουρκικό πρόβλημα είναι πιθανό να υπερβεί το όποιο προσδοκώμενο κέρδος θα μας απέφεραν τυχόν πλουτοπαραγωγικοί πόροι της υφαλοκρηπίδας», έσπευσε να αντιπαραβάλει το «ώτα -χαϊδευτικό»: « αν αυτό το ποσό επενδυόταν στο κράτος πρόνοιας, στις υποδομές και σε άλλους κοινωφελείς σκοπούς, θα μπορούσε να παραγάγει πολλαπλάσιο αποτέλεσμα σε οικονομία και κοινωνία.».
Ωστόσο ο κ. Φίλης δεν έμεινε εκεί… Αλλά παρεκκλίνοντας από το διαχρονικό αξίωμα «si vis pacem para bellum» (σ. σ, εάν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο),.έθεσε στο ζύγι: το κόστος υπεράσπισης του εθνικού χώρου, με αντίβαρο εκείνο των εξοπλισμών και των επιπτώσεων του δημογραφικού προβλήματος της χώρας. Όμως αυτή, την κατά πολλούς «παραφωνία», εύλογα την ακολούθησε το νοερά προκύπτον ερώτημα-απορία από την πλειονότητα των ακροατών του. « Τότε προς Τί: η Σαλαμίνα και οι Θερμοπύλες των ολίγων προγόνων μας εναντίον των μυρίων του Ξέρξη, ο ξεσηκωμός μιας χούφτας Ελλήνων το 21 κατά των συντριπτικά περισσότερων και πανίσχυρων Οθωμανών, αλλά και το έπος του 40 της μικρής Ελλάδας κατά της Αυτοκρατορίας των 60 εκ της Ιταλίας του Μουσολίνι;» Πρόκειται για ένα ερώτημα των ψύχραιμα σκεπτόμενων πολιτών, που εύλογα το θέτουν ως ένσταση της ελληνικής ιστορίας στις πιο πάνω συμβιβαστικές, αλλά και με πιθανό ακριβό εθνικό τίμημα, θέσεις του κ. Φίλη.
Ο κ. Μ. ΚΩΣΤΙΔΗΣ
Αν και φαινομενικά λιγότερο «ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π-ΙΚΟΣ» ο έτερος προσκεκλημένος κ. Μ. Κωστίδης τόσο στην ομιλία όσο και στις απαντήσεις- τοποθετήσεις του στις ερωτήσεις του κοινού, υπήρξε περισσότερο ήπιος και θα λέγαμε συμπληρωματικός του κ. Φίλη, κινούμενος ωστόσο, διακριτικά μεν αλλά και σταθερά στα αχνάρια του κύκλου ιδεών του «ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π».
Η κ. ΒΙΚΥ ΦΛΕΣΣΑ
Όσον αφορά στην κ. Βίκυ Φλέσσα, εξήντλησε τον συντονιστικό της ρόλο σε μία περιληπτική αναδρομή στα πριν και μετά την «Συνθήκη της Λωζάνης» συμβάντα, με αρκετές ωστόσο παρεκβάσεις και ελάχιστες αναφορές στα καθαυτά του ιστορούμενου θέματος,. Μίλησε ειδικότερα για την προηγηθείσα της «Λωζάνης» Μικρασιατική καταστροφή και αποκάλεσε πληγή στο σώμα της Ελλάδας την «ανταλλαγή πληθυσμών.» Βέβαια για κάποιους «διαβασμένους» εκ των παριστάμενων η κ. Φλέσσα, όπως και οι άλλοι προσκεκλημένοι εισηγητές, υπήρξε «παράφωνη» με το να εμφανιστεί κατηγορηματική στον ισχυρισμό ότι: «το ελληνικό αλφάβητο το πήραμε τον 100 πχ αιώνα από τους Φοίνικες.» Καθότι η επί σειρά ετών διχογνωμία, για το αν το ελληνικό αλφάβητο προήλθε από τους Φοίνικες ή αντιθέτως δόθηκε σε αυτούς από τους Έλληνες, έχει τερματιστεί. Υπό την έννοια ότι κορυφαίοι Έλληνες και ξένοι ιστορικοί και γλωσσολόγοι (σ. σ, Άρθουρ Έβανς , Ρενέ Ντυσσώ, Μάικλ Βέντρις , Τζίλμπερτ Χάιγκετ, Τζών Τσάντγουικ, Ίγκνας Γκελμπ, Ουιλιαμ Ντουράντ, οι Ακαδημαϊκοί Γιώργος Μπαμπινιώτης και Αντώνης Κουνάδης, ὁ Κρητικός ιστορικός Δωσιάδης, ὁ αρχαιολόγος Ἀδάμ Σαμψών, ὁ καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης κ.ά), αντίθετα με την πιο πάνω δήλωση της κ. Φλέσσα, συγκλίνουν στο συμπέρασμα του Αμερικανού ιστορικού/φιλοσόφου, συντάκτη της παγκόσμιας ιστορίας πολιτισμού, William Durant, που λέει ότι:: «Οι Φοίνικες δεν ήταν οι εφευρέτες του αλφαβήτου, το κυκλοφόρησαν μόνο από τόπο σε τόπο. Το πήραν από τούς Κρήτες και το μετέφεραν στην Τύρο, στην Σιδώνα, στη Βύβλο και σε άλλες πόλεις της Μεσογείου. Υπήρξαν οι «γυρολόγοι» και όχι οι εφευρέτες του αλφαβήτου.».
Η…ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ κ. ΦΙΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ ΣΤΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΑ ΤΟΥ
«Ας μιλήσουμε περισσότερο για τη «Λωζάνη», τον Ερτογάν το διεθνές Δίκαιο…. Για πολλούς η Συνθήκη της Λωζάνης ήταν ήττα για την Τουρκία γιατί χάνοντας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο δρομολογήθηκε και η διάλυση της Οθωμανική Αυτοκρατορίας. Όμως ήττα ήταν και για την Ελλάδα μετά τα όσα ακολούθησαν την Μικρασιατική καταστροφή και τις μεγάλες απώλειες που είχε η χώρα από τα κεκτημένα της Συνθήκης των Σεβρών. Ο Ερτογάν στον μεγάλο-ιδεατισμό του να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι προφανές ότι έχει εμπόδιο την συζητούμενη «Συνθήκη.» Της οποίας προς επίτευξη του σκοπού του τουλάχιστον κάποια κρίσιμα άρθρα επιδιώκει να αναθεωρήσει κατά το δοκούν.. Από το άλλο μέρος η «Λωζάνη» αφορά τους Έλληνες που είναι και πολίτες της Ευρώπης, άρα η «ΣτΛ» είναι και υπόθεση της ΕΕ. Το ερώτημα επομένως που τίθεται είναι: Τι κάνουν οι φίλοι μας Ευρωπαίοι απέναντι στα αναθεωρητικά σχέδια, στους εκβιασμούς και στις απειλές του Ερτογάν και πως αυτά αντιμετωπίζονται με βάση το λεγόμενο διεθνές Δίκαιο;»
Ο κ. Φίλης απαντώντας στο πιο πάνω ερώτημα επικεντρώθηκε «στα καλά της προσφυγής της διαφοράς μας με την Τουρκία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης(Δ.ΔΧ), έχοντας σημαία το διεθνές Δίκαιο». Ωστόσο, στην ένσταση του γράφοντος για το αμερόληπτο της απόφασης του εν λόγω Δικαστηρίου, ο ίδιος αντέδρασε με κάποια δόση ειρωνείας, λέγοντας: «έ τώρα με όλο το σεβασμό εσείς μαθηματικός ερασιτέχνης δημοσιογράφος δεν μπορείτε να ξέρετε πιο θα είναι το σκεπτικό των δικαστών της Χάγης. Δεν το ξέρουμε όχι εμείς, δεν το ξέρουν και έμπειροι διπλωμάτες.[…] Άλλωστε εμείς έχουμε με το μέρος μας το διεθνές δίκαιο, να συμφωνήσουμε σε αυτό;» Όμως στην εκτός μικροφώνου αντένσταση του γράφοντος «ότι το διεθνές δίκαιο έχει μπει στην «προκρούστεια» κλίνη των συμφερόντων των ισχυρών του κόσμου και ως εκ τούτου δεν είναι πάντοτε δίκαιη η απόδοσή του», ο κ. Φίλης, φανερά ενοχλημένος, αντείπε: «…Εμείς έχουμε ως σημαία το διεθνές δίκαιο , δεν το ερμηνεύουμε κατά το δοκούν όπως κάνει η Τουρκία… να συμφωνήσουμε σε αυτό;». Αλλά και πάλι στην εκτός μικροφώνου παρατήρηση του γράφοντος: «ότι εγώ μιλάω για το γνήσιο και όχι το κατ’ επίφαση διεθνές Δίκαιο, ο κ. Φίλης, εμφανώς δυσφορώντας και όλως περιέργως, παρερμήνευσε τα λεγόμενά μου, όταν αντείπε: «Α! δεν δέχεστε το διεθνές Δίκαιο… γιατί το διεθνές δίκαιο υπερασπίζεται το δίκαιο των λιγότερο ισχυρών, οι ισχυροί δεν το χρειάζονται.».
Δυστυχώς η παρατηρηθείσα όλως αντίθετη με την δεοντολογία και την ηθική τάξη επιλεκτική μεταχείριση των επιθυμούντων να θέσουν ερωτήματα ή να τοποθετηθούν επί του αναπτυχθέντος θέματος από τους διαχειριστές των «ερώτο-απαντήσεων» και ο επιδειχθείς αφόρητος συμπεριφοριστικός επαρχιωτισμός τους στην προσπάθεια να αποτρέψουν τον «ενοχλητικό διάλογο» με τους προσκεκλημένους εισηγητές. Δεν επέτρεψαν στον γράφοντα να αντικρούσει (ζωντανά) τους ισχυρισμούς του κ. Φίλη αναφορικά: με την δήθεν μη αποδοχή του διεθνούς Δικαίου από αυτόν, τις επιφυλάξεις του για την αμεροληψία των δικαστών της Χάγης αλλά και την εν τοις πράγμασι αμφιβολία του περί την κατίσχυση του διεθνούς δικαίου στις εν γένει διαφορές μεταξύ κρατών. Αναγκαστικά αυτό το κάνει από τη θέση τούτη, επισημαίνοντας στον κ. Φίλη:
• Ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης(ΔΔΧ) δεν αποτελεί αυτοτελή οργανισμό αλλά κύριο δικαστικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών, του οποίου το καταστατικό είναι τμήμα εκείνου του διεθνούς οργανισμού.
• Ότι στην περίπτωση που η προσφεύγουσα χώρα δεν εφαρμόσει την απόφαση του Δικαστηρίου, τότε η αντίδικη κερδισμένη μπορεί να προσφύγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και να ζητήσει την επιβολή κυρώσεων κατά της πρώτης.
• Ότι οι αποφάσεις του ΔΔΧ στην προσφυγή της Ελλάδας λόγω των διαφορών της με τη Βόρεια Μακεδονία, αλλά και επί της παρέμβασής της σε υπόθεση που αφορούσε τη Γερμανία και Ιταλία, προκάλεσαν τη δυσφορία της κοινής γνώμης, πυροδοτώντας μια συζήτηση για την αρμοδιότητα του διεθνούς δικαιοδοτικού οργάνου, καθόσον, όπως φημολογείται, το Διεθνές Δικαστήριο συχνά σύρεται από πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα.
Κατόπιν τούτων είναι εξεταστέο εάν ο κ. Φίλης θεωρεί αμεροληψία την τυχόν μεροληψία του Δικαστηρίου της Χάγης. Και περισσότερο εάν επιμένει να θεωρεί το διεθνές Δίκαιο πως λειτουργεί υπέρ των αδύναμων κρατών και όχι ανάλογα με τα γεωπολιτικά και άλλου είδους συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων. Η περίπτωση της Κύπρου-και όχι μόνο, επιβεβαιώνει των πιο πάνω γραμμών το αληθές
Ωστόσο ο κ. Φίλης πράγματι είχε δίκαιο, όταν είπε ότι ο γράφων δεν αποδέχεται το «προκρούστειο» διεθνές Δίκαιο, αυτό που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από τον ισχυρότερο διάδικο..
